Από τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, οι οδηγοί λεωφορείων του Δουβλίνου ξεκίνησαν με μια πρώτη 48ωρη απεργία, διεκδικώντας αυξήσεις, μετά από μια δεκαετία παγώματος των μισθών τους. Θα συνεχίσουν με νέες 48ωρες απεργίες τις επόμενες βδομάδες.

Τα δύο βασικά συνδικάτα του κλάδου (NBRU και SIPTU) διεκδικούν συνολική αύξηση 21% – ένα ποσοστό που αντιστοιχεί στο 6% αύξηση που τους είχε υποσχεθεί η εταιρεία πριν χτυπήσει η κρίση και που με αυτό το πρόσχημα δε δόθηκε ποτέ και άλλο ένα 15% σε βάθος τριετίας.

Η εταιρεία στην οποία ανήκουν τα λεωφορεία του Δουβλίνου, ήταν κερδοφόρα το 2014, παρά το γεγονός ότι από το 2008 και έπειτα η κρατική χρηματοδότηση που λαμβάνει έχει περικοπεί κατά 27%.

Όπως έγραψε η εφημερίδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI στην Ιρλανδία,

«Η αξία μιας καλά οργανωμένης και λειτουργικής συγκοινωνίας, που εξυπηρετεί μια ολόκληρη πόλη μετριάζοντας την κίνηση στους δρόμους, βελτιώνοντας το περιβάλλον της, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο κερδοσκοπίας από μια εταιρεία. Κι αν η απεργία των οδηγών λεωφορείων προκάλεσε προσωρινά προβλήματα στους κατοίκους του Δουβλίνου, τα προβλήματα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην υποβάθμιση των συκοινωνιών και της ποιότητας ζωής, τόσο των οδηγών, όσο και όλων των κατοίκων της πόλης, στην οποία οδηγεί η λογική της κερδοσκοπίας μιας επιχείρησης που εκμεταλεύεται ένα δημόσιο αγαθό.»

Η νίκη των οδηγών του τραμ, που πριν από μερικούς μήνες κατάφεραν να κερδίσουν σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς τους, μετά από ένα νικηφόρο αγώνα, έχει γεμίσει αυτοπεποίθηση τους οδηγούς των λεωφορείων.

Ένα σημαντικό σημείο της απεργίας στο τραμ, που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη, ήταν ότι ο αγώνας οργανώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη βάση των εργαζομένων, που δεν ήταν διατεθειμένη να συμβιβαστεί με μια κακή συμφωνία με την εργοδοσία, παρά τη σχετική προτροπή της ηγεσίας του SIPTU.

Οι τυμπανοκρουσίες της κυβέρνησης ότι η οικονομία ανακάμπτει λειτουργεί σαν μπούμεραγκ για την ίδια, αφού οι εργαζόμενοι διαπιστώνουν ότι αυτή η ανάκαμψη δεν αφορά τους εργαζόμενους, αλλά μόνο το πλουσιότερο 1% της ιρλανδικής κοινωνίας. Την ίδια ώρα, οι πολιτικές λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών συνεχίζονται και ο μόνος τρόπος να μπει ένα τέλος, είναι οι αγώνες της κοινωνίας για αξιοπρεπείς μισθούς, εργασιακές συνθήκες και δημόσιες υπηρεσίες.

Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες του Δουβλίνου, αποτελούν ένα σημαντικό παράδειγμα αυτής της μάχης και χρειάζονται τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας.

Το Ξεκίνημα έστειλε επιστολή αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους οδηγούς λεωφορείων του Δουβλίνου. Διαβάστε το περιεχόμενό της στη συνέχεια.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των οδηγών λεωφορείων του Δουβλίνου

Συνάδελφοι, συναγωνιστές.

Ενημερωθήκαμε για τον αγώνα σας για αξιοπρεπείς μισθούς από την αδελφή οργάνωσή μας στην Ιρλανδία, το «Σοσιαλιστικό Κόμμα».

Βλέπουμε τους εργαζόμενους να δέχονται παντού επιθέσεις, που τους αποστερούν το δικαίωμα αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης, ανθρώπινων μισθών, συντάξεων και κοινωνικών υπηρεσιών.

Αυτό ισχύει τόσο στις φτωχές, όσο και στις πλούσιες χώρες, τόσο σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου τα μνημόνια που επέβαλε η ΕΕ και το ΔΝΤ εξακολουθούν να παραμένουν σε ισχύ, όσο και σε χώρες όπως η Ιρλανδία, που υποτίθεται ότι έχουν επιστρέψει «με επιτυχία» στις αγορές και απολαμβάνουν την οικονομική ανάπτυξη.

Οι πρόσφατες εμπειρίες, ειδικά από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008-9 έχουν δείξει με καθαρό τρόπο την ανάγκη για συντονισμένους αγώνες, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Υποστηρίζουμε με θέρμη το διεθνισμό και είμαστε ενάντια σε κάθε είδους γλωσσικό, εθνικό, θρησκευτικό, ή φυλετικό διαχωρισμό που χρησιμοποιούν τα αφεντικά προκειμένου να διασπούν τους εργαζόμενους. Πιστεύουμε, ταυτόχρονα, ότι πρέπει να παλέψουμε για τη δημιουργία νέων μαζικών κομμάτων των εργαζομένων, με σοσιαλιστικές αρχές, που θα είναι διατεθειμένα να δώσουν τους αγώνες μέχρι το τέλος, για τα εργατικά δίκαια και για το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, που είναι ο μόνος τρόπος για να μπει ένα τέλος στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση οι εργαζόμενοι διεθνώς.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα σας και σας διαβεβαιώνουμε ότι θα του δώσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα.