Μία από τα ίδια φαίνεται ότι θα είναι και οι επόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές που θα γίνουν το φθινόπωρο του 2006. Και αυτό το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα αν κοιτάξει κανείς τις μέχρι σήμερα επιλογές των κομμάτων για τους υποψήφιους δημάρχους και νομάρχες.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πριν καλά καλά ανακοινώσουν όλους τους υποψήφιους έχουν μπει σε μια διαδικασία να πείσουν το εκλογικό σώμα για το αν οι δημοτικές εκλογές είναι “πολιτικές” ή όχι. Το ΠΑΣΟΚ ενθαρρυμένο από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν τη διαφορά του με τη ΝΔ να μειώνεται όλο και περισσότερο, προσπαθεί να “πολιτικοποιήσει” τις εκλογές. Να δώσει δηλαδή μια κατεύθυνση “ψήφου διαμαρτυρίας” στην κυβερνητική πολιτική προκειμένου να εισπράξει το ίδιο τη φθορά της ΝΔ. Για τους αντίθετους λόγους η ΝΔ προσπαθεί να πείσει ότι οι ερχόμενες εκλογές δεν είναι ‘πολιτικές’ αλλά απλά ‘ψηφίζουμε τον καλύτερο για δήμαρχο’. Η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά για τα δύο μεγάλα κόμματα που έκαναν ακριβώς τα αντίθετα όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση και η ΝΔ ήταν αντιπολίτευση. Με βάση αυτά αλλά και τη συνεχή φθορά τους, όπως επίσης καταγράφεται από τις δημοσκοπήσεις, θα περίμενε κανείς τα κόμματα της αριστεράς να παίξουν ένα πιο ουσιαστικό ρόλο στις διεργασίες ενόψει των δημοτικών εκλογών. Και εκεί όμως η εικόνα που φαίνεται μέχρι στιγμής είναι μία από τα ίδια.
Το ΚΚΕ επιμένει και σε αυτές τις εκλογές στις ίδιες κομματικές υποψηφιότητες για τους κεντρικούς δήμους και σε πολλούς άλλους προετοιμάζει την ευθεία ή έμμεση υποστήριξη της ΝΔ.
Ο Χαλβατζής για το δήμο Αθήνας, ο Μαυρίκος για την υπερνομαρχία και ο Σαχίνης για τη Θεσσαλονίκη το μόνο που αναμένεται να κάνουν είναι να καταγράψουν με τις ψήφους που θα πάρουν την εκλογική στασιμότητα ή έστω την οριακή άνοδο του ΚΚΕ. Είναι όμως και οι υποψήφιοι που δείχνουν τα όρια των συνεργασιών που μπορεί να κάνει το ΚΚΕ καθώς επίσης και τα όρια του μετώπου που προσπαθεί εδώ και χρόνια να χτίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ενόψει των δημοτικών εκλογών αν αναζητήσει κανείς τα “ανοίγματα” του ΚΚΕ σε χώρους έξω από το ίδιο, θα τα εντοπίσει είτε σε οργανώσεις σφραγίδα όπως το ΔΗΚΚΙ (του Γ. Πάντζα πλέον!), είτε στην ίδια τη ΝΔ. Που είναι αποφασισμένη να στηρίξει το ΚΚΕ σε μια σειρά δήμους προκειμένου να μην τους πάρει το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό αναμένεται να γίνει, είτε με δικούς της υποψήφιους στους συνδυασμούς του ΚΚΕ (Πετρούπολη), είτε υπογείως. Εξάλλου και στις δημοτικές εκλογές του 2002 το ΚΚΕ όπου κατάφερε να κερδίσει σχετικά μεγάλους δήμους το έκανε με την υποστήριξη της ΝΔ (Νίκαια, Καρδίτσα).
Όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, για άλλη μια φορά κινείται στα πλαίσια της διατήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών του ΣΥΝ. Και αν η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα θεωρήθηκε από πολλούς μια “συνεπής” με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ επιλογή, η υποψηφιότητα του Πανούση για την υπερνομαρχία Αττικής έδειξε για άλλη μια φορά με ξεκάθαρο τρόπο τα πραγματικά όρια της “αριστερής” στροφής του ΣΥΝ. Ο ίδιος ο Πανούσης το ξεκαθάρισε αυτό πολύ καλύτερα όταν σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις ως υποψήφιος υπερνομάρχης έθεσε ως στόχο του και ως προσωπική του πρόκληση “τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στην προοπτική μιας προγραμματικής διακυβέρνησης των δύο κομμάτων”.
Η επιλογή του Πανούση για τη διεκδίκηση της υπερνομαρχίας δεν είναι μια μεμονωμένη και τυχαία επιλογή. Αντανακλά τις διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΝ και το άνοιγμα της συζήτησης για ευρύτερη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ όπως την έθεσε ο πρώην πρόεδρος του κόμματος, ο Ν. Κωνσταντόπουλος. Και φυσικά, αυτή η λογική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ αποτυπώνεται και στις επιλογές του ΣΥΝ σε μια σειρά δήμους όπου θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη Ν Σμύρνη (Κουτελάκης), την Πετρούπολη (Βλάχος), το Ρέντη (Ιωακειμίδης), την Πρέβεζα, τη Ζάκυνθο, την Ελευσίνα, τη Βέροια, τη Λειβαδιά και έπεται συνέχεια.
Σε όλη αυτή την κατάσταση, της συνεχούς φθοράς της κυβέρνησης, της ανάλογης φθοράς του ΠΑΣΟΚ και της αδυναμίας της επίσημης αριστεράς να προτείνει λύσεις και να δώσει απαντήσεις, στο επίπεδο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών ο μόνος που φαίνεται να κερδίζει είναι ο Καρατζαφέρης και ο ΛΑΟΣ. Η λαϊκιστική φρασεολογία και η επίκληση των εθνικών θεμάτων φαίνεται να έχει κάποια απήχηση κυρίως στις πιο φτωχές και χτυπημένες από την ανεργία περιοχές (Β. Ελλάδα). Μπορεί οι ψήφοι που φαίνεται να κερδίζει να είναι ψήφοι διαμαρτυρίας απέναντι στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Είναι ωστόσο η απουσία της αριστεράς που δίνει χώρο στον Καρατζαφέρη και που τον αφήνει να το παίζει “ανοικτός” και “δημοκρατικός” στηρίζοντας πότε υποψήφιους της ΝΔ (Αθήνα) και πότε του ΚΚΕ (Νίκαια). Και όσο η αριστερά δεν μπορεί να δώσει λύσεις και απαντήσεις στους εργαζόμενους και την κοινωνία θα αφήνει χώρο για τον εθνικιστικό λαϊκισμό του ΛΑΟΣ, με τον κίνδυνο αυτός να καθιερώνεται όλο και περισσότερο στο πολιτικό σκηνικό και να μετατρέπεται από ένα κόμμα “διαμαρτυρίας” σε ένα συμπαγές εθνικιστικό πολιτικό ρεύμα.
Κυριάκος Χάλαρης
