Tου Νίκου Κανελλή
Η άγρια λιτότητα και η μαζική ανεργία και η φτώχεια δεν είναι ελληνικά «προνόμια». Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όλων των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (των λεγόμενων PIIGS*) βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια πραγματικότητα.
Επιπλέον, αντίστοιχες επιθέσεις – αν και όχι ακόμη στην ίδια ένταση – βιώνουν οι λαοί ακόμη και στις πιο ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι καπιταλιστικές τάξεις προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης τους στις δικές μας πλάτες και παρά τις όποιες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, βρίσκονται σε συνεννόηση και συντονισμό για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αυτό το ρόλο εξυπηρετούν άλλωστε τα κοινά τους επιτελεία (ΕΕ, ΕΚΤ κοκ), οι σύνοδοι κορυφής, τα συμβούλια υπουργών κλπ.
Απέναντι σε αυτή τη συντονισμένη επίθεση των κυβερνήσεων και των κεφαλαιοκρατών οι εργαζόμενοι και οι λαοί έχουν στα χέρια τους ένα πανίσχυρο όπλο, το διεθνισμό. Όμως αυτό το όπλο δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμη σοβαρά. Υπεύθυνες για αυτό είναι οι ηγεσίες του μαζικού κινήματος, τόσο οι συνδικαλιστικές όσο και των κομμάτων της αριστεράς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Διεθνισμός
Οι μεγάλοι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες και ειδικά τα επαναστατικά γεγονότα δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια μόνο χώρα. Αντίθετα εμπνέουν και «βγάζουν στο δρόμο» το κίνημα άλλων χωρών και έτσι οι αγώνες τείνουν να συνδέονται μεταξύ τους και να αποκτούν ένα διεθνή χαρακτήρα.
Αυτό ακριβώς έγινε μέσα στο 2011, με έναν αυθόρμητο βέβαια τρόπο. Η επανάσταση στην Τυνησία ενέπνευσε τις Αιγυπτιακές μάζες και η επαναστατική ανατροπή του Μουμπάρακ αποτέλεσε το παράδειγμα για τα κινήματα στη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή, αλλά και για τους Αγανακτισμένους της Ισπανίας και της Ελλάδας. Κατόπιν ακολούθησε το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ που προκάλεσε διαδηλώσεις σε πολλές χώρες του κόσμου στις 15 Οκτώβρη του 2011. Ακόμη και χώρες «έκπληξη» όπως το Ισραήλ και η Ρωσία συνταράχτηκαν από εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις με δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές.
Εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη
Τους τελευταίους μήνες μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις συγκλονίζουν όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης (πέρα από την Ελλάδα όπου το κίνημα έχει πραγματοποιήσει συνολικά 16 γενικές απεργίες, οι τρεις 48ωρες, μέσα σε δυόμιση χρόνια).
Στη Βρετανία η εργατική διαδήλωση τον Μάρτη του 2011 και η 24ωρη γενική απεργία στο δημόσιο τον Νοέμβρη του 2011 για το ασφαλιστικό ήταν οι μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις εδώ και δεκαετίες. Στο Βέλγιο οι εργατικές κινητοποιήσεις το Δεκέμβρη του 2011 (πανεθνική διαδήλωση στις Βρυξέλλες) και το Γενάρη του 2012 (24ωρη γενική απεργία είχαν πολύ μεγάλη μαζικότητα. Γενική απεργία πραγματοποιήθηκε και στην Ιταλία το Σεπτέμβρη του 2011 και οι σκληρές απεργιακές μάχες από διάφορους κλάδους όπως οι μεταλλεργάτες στα ναυπηγεία της Γένοβα συνεχίζονται. Στην Πορτογαλία η 3η κατά σειρά γενική απεργία ενάντια στην μνημονική επίθεση πραγματοποιήθηκε στις 22 Μάρτη.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συγκλονιστική 24ωρη γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία στις 29 Μάρτη. Συνολικά 10 εκατομμύρια Ισπανοί εργαζόμενοι συμμετείχαν στην απεργία και πάνω από 4 εκατομμύρια στις διαδηλώσεις!
Λείπει ο συντονισμός
Η δύναμη που έχουν τα εκατομμύρια των εργαζόμενων της Ευρώπης είναι τεράστια. Ο λόγος είναι απλός, κρατούν στα χέρια τους ολόκληρη την οικονομία. Μπροστά τους οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές είναι ουσιαστικά εντελώς ανίσχυροι!
Ας φανταστούμε τι αποτέλεσμα θα είχε μια κοινή 24ωρη γενική απεργία σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιρλανδία) για να μην μιλήσουμε για μια 48ωρη.
Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να γκρεμίσει κυβερνήσεις, να βάλει φρένο στη λιτότητα και να ανοίξει το δρόμο μεγάλων κοινωνικών ανατροπών. Και μόνο το ότι οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί εργαζόμενοι έκαναν γενικές απεργίες με χρονική διαφορά μιας εβδομάδας δείχνει πόσο ρεαλιστική – από την άποψη της διάθεσης των ίδιων των εργαζομένων – θα ήταν μια κοινή γενική απεργία καταρχήν στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (PIIGS). Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε μια κοινή γενική απεργία σε ολόκληρη την ΕΕ και την Ευρώπη…
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες
Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο το εργατικό κίνημα δεν έχει προχωρήσει σε έναν τέτοιο απεργιακό αγώνα είναι οι ίδιες οι ηγεσίες του, και πρώτα και κύρια οι συνδικαλιστικές.
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες όλων των χωρών παίζουν ουσιαστικά τον ίδιο ρόλο με τους δικούς μας Παναγόπουλους και λοιπούς μεγάλους «αγωνιστές». Καλούν κινητοποιήσεις μόνο κάτω από την πίεση του κόσμου, χωρίς σχέδιο, χωρίς συνέχεια, χωρίς κλιμάκωση, με μοναδικό σκοπό την εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αν το ήθελαν, τα συνδικάτα της Ευρώπης θα μπορούσαν να οργανώσουν διεθνείς και πανευρωπαϊκές απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις. Όμως αρνούνται να το κάνουν και έτσι στηρίζουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις και το ίδιο το σύστημα.
Και η μαζική αριστερά
Την ίδια ώρα για τα μαζικά κόμματα της αριστεράς η λέξη «διεθνισμός» έχει χάσει κάθε πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο!
Γιατί διεθνισμός δεν είναι οι «συναντήσεις» που κάνει κάθε χρόνο το ΚΚΕ με σταλινικά κόμματα άλλων χωρών στις οποίες δεν παίρνεται καμιά συγκεκριμένη απόφαση απλά ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις και «αγωνιστικές» ευχές. Ούτε είναι διεθνισμός οι επαφές που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλα αριστερά κόμματα όπως το Αριστερό Μέτωπο της Γαλλίας, «η Αριστερά» της Γερμανίας και το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας κοκ που κατά βάση αφορούν δηλώσεις αλληλοστήριξης πριν από εκλογές.
Διεθνισμός είναι πρώτα και κύρια συγκεκριμένες πρωτοβουλίες συντονισμού των αγώνων. Όμως τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες κανένα μαζικό κόμμα της αριστεράς δεν επιδιώκει σοβαρά αυτό το συντονισμό.
Εναλλακτικό – διεθνιστικό πρόγραμμα
Ο συντονισμός των εργατικών αγώνων και των μαζικών κινημάτων σε διεθνές επίπεδο θα έκανε πολύ πιο ρεαλιστική την προοπτική μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής στα μάτια μαζικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Το ελληνικό κατεστημένο εκβιάζει το ελληνικό κίνημα με το δίλλημα «ή περνάνε οι πολιτικές λιτότητας ή θα απομονωθούμε από τις διεθνείς αγορές και θα αντιμετωπίσουμε έλλειψη σε βασικά προϊόντα» κοκ. Αυτή η απειλή πιάνει τόπο, ως ένα βαθμό, επειδή ουσιαστικά μένει αναπάντητη από την αριστερά. Γιατί απαντήσεις του είδους «η Ελλάδα θα διαπραγματευτεί με τις αγορές» ή «η Ελλάδα μπορεί να είναι αυτάρκης κόντρα στις αγορές» δεν είναι σοβαρές απαντήσεις.
Και στο πεδίο της πολιτικής εναλλακτικής αντιπρότασης, η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι ο διεθνισμός. Το να πάρουν δηλαδή οι εργαζόμενοι κάθε χώρας την κοινωνία και την οικονομία στα χέρια τους και έπειτα να αλληλοβοηθηθούν στα πλαίσια μιας εθελοντικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας αρχικά, και όλης της Ευρώπης στη συνέχεια.
Ανάγκη για πραγματικά διεθνιστική αριστερά
Αν όλα τα παραπάνω ακούγονται κάπως μακρινά, δύσκολα ή ακόμη και «ουτοπικά» σε πολλούς η αιτία είναι ότι και πάλι καμιά μαζική δύναμη της αριστεράς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στις υπόλοιπες χώρες, δεν κάνει αυτή την διεθνιστική πρόταση. Δεν πρόκειται για κάποιο μικρό «λάθος» αλλά για την ουσιαστική εγκατάλειψη του διεθνισμού και της προσπάθειας κοινής διεθνούς οργάνωσης και συντονισμού των εργαζομένων. Αυτό όμως ήταν κάτι για το οποίο πάλεψαν όλες οι μεγάλες μορφές του επαναστατικού κινήματος εδώ και δυο σχεδόν αιώνες. Καθόλου τυχαία ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ, ο Λίμπκνεχτ, ο Τρότσκι, και τόσοι άλλοι πάλεψαν για το χτίσιμο μιας διεθνούς οργάνωσης και για το συντονισμό των εργαζομένων σαν εντελώς απαραίτητο στοιχείο της απάντησης που έδιναν στην κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού της δικής τους εποχής και αυτή η απάντηση δεν ήταν άλλη από την Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.
Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε σήμερα τις επιθέσεις ενάντια στις ζωές μας και για να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννά την κρίση και τη βαρβαρότητα είναι να χτίσουμε μια πραγματικά διεθνιστική, επαναστατική και ταυτόχρονα μαζική αριστερά.
Το Ξεκίνημα δίνει αυτό τον αγώνα από κοινού με άλλες οργανώσεις, μέσα από την Επιτροπή για μια Διεθνή των Εργαζομένων (CWI) στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Σας καλούμε να δώσουμε τον αγώνα αυτό μαζί!
