Εδώ και λίγες μέρες, ένα πρωτοσέλιδο της Εφ.Συν σχετικά με το «τείχος της δημοκρατίας» ενάντια στο φασισμό, με αφορμή τη δίκη της Χρυσής Αυγής, έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις. Κατά την Εφ.Συν, σ’ αυτό το τείχος συμπεριλαμβάνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου – από το ΚΚΕ μέχρι τη ΝΔ.
Η Εφ.Συν είναι η μοναδική από τις μεγάλης κυκλοφορίας καθημερινές εφημερίδες που στάθηκε με συνέπεια στην κάλυψη της δίκης της Χρυσής Αυγής από την πρώτη στιγμή. Ήταν δίπλα στο αντιφασιστικό κίνημα σε κρίσιμες καμπές του. Βασικά της στελέχη όπως ο Δ. Ψαρράς και άλλοι, έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα κατά του φασισμού, του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς.
Και βέβαια είναι ένα από τα ελάχιστα καθημερινά έντυπα που κάλυπτε ή έδινε χώρο στα κοινωνικά κινήματα, στους αγώνες για τα δικαιώματα των μεταναστών, στους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες, κοκ.
Με αυτή την έννοια τα ζητήματα που επιλέγει να προβάλλει ή να ανοίξει αφορούν καταρχήν τον κόσμο της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.
Και εδώ οι επιλογές που έχουμε είναι δύο: Είτε να σωπαίνουμε όταν διαφωνούμε με κάτι που γράφει, είτε να λέμε φιλικά και συναγωνιστικά τη γνώμη μας με βασικό γνώμονα και κριτήριο το προχώρημα και την ευόδωση των στόχων του κινήματος.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.
Η Εφ.Συν σήμερα πρόσκειται πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Βασικά της δημοσιογραφικά στελέχη είναι στο στενό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα. Επομένως οι βασικές θέσεις που εκφράζει έχουν πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο.
Από εκεί απορρέει και η θέση πρόταση για το τείχος της δημοκρατίας στο οποίο συμπεριλαμβάνονται όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί.Στην πραγματικότητα η θεωρία του «δημοκρατικού τόξου» δεν είναι κάτι καινούργιο, ιστορικά έχει δοκιμαστεί ξανά και ξανά, και αποτελεί στην ουσία τη συνεργασία της Αριστεράς και του κινήματος με τμήματα της άρχουσας τάξης για ένα υποτιθέμενο μεγάλο και προοδευτικό σκοπό.
Η ιστορία διδάσκει
Η ιστορία όμως είναι διδακτική. Η θεωρία αυτή οδήγησε σε ιστορικές ήττες το εργατικό κίνημα και την Αριστερά, σε συντριβή επαναστάσεων και σε κινηματικά πισωγυρίσματα δεκαετιών.
Μερικά παραδείγματα: Το σύμφωνο Σκλάβαινα (ΚΚΕ) – Σοφούλη (Κόμμα Φιλελευθέρων) άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση της δικτατορίας Μεταξά το 1936.
Οι συμφωνίες Καζέρτας – Λιβάνου για κυβέρνηση εθνικής ενότητας και της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945 για αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, οδήγησαν σε μια ιστορική ήττα την Αριστερά και σε πολιτικών διώξεων και εξοριών και επικράτησης σκληρών δεξιών κυβερνήσεων.
Στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, η πραγματικότητα είναι ότι η «αστική/κοινοβουλευτική δημοκρατία» και τα κόμματά της παρέδωσαν όχι απλά χωρίς να ανοίξει μύτη, αλλά νόμιμα και κοινοβουλευτικά την εξουσία στον Χίτλερ τον Γενάρη του 1933. Παρότι τον είχαν συλλάβει το 1923 για ένοπλο πραξικόπημα στο Μόναχο, έμεινε λίγους μόνο μήνες στη φυλακή και μετά αφέθηκε ελεύθερος για να κάνει τη βρώμικη δουλειά του γερμανικού –και όχι μόνο– κεφαλαίου.
Για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα επώασε και εκκόλαψε το αυγό του νεοφασισμού που βρήκε στη Χρυσή Αυγή την πιο δραστήρια εκδοχή του.
Ο Μιχαλολιάκος είναι γνωστός στις δικαστικές αρχές και το πολιτικό σύστημα από τη δεκαετία του 1970 όταν έβαζε βόμβες σε κεντρικά σινεμά που πρόβαλλαν προοδευτικές ταινίες με δεκάδες τραυματίες ή πλάκωνε στο ξύλο δημοσιογράφους στην κηδεία του βασανιστή της χούντας Μάλλιου το 1976.
Η Χρυσή Αυγή έχει παρουσία από το 1980 και εμφανή δράση ταγμάτων εφόδου από το 1990 και μετά. Ήταν τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό που κάλεσαν το 1992 από κοινού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Εκκλησία κτλ, που έδωσαν για πρώτη φορά μαζικό βήμα στη Χρυσή Αυγή.
Πιο πριν η Ακροδεξιά είχε επίσης τάγματα εφόδου με τρανό παράδειγμα την ομάδα του Μ. Βορίδη στις πανεπιστημιακές σχολές και ειδικά στη Νομική Αθήνας.
Οι Ρέιντζερς και οι Κένταυροι ήταν παρακρατικές ομάδες κρούσης της ΝΔ με δράση σε όλη την δεκαετία του 80 ενώ τέτοιου τύπου ομάδες με επικεφαλής τον Γ. Καλαμπόκα πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, δολοφόνησε στις 7 Ιανουαρίου του 1991 τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα που υπερασπιζόταν τις μαθητικές καταλήψεις.
Η σημερινή ΝΔ εκτός από τον Σαμαρά, έχει στις γραμμές της ακροδεξιούς τύπου Θ. Πλεύρη, Κ. Μπογδάνο, Μ. Βορίδη, Α. Γεωργιάδη κα.
Ο Δένδιας είχε στο συρτάρι του 32 συγκεκριμένες υποθέσεις της Χρυσής Αυγής από το 1999 και μετά και αναγκάστηκε να τις βγάλει μόνο μετά την δολοφονία Φύσσα το 2013, τα διψήφια τότε ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις δημοσκοπήσεις και την έκρηξη του αντιφασιστικού κινήματος.
Οι κρυφοί διάλογοι και οι συνεννοήσεις του στενού συνεργάτη του Α. Σαμαρά Μπαλτάκου με τον υπόδικο Η. Κασιδιάρη ήταν αποκαλυπτικοί για το πόσο η ΝΔ ήθελε πραγματικά να εξαλείψει τη Χρυσή Αυγή.
Για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν εννοούμε ότι είναι κακό το να διατυπώνουν αντιφασιστικές θέσεις ακόμα και δεξιοί πρωθυπουργοί – το κάνουν για τους δικούς τους λόγους. Το ίδιο ισχύει για την Εκκλησία ακόμα και τμήματα της αστυνομίας, όπως η Πρωτοβουλία Αστυνομικών που εμφανίστηκε πρόσφατα με αντιφασιστική ανακοίνωση.
Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό όμως με το να τους εντάξουμε σε ένα κοινό αντιφασιστικό μέτωπο αποκρύπτοντας τις ευθύνες τους και τις πραγματικές τους προθέσεις. Κι ο λόγος είναι απλός: δεν πρόκειται ποτέ αυτές οι δυνάμεις να δώσουν με συνέπεια τον αντιφασιστικό αγώνα και μέχρι το τέλος. Θα κοιτάξουν να υποσκάψουν το αντιφασιστικό κίνημα στην επόμενη «στροφή», γιατί θέλουν το φασισμό αποδυναμωμένο αλλά όχι εξαφανισμένο, για να μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν ενάντια στα κινήματα σε κάποια επόμενη φάση.
Η ΝΔ έχει δείξει πως δε θέλει να τσακίσει το φασισμό. Θέλει να ελέγξει το φασισμό και να τον χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς τόσο στους δρόμους όσο και στο κοινοβούλιο.
Οι αταξικές προσεγγίσεις κομματιών της Αριστεράς περί Δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συγχύσουν και να αφοπλίσουν ιδεολογικά το κίνημα και τις οργανώσεις του και ταυτόχρονα να περιτυλίξουν με δημοκρατικές και αντιφασιστικές δάφνες την αντιδραστική ιδεολογία και πολιτική της ΝΔ και της κυβέρνησης.
Προκλητικά άρθρα Μητσοτάκη – Σαμαρά
Στο αφιέρωμα της ΕφΣυν ο Μητσοτάκης αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Είμαι περήφανος που η παράταξή μας την εξάρθρωσε, στέλνοντας τον ηγετικό της πυρήνα στο εδώλιο για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…
»Το δίδαγμα από την πολύχρονη επέλαση της ντροπής είναι πως μήτρα της υπήρξε ο τυφλός λαικισμός….
»Είναι αλήθεια πως ο πολιτικός κόσμος ολιγώρησε. Αδράνησε μπροστά στον κίνδυνο που αναπτυσσόταν στα θολά νερά των «αντιμνημονίων», στις συνοικίες του μίσους και στις πλατείες των «αγανακτισμένων»…
»Και μόνον όταν τα άκρα απομονώνονται χωρίς εκπτώσεις, αποξενώνονται από τους πολίτες…..
»Και ως κυβέρνηση είμαστε συνειδητοί πρωταγωνιστές στην προσπάθεια να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη όσοι από αυτούς εγκλημάτησαν..»
Στο ίδιο αφιέρωμα ο Α. Σαμαράς έγραψε:
«Είχα καταγγείλει δημόσια την Χρυσή Αυγή ως «νεοναζιστικό μόρφωμα» ήδη από τον Απρίλιο του 2012…
»Και βεβαίως, εγκληματική δραστηριότητα που καλύπτεται από «πολιτική προστασία» δεν υπάρχει μόνο στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, βέβαια. Που μένει κι αυτό να διαλευκανθεί. Γιατί και οι νεκροί της Μαρφίν ζητούν δικαίωση..»
Οι δύο πολιτικοί της άρχουσας τάξης, δίνουν μαθήματα ταξικής συνέπειας και τακτικής – κάτι που δυστυχώς δε χαρακτηρίζει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες του μαζικού κινήματος.
Τι μας λένε; Ότι η ΝΔ εξάρθρωσε τη Χρυσή Αυγή. Ότι φταίνε οι πλατείες και τα κινήματα για την άνοδό της. Και βέβαια δε χάνουν ευκαιρία να προβάλουν την «θεωρία των 2 άκρων» που εξισώνει τα κινήματα και τους αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος με την Ακροδεξιά και τα τάγματα εφόδου των Ναζί.
Η αναφορά στη Μαρφίν από τον Σαμαρά που ανακάλυψε το 2012 ότι η Χρυσή Αυγή είναι νεοναζιστική, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.
Η εξήγηση της Εφ.Συν
Σε κύριο άρθρο της στις 5/10/20 η Εφ.Συν και ο Δ. Ψαρράς προσωπικά επιμένουν για την ορθότητα της επιλογής τους.
Γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα:
«Το Σάββατο η «Εφ.Συν.» πήρε το ρίσκο να αφήσει κατά μέρος την ιδιαίτερη πολιτική της σκοπιά και να βοηθήσει να αναδειχτεί μια πρωτοφανής συσπείρωση εκπροσώπων όλου του πολιτικού φάσματος, με τον μείζονα στόχο να κλείσει ο δρόμος στον ναζισμό και στο έγκλημα….
»Ποιο είναι το μείζον; Μα αυτό ακριβώς που λέει το σαββατιάτικο πρωτοσέλιδό μας: ”Το τείχος της δημοκρατίας”. Η απόφαση όλων των πολιτικών πτερύγων του συνταγματικού τόξου να παραμερίσουν για μια στιγμή όσα τις χωρίζουν και να δηλώσουν ότι συμφωνούν πως δεν μπορεί να υπάρχει χώρος για τον οργανωμένο εγκληματικό ναζισμό στην πατρίδα μας.
»Είχε θέση σε αυτή την ομάδα πολιτικών ηγετών ο Αντώνης Σαμαράς; Μα βεβαίως είχε. Γιατί έτυχε να είναι αυτός πρωθυπουργός όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ο αντιφασιστικός ξεσηκωμός υποχρέωσε την πολιτεία να πάρει θέση. Οι γέφυρες με την πολιτική συνεργασίας και υπόθαλψης της Χρυσής Αυγής μέσω Μπαλτάκου είχαν πλέον κοπεί.
»Αυτή η σύμπλευση που διαφάνηκε στην ”Εφ.Συν.” με δηλώσεις πολιτικών που κατά τα άλλα δεν θέλει να ακούει ο ένας για τον άλλο είναι καταρχάς ένα μήνυμα στην ελληνική κοινωνία. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μια υπόσχεση από όλες αυτές τις πολιτικές πτέρυγες ότι δεν θα ξανασκεφτούν να υποτιμήσουν ή πολύ χειρότερα να αποδεχτούν για μικροκομματικούς λόγους τη ναζιστική απειλή. Η δικαστική απόφαση θα ολοκληρώσει αυτό το σημαντικό βήμα προς όφελος της δημοκρατίας, αποδίδοντας δικαιοσύνη στα θύματα και κλείνοντας τον δρόμο στην εγκληματική οργάνωση που είχε μεταμφιεστεί σε πολιτικό κόμμα.
»Όσο κι αν φαντάζονται κάποιοι ότι δικάζει ο ”λαός” ή το ”κίνημα”, εκείνος που θα αποφανθεί μεθαύριο για την τύχη των κατηγορούμενων ναζιστών είναι τρεις δικαστές, η σύνθεση του Αʹ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών της 20ής Απριλίου 2015. Αυτοί έχουν την ευθύνη της τελικής ετυμηγορίας.»
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω συμπεράσματα και ανάλυση είναι λανθασμένα.
Κατ’ αρχήν καμιά πολιτική συμφωνία ούτε συσπείρωση δεν υπάρχει στο θέμα του να κλείσει ο δρόμος στον οργανωμένο εγκληματικό ναζισμό στη χώρα μας.
Αυτό που στην πραγματικότητα έγινε είναι ότι οι πολιτικοί αρχηγοί είδαν τη δυναμική και το κλίμα που αναπτύσσεται γύρω από την απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής και κατάλαβαν πως αυτό που τους συνέφερε ήταν να προσαρμοστούν σ’ αυτό και να το εκμεταλλευτούν για δικό τους πολιτικό όφελος.
Ακόμα και πολιτικοί όπως ο Α. Λοβέρδος του ΚΙΝΑΛ, που στο παρελθόν είχαν χαρακτηρίσει «ακτιβιστική» τη δράση της Χρυσής Αυγής σήμερα μία μέρα πριν την απόφαση δηλώνει
«αδιαπραγμάτευτα μπροστάρης στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού».
Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και προηγούμενα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έκαναν στην πραγματικότητα το παραμικρό για να εμποδίσουν την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα, με τις μνημονιακές πολιτικές τους της επέτρεπαν να εμφανίζεται ως αντισυστημική και να εδραιώνεται στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά και των άλλων πόλεων.
Ούτε είναι σωστό ότι μετά τον Μπαλτάκο έχουν κοπεί οι σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή.
Ο δημοσιογράφος Μ. Παπαδημητρίου που είχε διατυπώσει την άποψη για την ανάγκη μιας πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής είναι σήμερα βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος.
Ενώ ο νυν δήμαρχος Αθήνας και εκκολαπτόμενος πρωθυπουργός Κ. Μπακογιάνης σήμερα υπογράφει αντιφασιστικά ψηφίσματα αλλά την προεκλογική του εκστρατεία στις δημοτικές εκλογές του 2019 την ξεκίνησε στις 6/12/18 από τον Άγιο Παντελεήμονα περπατώντας χέρι χέρι με τον Σπ. Γιαννάτο, γνωστό και μη εξαιρετέο χρυσαυγίτη που είχε πρωτοστατήσει στα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής στην περιοχή σε βάρος μεταναστών, αντιφασιστών αλλά και στην επίθεση με γιαούρτια κατά του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνου.
Η θέση ότι οι ηγεσίες των κομμάτων της άρχουσας τάξης δε θα υποτιμήσουν ή ότι δε θα αποδεχτούν στο μέλλον τη ναζιστική απειλή είναι ανιστόρητη και στην ουσία ναρκώνει το κίνημα και την Αριστερά για τα νήματα και τις υπόγειες διαδρομές κεφαλαίου-κυβερνήσεων και νεοναζί.
Αυταπάτες στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης
Ασφαλώς και δε δικάζει την Τετάρτη το κίνημα και ο λαός. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Πως ότι και αν αποφασίσουν οι τρεις δικαστές είναι δίκαιο και σωστό;
Να μην ξεχνάμε κάτι. Οι τρεις δικαστές που θα πάρουν την απόφαση είναι υποστηρικτές της ΝΔ. Η πρόεδρος Μ. Λεπενιώτη πήρε προαγωγή για τον Άρειο Πάγο με κυβερνητική εντολή. Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι παραμύθι χωρίς δράκο.
Μέχρι τώρα σε όλες τις σημαντικές υποθέσεις που αφορούν το ευρύ κίνημα οι αποφάσεις της δικαιοσύνης ήταν σκανδαλώδεις.
Αναφέρουμε μερικές ενδεικτικά:
Ο Γ. Καλαμπόκας, δολοφόνος του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα είναι ελεύθερος και στέλεχος σε μία εκ των τεσσάρων μεγάλων τραπεζών.
Οι αστυνομικοί Κορκονέας και Σαραλιώτης, δολοφόνοι του Α. Γρηγορόπουλου είναι ελεύθεροι.
Οι Στεργιόπουλος και Λιακόπουλος, δολοφόνοι του Σ. Λουγκμάν είναι ελεύθεροι παρά την αρχική τους καταδίκη σε ισόβια που μετατράπηκαν σε δεύτερο βαθμό σε 21 χρόνια και 5 μήνες και τελικά έμειναν φυλακή για 5.5 χρόνια.
Οι παρολίγον δολοφόνοι του Δ. Κουσουρή και άλλων δύο φοιτητών κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π. Ανδρουτσόπουλος που φυγοδίκησε για να μη συλληφθεί, τελικά παραδόθηκε μόνος του έμεινε λίγο στη φυλακή και σήμερα είναι ελεύθερος και μάλιστα ηγείται νεοναζιστικής οργάνωσης.
Αντίθετα η Ηριάννα, ο Θεοφίλου, ο Δημάκης και άλλοι, ταλαιπωρήθηκαν εκδικητικά στις φυλακές από αποφάσεις της καθόλου «τυφλής» Δικαιοσύνης. Και αν δικαιώθηκαν στα αιτήματά τους οφείλεται στην κινητοποίηση του κινήματος και τη δημοσιότητα που αυτή προκάλεσε.
Δε δικάζει το κίνημα και ο λαός, αλλά μπορούν να πιέσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν.
«Δεν είναι αθώοι» – σε κάθε γειτονιά της χώρας
Και αν κάτι μπορεί να αλλάξει τη ρότα που έπαιρνε το πράγμα μετά την αθωωτική στην ουσία πρόταση της εισαγγελέως Α. Οικονόμου, είναι η τεράστια δυναμική που έχει αναπτυχθεί την τελευταία περίοδο γύρω από το κίνημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ – ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ.
Ένα κίνημα που έχει αναπτυχθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, έχει επεκταθεί σε πολλές άλλες χώρες και έχει αγγίξει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Την Τετάρτη 7 Οκτώβρη το πιο πιθανό είναι ότι θα έχουμε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων.
Όποια και αν είναι η απόφαση αυτό που έχει χτιστεί γύρω από αυτό το κίνημα πρέπει να συνεχιστεί, να ενταθεί και να διογκωθεί ακόμα περισσότερο.
Ένα αυθεντικό κίνημα μιας νέας γενιάς που στα πρόσωπα του Παύλου και της Μάγδας Φύσσα, του Σαχζάτ Λουγκμάν, βρήκε τα δικά του θύματα αλλά και τους δικούς του ήρωες – πρότυπα.
Αυτό είναι το μόνο πραγματικό τείχος δημοκρατίας ενάντια στον φασισμό.
Τα άλλα «τείχη» με τον Μητσοτάκη, τον Σαμαρά και την Φώφη είναι σαν τα τείχη της Ιεριχούς πριν ηχήσουν οι σάλπιγγες…
