Του Τάκη Γιαννόπουλου
«Τη δεκαετία 2000-2009 δαπανήσαμε 450 δις για την αποπληρωμή του χρέους ενώ δανειστήκαμε εκ νέου 485 δις και το χρέος αντί να μειωθεί εκτινάχτηκε από τα 146 δις το 2000 στα 300 δις το 2009. Μόνο το 3% των δανείων πήγαινε στην κάλυψη κρατικών ελλειμμάτων. Όλο το υπόλοιπο πήγαινε στην πληρωμή παλιών χρεών.» (Δ. Καζάκης ΠΟΝΤΙΚΙ 25/3/2010)
Το 2011 θα δώσουμε 63.6 δισ € για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους (τοκοχρεολύσια) δηλ πάνω από το μισό κρατικό προϋπολογισμό. Την ίδια στιγμή θα δαπανηθούν μόλις 19.8 δισ για μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οπότε το παραμύθι του «δανειζόμαστε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις» καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε παλιά δάνεια
Μόνο με τα λεφτά που θα δώσουμε το 2011 για τόκους – 15,9 δισ ή 7% του ΑΕΠ – (εισηγητική έκθεση κρατικού προϋπολογισμού 2011) θα μπορούσαμε να αγοράσουμε σχεδόν όλες τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο τράπεζες, των οποίων η αξία προσέγγιζε τα 18 δις ευρώ στα τέλη του 2010 (in.gr 6-1-11).
Τα λεφτά που δίνουμε για τοκοχρεολύσια φέτος και τα επόμενα χρόνια φτάνουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και μάλιστα με αυξήσεις, να γίνουν μαζικές δημόσιες επενδύσεις, να αγοραστούν όλες οι μεγάλες τράπεζες καθώς και οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ) με τεράστια οφέλη για την ανάπτυξη της οικονομίας, την δραστική μείωση της ανεργίας κτλ.
Σε τελική ανάλυση το πραγματικό δίλημμα είναι ή θα πληρώσουμε το χρέος ή θα έχουμε λεφτά για μισθούς, πρόνοια, εκπαίδευση κτλ.
Θέμα πολιτικής επιλογής
Όμως όλα είναι θέμα πολιτικής επιλογής. Όταν ο ΓΑΠ λέει ότι η πολιτική του είναι μονόδρομος εννοεί για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για το κεφάλαιο συμφέρον είναι οι εργασιακές σχέσεις να γίνουν σε μορφή Κίνας ή FRANCE TELECOM όπου είχαμε 25 αυτοκτονίες εργαζομένων μέσα στο 2010, προκειμένου τραπεζίτες, πολυεθνικές και golden boys, να αυγατίζουν τα κέρδη τους και η κοινωνία να επιστρέφει στον Μεσαίωνα.
Για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα μικρομεσαία στρώματα συμφέρον είναι να βάλουν επιτέλους τέλος σε αυτή την τεράστια αφαίμαξη που λέγεται αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.
Αυτά τα χρήματα δεν τα δανείστηκε ο ελληνικός λαός και γι αυτό το λόγο δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε σαν δικό μας ένα χρέος που το δημιούργησαν κηφήνες και λαμόγια από την εποχή της χούντας μέχρι σήμερα.
Καμιά μορφή αναδιάρθρωσης δεν πρόκειται να δώσει ουσιαστική λύση. Ακόμα και στην πιο ήπια εκδοχή της (κούρεμα 30%, παράταση του χρόνου αποπληρωμής κτλ) στην καλύτερη περίπτωση θα σημαίνει προσωρινή και μικρή μείωση του χρέους πχ από τα 340 στα 250 δις που κι αυτό για να αποπληρωθεί θα απαιτεί νέο δανεισμό με ψηλά επιτόκια κοκ., με αντίτιμο παράταση της λιτότητας μέχρι το 2030, όπως προέβλεπε ο μακαρίτης σύμβουλος του πρωθυπουργού ιταλός τραπεζίτης Τ. Σκιόπα.
Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με ποιον;
«Η κρίση ήταν προϊόν ενός βαθιά διεφθαρμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο τροφοδοτήθηκε από πεινασμένες για κέρδη τράπεζες που εξαπατούσαν τους πελάτες τους και εποπτεύονταν από χαλαρούς νομοθέτες, οι οποίοι ήταν συνένοχοι στη χρόνια κατάχρηση των πιο θεμελιωδών κανόνων του παιχνιδιού».
Ποιος τα λέει αυτά; Η έκθεση της Μόνιμης Υποεπιτροπής Ερευνών της αμερικάνικης Γερουσίας (ημερήσιος τύπος 15-4-11). Σε ποιους αναφέρεται; Στην Goldman Sachs, Standard & Poor’s, Moody’s, Deutsche Bank δηλαδή τους μεγαλύτερους οίκους αξιολόγησης και τράπεζες που καθορίζουν τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας και μεταξύ άλλων είναι στους 22 βασικούς διαπραγματευτές των ελληνικών ομολόγων σύμφωνα με την επίσημη λίστα του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (12/10).
Τμήματα της αριστεράς προτείνουν την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με αυτούς τους λωποδύτες ή τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν σαν λύση. Μα είναι δυνατόν;! Την επαναδιαπραγμάτευση την κάνουν ήδη οι τράπεζες με την κυβέρνηση. Και το θέμα δεν είναι η πυγμή που δεν έχει η κυβέρνηση αλλά η πολιτική λογική που κρύβεται πίσω από την πρόταση της επαναδιαπραγμάτευσης που είναι η διαχείριση του συστήματος και η αυταπάτη της κατάληξης σε μια λογική συμφωνία με το κεφάλαιο. Με άλλα λόγια η συζήτηση του θύματος με το βιαστή για τη μέθοδο βιασμού και όχι για την ματαίωση του βιασμού.
Ούτε και η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι λύση. Γιατί και αυτή οδηγεί –ανεξάρτητα από προθέσεις – σε αναγνώριση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που θα θεωρηθεί «επαχθές» δηλαδή παράνομο από την επιτροπή. Δηλαδή θα δεχθεί το κεφάλαιο και η κυβέρνηση ότι κακώς πήραν μίζες εδώ και 50 χρόνια, κακώς έγινε η Ολυμπιάδα το 2004, κακώς δεν πληρώνουν φόρους οι έχοντες και κατέχοντες κτλ. Και θα καταλήξουμε όλοι μαζί σε κοινό πόρισμα για το πόσα φάγανε κακώς και πόσα φάγανε καλώς; Απίστευτα πράγματα.
Αν έχει νόημα μια επιτροπή ελέγχου είναι αυτή από τη μεριά του κινήματος που αφού ανατρέψει την κυβέρνηση και τους τραπεζίτες θα απαιτήσει να καθίσουν στο σκαμνί όσοι ευθύνονται για το φαγοπότι, ώστε να μπουν φυλακή, να δημευτούν οι περιουσίες τους και να διασφαλιστεί ότι δεν θα προλάβουν να βγάλουν τα χρήματά τους στην Ελβετία (όπου ήδη παρεπιδημούν 600 δις ευρώ από καταθέσεις πλούσιων Ελλήνων σύμφωνα με το Spiegel).
Κινδυνεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία από την άρνηση πληρωμής του χρέους;
Για όσους ανησυχούν ότι η άρνηση πληρωμής θα οδηγήσει σε κατάρρευση τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων που κατέχουν μερίδιο του χρέους έχουμε να τους πούμε ότι: Τα ασφαλιστικά ταμεία κατέχουν oμόλογα του ελληνικού δημοσίου ύψους 27 δις ευρώ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 23/4/11).
Αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό ποσό σε σχέση με το σύνολο του χρέους (που είναι στα 350 δις – γύρω δηλαδή στο 7,5%) και μηδαμινό σε σχέση με την κρατική ληστεία που έχουν υποστεί τα ταμεία εδώ και δεκαετίες. Τώρα μάλιστα υπάρχουν και ταμεία τα οποία σταματούν να δίνουν το επικουρικό στους συνταξιούχους τους αντικαθιστώντας το με ομόλογα του δημοσίου δηλαδή χαρτί αντί για λεφτά.
Οι ασφαλισμένοι δεν θα χάσουν ούτε ευρώ από την άρνηση πληρωμής του χρέους. Το μόνο που χρειάζεται γι’ αυτό είναι η εγγύηση των συντάξεων από το κράτος! Οι ασφαλισμένοι θα διασφαλίσουν τις συντάξεις τους και τα αποθεματικά των ταμείων με το πέρασμα των ταμείων στον έλεγχο και την διαχείριση των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Για ένα μαζικό κίνημα άρνησης πληρωμής του χρέους
Δύο φορές μέσα σε 1,5 χρόνο οι Ισλανδοί πολίτες είπαν όχι με δημοψηφίσματα στους Βρετανούς και Ολλανδούς τραπεζίτες, καθώς και στην κυβέρνηση και βουλή τους, που απαιτούσαν να πληρώσει ο λαός την κατάρρευση των τραπεζών.
Στην Ελλάδα για 2η φορά μέσα σε ένα χρόνο σε γκάλοπ της VPRC για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (19-21/4/11) αποκαλύπτεται ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών (34%) που είναι υπέρ της άρνησης πληρωμής και ένα ακόμα μεγαλύτερο (45%) που είναι υπέρ της εθνικοποίησης των τραπεζών έναντι 26% που είναι κατά.
Πολλές δεκαετίες τώρα η αριστερά ζητούσε την κατάργηση του χρέους του Γ΄ κόσμου αλλά όταν έφτασε η ώρα του αναπτυγμένου κόσμου «ξέχασε» αυτή τη θέση και άρχισε να ψάχνει δρόμους συνεννόησης με το κεφάλαιο.
Σήμερα ο πλανήτης όλος χρωστά. Οι ΗΠΑ 14 τρις δολ, η Ιαπωνία το 200% του ΑΕΠ της κοκ. Σύμφωνα με το ΔΝΤ το δημόσιο χρέος των 10 πλουσιότερων χωρών θα αυξηθεί από 78% του ΑΕΠ το 2007 στο 114% το 2014. Πρακτικά οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων οικονομιών θα χρειαστεί να δανειστούν 10.2 τρις δολ το 2011 (Ελευθεροτυπία 16-11-10). Σε ποιον τα χρωστούν; Σε μια χούφτα τράπεζες και πολυεθνικές που διαφεντεύουν το σύμπαν. Γιατί να τους κάνουμε τη χάρη;
Η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους είναι μια πρόταση σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκαλυφτεί η ληστεία και να δοθεί τέλος στην φρενίτιδα του δημόσιου χρέους.
Συνδέεται άμεσα με την εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων καθώς και την επανεθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν.
Συνδέεται επίσης με την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής Ευρώπης και τον στόχο της ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης όπου όλα τα επιτεύγματα των ευρωπαικών λαών (οικονομικά, τεχνολογικά, πολιτιστικά κ.α) θα τεθούν κάτω από κοινό σχεδιασμό με στόχο την ευημερία των λαών και όχι μιας χούφτας καπιταλιστών.
Αυτή η πρόταση ασφαλώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Και δεν αφορά κυβερνήσεις υποταγμένες στο κεφάλαιο. Αφορά τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα καταρχήν των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και έπειτα όλης της Ευρώπης και της Αμερικής.
