Του Τάκη Γιαννόπουλου
Είμαστε αριστεροί που ξέρουν τι σημαίνει συνέπεια, που κρατάμε και σεβόμαστε κάθε λέξη από την ιστορία και τα αιτήματα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Αυτό είμαστε.
Και δεν είμαστε καθόλου ίδιοι με αυτούς που ανήκουν στο κίβδηλο 83.7% της βουλής που θέλει να ανατρέψει το ταξικό ΟΧΙ του 61.3% του δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη.
Οι Γιούνκερ, Σόιμπλε και σια δεν έκαναν κανένα πραξικόπημα. Την δουλειά τους έκαναν!
Αυτή που επιτάσσουν τα ταξικά συμφέροντα αυτών που εξυπηρετούν: του ευρωπαϊκού κεφαλαίου των τραπεζιτών, εφοπλιστών και πολυεθνικών. Αυτοί σκέφτηκαν και έπραξαν ταξικά. Και όπως έχει πει εύστοχα και με ωμή ειλικρίνεια ο Αμερικάνος μεγαλοεπιχειρηματίας κερδοσκόπος O. Μπάφετ: «είμαστε σε πόλεμο και κερδίζει η δική μου τάξη».
Αυτοί που δεν έπραξαν ταξικά είναι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ! Το πραγματικό πραξικόπημα είναι αυτό που έγινε μετά την καταπληκτική νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα! Όταν ο Α. Τσίπρας μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Όπου νεκραναστήθηκαν τα πολιτικά πτώματα τύπου Φώφης, Σταύρου ή Μεϊμαράκη και αναγορεύτηκαν σε εκφραστές και τιμητές του λαού.
Όπου καταρρίψαμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ταχύτητας μετάβασης από το θρίαμβο στην τραγωδία. Από την ιστορική συναυλία στο Σύνταγμα στις 3/7 όπου εκατοντάδες χιλιάδες τραγουδούσαμε «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».
Μια βδομάδα μετά η ανιστόρητη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας δεχόντουσαν τα συγχαρητήρια του Α. Γεωργιάδη για το νέο μνημόνιο.
Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι.
Και βέβαια δεν είναι έτσι η πραγματική Αριστερά των αγώνων, των ιδεών που εκπροσωπούν το όνομά της.
Δεν είναι έτσι η βάση του ΣΥΡΙΖΑ που διατυπώνει δημόσια την αντίθεσή της στο νεομνημονιακό έκτρωμα. Δεν είναι έτσι οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ Ι. Γαϊτάνη και Ε. Ψαρρέα που καταψήφισαν την πρόταση Τσίπρα για εξουσιοδότηση της ομάδας διαπραγμάτευσης στις 11/7 στην Βουλή.
Δεν είναι έτσι όσοι καταψηφίσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το νέο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους στις σχετικές ψηφοφορίες fast track.
Δεν είναι έτσι όσοι από την Αριστερή Πλατφόρμα, την Νεολαία Σύριζα και τους 53 σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και αρνηθούν να γίνουν συνένοχοι στο έγκλημα.
Δεν είναι έτσι το κομμάτι εκείνο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πρωτοβουλία των 1000, Ξεκίνημα, Δίκτυο, ΚΟ Ανασύνταξη κ.α.) που στάθηκαν με ταξική συνέπεια και ενωτικό πρόσημο στους αγώνες του λαού και στο κίνημα του ΟΧΙ σε αντίθεση με το Μαυσωλείο του Περισσού που μας διδάσκει για μια ακόμη φορά αποχή από κρίσιμες μάχες την ίδια στιγμή που συμμετέχει σε εκλογές, εθνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις κτλ.
Αυτοί όλοι δεν είμαστε έτσι. Και δεν είμαστε καθόλου λίγοι. Μαζί με τους χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές των κινημάτων (εργατικό, περιβαλλοντικό, αντιφασιστικό, νεολαιίστικο κοκ) είμαστε η γενιά του σημερινού και επίκαιρου ΟΧΙ.
Για «κίνημα της 5ης Ιουλίου» μιλάει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε άρθρο του (στην Iskra 14/7/15). Θαυμάσια ιδέα βάφτισης. Αυτό είμαστε. Το κίνημα της 5ης Ιουλίου. Η πραγματική πλειοψηφία της κοινωνίας. Που μπορεί να μην έχει ξεκάθαρη ή ενιαία ακόμα αντίληψη του τι θέλει αλλά ξέρει πολύ καλά τι δεν θέλει. Ένα αντίστοιχο κίνημα με παρόμοιο όνομα, αυτό της 26ης Ιούλη 1953 στην Κούβα ήταν η πολιτική αφετηρία μιας νικηφόρας επανάστασης κόντρα σε κάθε πρόβλεψη.
Αυτό πρέπει να κτίσουμε και εμείς σήμερα.
Οι διεργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει μέσα στις οργανώσεις της αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ καθώς και σε σημαντικούς εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και των κινημάτων. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να αποκρυσταλλωθούν με δημόσια εμφάνιση και κείμενα.
Στις σειρήνες της απογοήτευσης και του «τι άλλο να κάναμε» θα απαντήσουμε με τον τρόπο που απάντησαν οι εργάτες της κατειλημμένης ΒΙΟΜΕ στα αφεντικά τους: αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς!
