Δώρο στους ιδιώτες θέλει να δώσει η κυβέρνηση τις εναπομένουσες στο Δημόσιο ΔΕΚΟ αμέσως μετά τις εκλογές και για αυτό προετοιμάζει από τώρα το κλίμα. Η δημοσιοποίηση της λίστας με τις 11 ζημιογόνες ΔΕΚΟ τον Οκτώβρη άνοιξε τη συζήτηση και μέσα από τα κανάλια δόθηκε το σύνθημα: τα ελλείμματα είναι τεράστια, οι μισθοί των εργαζομένων υπέρογκοι και για αυτό χρειάζεται «εξυγίανση». Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι άλλος από την απαξίωση των εργαζομένων και των δημόσιων υπηρεσιών ώστε να περάσει εύκολα τόσο το ξεπούλημα, όσο και η ολοκληρωτική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων.
Με βάση τις μέχρι τώρα ανακοινώσεις των επιτελείων της κυβέρνησης προβλέπονται τα εξής για μετά τις εκλογές:
Ξεπούλημα των αμυντικών βιομηχανιών (ΕΑΒ, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ), και των άλλων ελλειμματικών ΔΕΚΟ με εξπρές διαδικασίες (Εταιρία Τουριστικής Ανάπτυξης, Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών, Εταιρία Εκμετάλλευσης και Διαχείρισης Ελληνικών Αυτοκινητόδρομων κα)
«Αναδιάρθρωση» του ομίλου ΟΑΣΑ που περιλαμβάνει την ΕΘΕΛ (αστικά λεωφορεία), τον ΗΣΑΠ (ηλεκτρικό σιδηρόδρομο), τον ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ).
Μετατάξεις του προσωπικού όλων αυτών των ΔΕΚΟ σε θέσεις του Δημοσίου με μείωση μισθών (θα κοπούν τα επιδόματα) και κατάργηση του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού που προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
«Αξιοποίηση» της περιουσίας των ΔΕΚΟ με γνώμονα «το Δημόσιο συμφέρον». Πρακτικά αυτό σημαίνει συμβάσεις παραχώρησης σε ιδιώτες στο πρότυπο της παραχώρησης του λιμανιού του Πειραιά στην κινεζική εταιρία Cosco, δηλαδή συμβάσεις παραχώρησης και εκμετάλλευσης για πολλές δεκαετίες.
Μοντέλο ο ΟΣΕ
Το ξεπούλημα του ΟΣΕ δείχνει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Αφού συκοφάντησε τους εργαζόμενους ότι παίρνουν δήθεν υπέρογκους μισθούς, αφού με δικιά της ευθύνη φόρτωσε με χρέη τον οργανισμό νομοθέτησε την «αναδιάρθρωση» που ουσιαστικά προβλέπει:
Πώληση του 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (που έχει την εκμετάλλευση των δρομολογίων) σε ιδιώτες.
Κατάργηση δρομολογίων
Αύξηση εισιτηρίων 20%
Υποχρεωτικές μετατάξεις του προσωπικού σε άλλες υπηρεσίες
Διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσα από την κατάργηση του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού που διασφάλιζε τους εργαζόμενους εργασιακά. Ειδικά αυτό το τελευταίο ανοίγει το δρόμο για την πλήρη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας (ενοικίαση εργαζομένων, περικοπές μισθών κοκ) και ουσιαστικά διευκολύνει τις απολύσεις.
Η σειρά του ΟΑΣΑ
Μετά τον ΟΣΕ όλα δείχνουν ότι σειρά έχουν οι συγκοινωνίες της Αθήνας. Μετρό, ηλεκτρικός, τραμ, λεωφορεία και τρόλεϊ υπάγονται σε έναν οργανισμό, τον ΟΑΣΑ. Ο οποίος δεν θα ιδιωτικοποιηθεί αλλά θα «αναδιαρθρωθεί». Ο ΟΑΣΑ έχει συνολικό χρέος 3 δις ευρώ το οποίο κατανέμεται σχεδόν ισόποσα σε κάθε επιμέρους οργανισμό (ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ). Πάνω σε αυτό το χρέος αλλά και στις υποτιθέμενες υπέρογκες αμοιβές των εργαζομένων είναι που πατάει η κυβέρνηση για την «αναδιάρθρωση» που μπορεί να μην περιλαμβάνει το απευθείας ξεπούλημα σε ιδιώτες, ωστόσο τους βάζει από την πίσω πόρτα μια και αυτό που μελετάται είναι η παραχώρηση υπηρεσιών όπως της έκδοσης εισιτηρίων, του ελέγχου επιβατών και της συντήρησης των λεωφορείων σε ιδιωτικές εταιρίες.
Ποιος δημιουργεί τα ελλείμματα;
Όλη η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για το ξεπούλημα που ετοιμάζει και για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων βασίζεται σε δυο επιχειρήματα: το ένα είναι “τα τεράστια ελλείμματα των ΔΕΚΟ που αυξάνουν το χρέος και που στο τέλος τέλος την υποχρεώνουν να περνά σκληρά μέτρα, αν και δεν θέλει”.
Πρόκειται για ένα χοντρό ψέμα.
Πρώτον επειδή τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος δεν τα δημιούργησαν οι ΔΕΚΟ αλλά η ίδια η κυβερνητική πολιτική όλες τις τελευταίες δεκαετίες. Διαρκής μείωση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ειδικές απαλλαγές και επιδοτήσεις, χαριστικές ρυθμίσεις χρεών και κάθε είδους μπόνους για τους μεγαλοκαπιταλιστές μεταφράστηκαν σε ελλείμματα για το δημόσιο ταμείο που έφτασαν σήμερα στη δημιουργία ενός τεράστιου δημόσιου χρέους.
Επίσης είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις που καταχρέωσαν και οδήγησαν Δημόσιες Επιχειρήσεις όπως ο ΟΣΕ ή ο ΟΑΣΑ να υπερχρεωθούν και να καταφύγουν σε ιδιωτικές τράπεζες για να δανειστούν με τοκογλυφικά επιτόκια. Στον ΟΣΕ από τα 11 δις ευρώ τους χρέους του το 70% είναι στην πραγματικότητα χρέη της κυβέρνησης. Και είναι χρέη που προκύπτουν από την υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να συγχρηματοδοτήσει, μαζί με την ΕΕ, επενδύσεις και έργα υποδομών για τον ΟΣΕ, από την υποχρέωσή της να επιδοτεί τις άγονες γραμμές με τον τρόπο που τις επιδοτεί στους ιδιώτες (ακτοπλοϊκές και αεροπορικές εταιρίες), από την υποχρέωσή της να πληρώνει στον ΟΣΕ τα εισιτήρια για ναυλωμένα από φορείς του δημοσίου δρομολόγια.
Το ίδιο ισχύει και για τον ΟΑΣΑ. Η κυβέρνηση μιλά για συνολικό χρέος 3 δις ευρώ, ωστόσο τα χρέη και τα ελλείμματα προκύπτουν κατά κύριο λόγο από την αθέτηση των υποχρεώσεων του κράτους έναντι των συγκοινωνιακών φορέων. Συγκεκριμένα, όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις κατέβαλαν μόλις το 1/3 του ποσού των επιδοτήσεων που ήταν υποχρεωμένες να καταβάλουν στον ΟΑΣΑ και για τα υπόλοιπα υποχρέωναν τους συγκοινωνιακούς οργανισμούς να παίρνουν δάνεια με υψηλά επιτόκια από ιδιωτικές τράπεζες. Το αποτέλεσμα ήταν η διόγκωση των ελλειμμάτων και το σημερινό χρέος. Πέρα από αυτό όμως, μια σειρά υπουργεία οφείλουν εκατομμύρια ευρώ στον ΟΑΣΑ (Παιδείας 247 εκατ. ευρώ, Υγείας 140 εκατ. ευρώ κα) επειδή χρησιμοποίησαν υπηρεσίες που ποτέ δεν πλήρωσαν.
Φταίνε τα ρετιρέ; Τι δεν μας λέει η κυβέρνηση
Το δεύτερο μεγάλο επιχείρημα της κυβέρνησης είναι τα «ρετιρέ». Προσπαθώντας να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ έβγαλε στη δημοσιότητα διάφορα ποσά που υποτίθεται ότι αποτελούν το μέσο όρο των απολαβών των εργαζομένων στα τρένα, στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ κτλ. Ακούγοντας κανείς ότι το μέσο εισόδημα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ είναι 40.772 ευρώ το χρόνο ο μέσος εργαζόμενος θα αισθανθεί τουλάχιστο ριγμένος. Τι δεν μας λέει όμως η κυβέρνηση;
Πρώτον ότι αν από αυτά τα ποσά αφαιρέσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους το ποσό πέφτει περίπου στο μισό.
Δεύτερον ότι το ποσό αυτό είναι ο μέσος όρος που σημαίνει ότι σε αυτόν έχουν συμπεριληφθεί όχι μόνο οι μισθοί των εργαζομένων, αλλά και των (διορισμένων από την κυβέρνηση) προέδρων των ΔΕΚΟ, των (επίσης διορισμένων) αντιπροέδρων και των (επίσης διορισμένων) διευθύνοντων συμβούλων, παρασυμβούλων κλπ. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πάλι το παράδειγμα του ΟΣΕ που από το 1996 μέχρι το 2005 ιδρύθηκαν 11 θυγατρικές με 11 προέδρους, 11 διευθύνοντες συμβούλους και 150 μέλη διοικητικών συμβουλίων με τους αντίστοιχους μισθούς και τα αντίστοιχα μπόνους (έξοδα παραστάσεων, ειδικά κονδύλια εξόδων κλπ).
Τρίτον, όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν, πολλές φορές το μισθολόγιό τους μπορεί να φαίνεται αυξημένο, στην πραγματικότητα όμως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σε ρεπό, αργίες και νυχτερινά, που επιβαρύνουν τη μισθοδοσία. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν εκατοντάδες κενές θέσεις που αναγκαστικά καλύπτονται από υπερωριακή απασχόληση και εργασία κατά τις ημέρες ανάπαυσης. Είναι μάλιστα κανόνας, όπως καταγγέλουν, οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ για παράδειγμα να εργάζονται για 60 ημέρες χωρίς ενδιάμεση ανάπαυση. Ενώ στην ΕΘΕΛ καταγράφονται 180.000 δεδουλευμένα ρεπό το χρόνο!
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ και το χτύπημα των εργαζομένων σε αυτές. Πρόκειται για μια επίθεση εναντίον όλων μας. Γιατί αυτό θα σημαίνει χειρότερες και πιο ακριβές υπηρεσίες. Στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αυτό έχει ήδη δρομολογηθεί και το εισιτήριο αναμένεται σταδιακά να ανέβει στα 2 ευρώ, από 1 ευρώ που είναι σήμερα μέσα στον επόμενο χρόνο. Αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτές τις επιθέσεις πρέπει να υποστηρίξουμε κάθε χώρο που δίνει μάχη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
