Ένα πρωτοφανές κύμα τρομοκρατίας ήταν η απάντηση της κυβέρνησης στην οργή μιας γενιάς που νοιώθει κάθε μέρα και περισσότερο τι σημαίνει ότι θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Από το Σάββατο 5 Δεκέμβρη μέχρι την Δευτέρα 7/12 είχαμε: 800 προσαγωγές. 135 συλλήψεις. Τον βαρύ τραυματισμό από μηχανή αστυνομικού της ομάδας Ζ της Αγγελικής Κουτσουμπού στελέχους του ΕΕΚ στο Σύνταγμα. Τον τραυματισμό και τις συλλήψεις δεκάδων αγωνιστών καθώς και δημοσιογράφων της Αυγής και του ΚΟΚΚΙΝΟΥ. Εισβολή αστυνομικών στο άσυλο του ΑΠΘ και στο ΡΕΣΑΛΤΟ στο Κερατσίνι που το υπερασπίζεται ακόμα και το δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Ρίψη δακρυγόνων στο στέκι μεταναστών του Δικτύου στα Εξάρχεια. Εν ψυχρώ χτύπημα από τα ΜΑΤ και τις ομάδες Δ στα περιφρουρημένα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία στις 6/12.
Το δόγμα «μηδενικής ανοχής» του Χρυσοχοίδη δεν έχει στόχο την ανομία και την ασφάλεια του πολίτη. Αλλά την δημιουργία κλίματος κοινωνικής αποδοχής της καταστολής στα κινήματα που έρχονται. Θέλουν να καταργήσουν το άσυλο όχι για να πιάσουν τους γνωστούς αγνώστους αλλά για να μπορεί να εισβάλει η αστυνομία στα πανεπιστήμια όποτε έχουν καταλήψεις ή κινητοποιήσεις, όπως γίνεται σε άλλες χώρες που δεν υπάρχει άσυλο (π.χ πέρυσι στην Ισπανία). Θέλουν να νομιμοποιήσουν τις μαζικές «προληπτικές» προσαγωγές για να τρομοκρατήσουν τη νεολαία, ώστε να φοβάται να κατέβει στις πορείες. Τελικός τους στόχος είναι οι αγώνες των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Οι φετινές πορείες μνήμης για την συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου είχαν μαζική συμμετοχή και πάθος παρά το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που είχε επιβληθεί. Ζητούσαν δουλειά, καλύτερη παιδεία και παραδειγματική καταδίκη των Κορκονέα-Σαραλιώτη που δικάζονται στις 20 Γενάρη στην Άμφισσα. Πόσο όμως πέρασε αυτή η εικόνα από τα φίλτρα των ΜΜΕ; Τα χημικά και οι καμένοι κάδοι κατάφεραν για μια ακόμη φορά να καλύψουν τις φωνές και τα αιτήματα των διαδηλωτών. Ο Χρυσοχοίδης εμφανίζεται από τα ΜΜΕ να πέτυχε εκεί που απέτυχαν ο Πολύδωρας και ο Μαρκογιανάκης. Ήταν και αυτή μια ακόμη επιτυχία εκείνου του τμήματος του αντιεξουσιαστικού χώρου που έχει σαν μοναδική πολιτική πρόταση τα μπάχαλα και την τυφλή βία.
Το ΚΚΕ για μια ακόμη φορά ήταν ο θλιβερός απών. Διαλέγει τις ημερομηνίες των κινητοποιήσεων του μη τυχόν και συμπέσουν με αυτές οποιουδήποτε άλλου χώρου.
Με το ΣΑΣΑ και το νεοσύστατο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών διασπάει ανοικτά τους αγώνες μαθητών και φοιτητών.
Με το ΠΑΜΕ το κάνει 10 χρόνια τώρα στους εργαζόμενους.
Οι κοινωνικές αιτίες που γέννησαν τον περυσινό Δεκέμβρη εξακολουθούν να υπάρχουν και θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν τα μελλοντικά κινήματα.
Το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη. Αυτό ήταν το βασικό σύνθημα των διαδηλωτών και του φετινού Δεκέμβρη. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε πράξη.
