Αποσπάσματα από συνέντευξη με την Χάννα Σελ, βοηθό γενικό γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Βρετανία, ολόκληρη η συνέντευξη στο www.xekinima.org
ΕΡ: Χάννα, πόσο μεγάλη ήταν τελικά η διαδήλωση που έγινε στις 26 Μάρτη στο Λονδίνο;
Ήταν στην πραγματικότητα η πιο μεγάλη εργατική διαδήλωση από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η οποία καλέστηκε από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών (Κογκρέσο Εργατικών Συνδικάτων – TUC). Ήταν τουλάχιστον 500.000 και πιθανά να έφτασε και τις 750.000 – δεν υπάρχει τρόπος να το υπολογίσουμε.
Ποιες ήταν οι αιτίες που ώθησαν τόσους εργαζόμενους στο δρόμο;
Η επίθεση της κυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών (κυβέρνηση Con-Dem1) δεν έχει προηγούμενο από τη δεκαετία του 1920. Η κυβέρνηση εκλέχτηκε τον περασμένο Μάη κι έχει βάλει μπροστά ένα πρόγραμμα περικοπών ύψους 81 δισεκατομμυρίων λιρών (σημ: 92 δισ. €) για τη διάρκεια των επόμενων 4 χρόνων. Οι δημόσιες υπηρεσίες θα περικοπούν κατά περίπου 20%, 150.000 εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα χάσουν τη δουλειά τους, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων θα παγώσουν για τρία χρόνια και θα ξανανοίξει το ασφαλιστικό με μειώσεις συντάξεων και επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης.
…Ναι, κι αυτές οι κινητοποιήσεις, οι νεολαιίστικες, όπως και η διαδήλωση της 26ης Μάρτη πήραν μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς, κι εντυπωσίασαν για το μέγεθός τους καθώς η βρετανική νεολαία δεν μας είχε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες σε κάτι τέτοια…
Πραγματικά. Η τελευταία κινητοποίηση της νεολαίας, φοιτητών και μαθητών, έγινε στις 24 Νοεμβρίου, με συνολικό κλείσιμο και αποχή σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας, και με μια τεράστια διαδήλωση 350.000 ατόμων. Ήταν η μεγαλύτερη κινητοποίηση νεολαίας που είχε γίνει τα τελευταία 25 χρόνια.
Η ηγεσία των βρετανικών συνδικάτων είναι κατά παράδοση πολύ συντηρητική τις τελευταίες δεκαετίες. Πώς και κάτω από ποιες συνθήκες καλέστηκε αυτή η μεγάλη διαδήλωση;
Πραγματικά, είναι απαράδεκτοι. Εμείς βάζουμε το αίτημα για μια 24ωρη γενική απεργία εδώ και καιρό. Επειδή ξέρουμε την κατάσταση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά κι επειδή η βρετανική κοινωνία είναι «πίσω» σε σχέση μ’ αυτό το θέμα, το προβάλλουμε κλιμακωτά, για να αρχίσει ο κόσμος να πιέζει από κάτω. Έτσι εδώ και καιρό προτείνουμε μια παν-βρετανική διαδήλωση που να προετοιμάζει μια 24ωρη γενική απεργία, κατ’ αρχήν στον δημόσιο τομέα, σαν πρώτο βήμα, και στη συνέχεια μια συνολική 24ωρη γενική απεργία – και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.
Πρέπει να πούμε πως στη Βρετανία δεν υπάρχουν οι παραδόσεις της Ελλάδας – στη Βρετανία έχει να γίνει γενική απεργία από το 1926. Λόγω αυτών των παραδόσεων, είμαστε υποχρεωμένοι να προβάλουμε κλιμακωτά το αίτημα της γενικής απεργίας.
Ποια ήταν η αντίδρασή τους στην επιτυχία της διαδήλωσης;
Ο πανικός! Ακούγεται απίστευτο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα! Η ίδια η υπουργός των εσωτερικών, που ανήκει στο κόμμα των Συντηρητικών, Τερέζα Μέι (Tereza May) είπε δημόσια ότι η διαδήλωση είχε 500.000 κόσμο, κι όμως η ίδια η ηγεσία των συνδικάτων είπε ότι ήταν 250.000! Ήθελαν να μειώσουν τους αριθμούς, ήθελαν να υποβαθμίσουν τη σημασία της, γιατί δεν ήθελαν ο κόσμος να πάρει θάρρος και να θέλει και άλλες κινητοποιήσεις!
Ποιες είναι οι προοπτικές του κινήματος;
Πιστεύουμε πως το κίνημα θα επεκταθεί – παρά τον ρόλο των επίσημων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Εμείς έχουμε ξεκινήσει συγκεκριμένη εκστρατεία για μια 24ωρη γενική απεργία στον δημόσιο τομέα. Αυτή η πρόταση βρίσκει πολύ μεγάλη απήχηση. Υπάρχει ήδη ανταπόκριση από το συνδικάτο των δημοσίων υπαλλήλων και από το συνδικάτο των εκπαιδευτικών, οι οποίοι συντονίζουν τις προσπάθειές μας για μια κοινή 24ωρη απεργία τον Ιούνη, με στόχο ένα εκατομμύριο απεργούς. Αυτή η απεργία είναι ενταγμένη σε μια στρατηγική για να πιεστεί η κεντρική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν υπάρχουν τα δεδομένα αυτή τη στιγμή για να πούμε αν θα μπορέσουμε να έχουμε 24ωρη απεργία στο σύνολο του δημόσιου τομέα τον Ιούνη – δεν είναι το πιο πιθανό αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς.
Πού βρίσκονται οι διεργασίες για το χτίσιμο της Αριστεράς στη Βρετανία;
Δεν υπάρχει μαζική αριστερά αλλά θα ήταν λάθος να υποτιμηθούν οι πρωτοβουλίες που έχουν ήδη παρθεί και που αναπτύσσονται. Στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων δημιουργήθηκε η Συνεργασία Συνδικαλιστών και Σοσιαλιστών (Trade Union and Socialist Coalition – TUSC). Πρόκειται για μια πρωτοβουλία την οποία πήραμε από κοινού με το συνδικάτο των σιδηροδρομικών, RMT.
Από τη μεριά των συνδικάτων στην TUSC συμμετέχει επίσημα το Συνδικάτο των Σιδηροδρομικών, και κεντρικά στελέχη της Ομοσπονδίας των Δημοσίων Υπαλλήλων (PCS) και της Ομοσπονδίας των Εκπαιδευτικών (NUT). Από πολιτικές οργανώσεις συμμετέχουμε εμείς – το Σοσιαλιστικό Κόμμα – καθώς επίσης και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP – Socialist Workers’ Party, η αδελφή οργάνωση του ελληνικού ΣΕΚ). Όμως η παρουσία του τελευταίου είναι μικρή.
Λοιπόν, τι να περιμένουμε την επόμενη περίοδο;
Να περιμένουμε και στην Βρετανία σημαντικές εξελίξεις. Δεν λεω πως «θα γίνει της Ελλάδας», όμως η πραγματικότητα είναι πως το βρετανικό εργατικό κίνημα αρχίζει να θυμάται τις παλιές του παραδόσεις, της δεκαετίας του 70 και του 80 με τους σκληρούς αγώνες και τις μεγάλες απεργίες. Μετά ήρθε η μεγάλη ήττα των ανθρακωρύχων και του Λίβερπουλ, από τη Θάτσερ, και μια μαύρη εικοσαετία ακολούθησε. Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν.
__________
