Ρεπορτάζ από το site του «Επαναστατικού Σοσιαλισμού»
(αδλεφή οργάνωση του «Ξ» στη Χιλή)
Την Κυριακή 24 Ιούλη, η Χιλή συγκλονίστηκε από μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, AFP, που λειτουργεί από το 1981, με αφορμή τις νέες μειώσεις στις συντάξεις που ανακοινώθηκαν μέσα στο μήνα.
Οι επιπτώσεις της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που επέβαλε με «φωτιά και αίμα» η δικτατορία του Πινοσέτ (δείτε: https://xekinima.org/) στα πλαίσια της μετατροπής της Χιλής σε πείραμα εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, σήμερα δείχνει πλήρως τα τραγικά αποτελέσματά της στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού.
Η 24η Ιούλη ήταν μια εκπληκτική ημέρα, με πάνω από 200.000 ανθρώπους να διαδηλώνουν μόνο στην πρωτεύουσα της χώρας, Σαντιάγο. Εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη οικογένειες της εργατικής και της μεσαίας τάξης βγήκαν στους δρόμους σε όλες τις μεγάλες πόλεις, αλλά ακόμη και στις μικρότερες κοινότητες με βασικό σύνθημα «όχι στο AFP».
Κυριολεκτικά σε ολόκληρη τη χώρα, από το βορειότερο μέχρι το νοτιότερο άκρο, οι επιτροπές που έχουν συγκροτηθεί γύρω από το ζήτημα του ασφαλιστικού, μαζί με το δίκτυο των Ciudadanos Indiginos (το κίνημα των Ιθαγενών) διοργάνωσαν μαζικές κινητοποιήσεις που συνολικά έφτασαν το 1.000.000.
Μετά από πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο βασικός μοχλός των κινητοποιήσεων στη χώρα ήταν οι φοιτητές και η νεολαία, η εργατική τάξη μπαίνει στο προσκήνιο, βάζοντας τους αγώνες σε μια διαφορετική φάση.
Η αιχμή του δόρατος είναι μια νέα γενιά εργαζομένων, που δεν έχει βιώσει τις ιστορικές ήττες του παρελθόντος και καθοδηγεί τις παλιότερες γενιές της εργατικής και της μεσαίας τάξης.
Ο εφιάλτης του AFP
Το 1981, η δικτατορία του Πινοσέτ έβαλε τέλος στο τότε σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, εισάγοντας το σύστημα AFP, με βάση το οποίο καταργήθηκαν οι εισφορές των εργοδοτών και μειώθηκαν οι εισφορές των εργαζομένων με βάση αντίστοιχη μείωση των μισθών τους.
Το σύστημα αυτό δε δημιουργήθηκε για να πληρώνει συντάξεις, αλλά για να ελαχιστοποιήσει το ασφαλιστικό κόστος για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Σήμερα η Χιλή είναι πρώτη σε ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, με το 1% του πληθυσμού να κατέχει το 35% του πλούτου.
Κάθε μήνα, περικόπτεται ένα 10% από το μισθό των εργαζομένων, το οποίο τοποθετείται απευθείας σε επιχειρήσεις όπως τράπεζες, μεταλλεία, φαρμακευτικές, αγροτικές και αλιευτικές εταιρείες. Σε «ανταπόδωση» οι εργαζόμενοι παίρνουν συντάξεις πείνας.
Το σύστημα AFP είναι ιδιαίτερα μισητό για την πλειοψηφία του πληθυσμού και τα στοιχεία εξηγούν γιατί: αν και η αρχική υπόσχεση ήταν ότι οι εργαζόμενοι θα έπαιρναν κάποτε σύνταξη που θα κυμαινόταν κοντά στο 70 – 75% του τελικού τους μισθού, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η μέση σύνταξη που δίνει το AFP δεν ξεπερνάει τα 1.200 Πέσος, δηλαδή περίπου 182 δολάρια. Η υψηλότερη, φτάνει μετά βίας τα 449 δολάρια το μήνα. Αυτή η κατάσταση καταδικάζει την πλειοψηφία σε συνθήκες ανέχειας, αναγκάζοντας τους συνταξιούχους να εξαρτώνται οικονομικά από τα παιδιά τους, που επίσης ζουν με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς.
Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, περιπτώσεις συνταξιούχων εκπαιδευτικών που καταλήγουν στην επαιτεία προκειμένου να επιβιώσουν. Παράλληλα, τα διαρκή σκάνδαλα διαφθοράς ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματίες ενισχύουν την οργή της κοινωνίας, που μέσα στον Ιούλη έμαθε ότι οι συντάξεις θα μειωθούν για ακόμη μια φορά, κατά 2,1%!
Επιπλέον, οι εργοδότες προτείνουν ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, αλλά και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από 65 στα 67 χρόνια! Όλα αυτά τη στιγμή που αποκαλύπτονται διαρκώς περιπτώσεις υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων, με συντάξεις που ξεπερνούν τα 7.500 δολάρια.
Αυτή είναι η κατάσταση που οδήγησε τους Χιλιανούς εργαζόμενους στους δρόμους. Οι μαζικές διαμαρτυρίες που είδε η χώρα στα τέλη Ιούλη, ειναι το πρώτο μεγάλο βήμα στον αγώνα για την ανατροπή αυτού του απαράδεκτου «ασφαλιστικού», δήθεν, συστήματος. Το πιο σημαντικό καθήκον που τώρα προκύπτει είναι το πλάτεμα και η μαζικοποίηση των επιτροπών βάσης ενάντια στο AFP, σε πανεθνικό επίπεδο, η οργάνωση και κλιμάκωση, στη βάση σχεδίου, των κινητοποιήσεων και ο συνδυασμός των διαδηλώσεων με απεργιακές κινητοποιήσεις.
