Της Αννας Κλείτσα
Στα μέσα Σεπτέμβρη, η συνομοσπονδία εργαζομένων TUC (αντίστοιχη της ΓΣΕΕ) αποφάσισε στο συνέδριο της, μεταξύ άλλων, την προσπάθεια και την αναζήτηση τρόπων για την πραγματοποίηση Γενικής Απεργίας στην χώρα. Αυτή η απόφαση δεν ισοδυναμεί με συγκεκριμένο κάλεσμα Γενικής Απεργίας αλλά είναι πολύ σημαντική αφενός γιατί είναι η πρώτη φορά μετά από 86 χρόνια που λαμβάνεται αντίστοιχη απόφαση (και αντανακλά την πίεση από την βάση των εργαζομένων) και αφετέρου γιατί αν όντως πραγματοποιηθεί, θα πρόκειται για ιστορικής σημασίας εξέλιξη που θα επηρεάσει καθοριστικά το εργατικό κίνημα της χώρας και ολόκληρης της Ευρώπης. Την πρόταση για κάλεσμα Γενικής Απεργίας, η οποία και πλειοψήφησε στο συνέδριο, έκανε το NSSN (Δίκτυο Συνδικαλιστών Βάσης) όπου παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο η αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ» στην Βρετανία, το Socialist Party- CWI. Χωρίς την επίμονη και μακρόπνοη εκστρατεία των συντρόφων του SP και του NSSN είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια απόφαση.
Η λιτότητα και οι περικοπές προετοιμάζουν την απάντηση των εργαζομένων
Οι Κάμερον και Όζμπορν (Πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών) «κηρύσσουν την λιτότητα» επιμένοντας πως οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν θυσίες και υπομονή (το λιγότερο για μια δεκαετία) για να μην καταλήξει η χώρα «σαν την Ισπανία και την Ελλάδα». Στη πραγματικότητα, με αυτά τα μέτρα ήδη η Βρετανία είναι στο δρόμο της Ελλάδας, απλά σε αργή κίνηση: η ανεργία βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα από το 1995 (Guardian) και οι θέσεις ελαστικής εργασίας αντικαθιστούν γρήγορα την πλήρη απασχόληση, κάνοντας τις στατιστικές να φαίνονται πιο «φιλικές». Για πρώτη φορά στην χώρα χρειάζεται να παρέμβει ΜΚΟ (συγκεκριμένα η οργάνωση “Save the Children”) για να σιτίσει παιδιά επειδή αδυνατούν να το κάνουν οι γονείς τους. Το 43% των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας δηλώνει πως πριν το τέλος κάθε εβδομάδας τελειώνουν τα χρήματά τους και το 29% πως δεν έχει κανένα περιθώριο να περικόψει άλλες δαπάνες του νοικοκυριού.
Στον δημόσιο τομέα, είναι πολύ πιθανό, τα επόμενα χρόνια, να εκδιωχθούν συνολικά ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, στα πλαίσια περικοπών ύψους 10 δις λιρών. Το σύστημα υγείας έχει δεχτεί τεράστιες περικοπές και απολύσεις προσωπικού. Η μακροχρόνια ύφεση στραγγαλίζει και την μεσαία τάξη. Οι βιτρίνες ακόμη και των πιο εμπορικών δρόμων του Λονδίνου έχουν να «μοστράρουν» χιλιάδες λουκέτα. Αυτή η πραγματικότητα παραπέμπει ευθέως στην καταστροφική πολιτική των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και οι Βρετανοί εργαζόμενοι το γνωρίζουν πολύ καλά.
Η Γενική Απεργία δεν πρέπει να μείνει στα λόγια
Στις 20 Οκτώβρη η TUC είχε καλέσει σε διαδήλωση με μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων. 150.000 Βρετανοί στους δρόμους ήταν η συνέχεια των μεγαλειωδών αγώνων του δημοσίου τομέα το 2011 αλλά και η αρχή της πίεσης για πραγματοποίηση της Γενικής Απεργίας. Την ώρα των ομιλιών, όταν μια σειρά συνδικαλιστών βάσης έθετε το ζήτημα της 24ωρης, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν παραπάνω από ενθουσιώδης! Η προσπάθεια των καπιταλιστών να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, η ίδια η έκταση και το βάθος της κρίσης αλλά και η ριζοσπαστικοποίηση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, «μυρίζουν» 1926.
Είναι βέβαιο πως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θα κινήσει γη και ουρανό για να αποφύγει το κάλεσμα απεργίας. Το NSSN και το SP κάνουν ό,τι περνά τους από το χέρι για να ενημερώσουν την βρετανική κοινωνία και να πιέσουν τις ηγεσίες να κάνουν πράξη την απόφαση του συνεδρίου. Η απεργία πρέπει να καλεστεί σύντομα για να μην δοθεί χρόνος ανάσας στην κυβέρνηση και τους γραφειοκράτες. Πρέπει όμως να μην είναι κι ένα πρόχειρο κάλεσμα ώστε υπάρχει χρόνος σωστής ενημέρωσης στους εργασιακούς χώρους και σημαντικής προετοιμασίας, για να είναι επιτυχημένη. Η TUC οφείλει να πάρει τις ευθύνες της και να ορίσει ημερομηνία για μια απεργία- απαρχή των αγώνων και πρώτο βήμα της κλιμάκωσης τους.
