Άρθρο του Πίτερ Ταφ,
Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI (αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Βρετανία)
Ο εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό των «Εργατικών», που εκτυλίσσεται από την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του, έχει ξεσπάσει πλέον ανοιχτά και δημόσια. Οι μαζικές παραιτήσεις από το σκιώδες υπουργικό συμβούλιο των «Εργατικών» δείχνουν πόσο επίμονη και αποφασιστική είναι η δεξιά πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος στην προσπάθειά της να ανατρέψει τον Κόρμπιν. Η διαδικασία της «ψήφου εμπιστοσύνης» ενάντια στον Κόρμπιν, στην κοινοβουλευτική ομάδα, ήταν συντριπτικά εναντίον του, με 172 ψήφους κατά και μόνο 40 υπέρ.
Προφανώς το γεγονός ότι εκλέχτηκε δημοκρατικά έχοντας πάρει τη μεγαλύτερη πλειοψηφία που πήρε ποτέ οποιοσδήποτε πολιτικός ηγέτης στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, δε σημαίνει τίποτα γι αυτούς. Με την στήριξη των ΜΜΕ της άρχουσας τάξης, θα κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να ανατρέψουν τον Κόρμπιν. Το σχέδιο τους είναι να επαναφέρουν μια δεξιά ηγεσία στο κόμμα, οδηγώντας το πίσω στις μαύρες μέρες του «Μπλερισμού».
«Οι Εργατικοί πρέπει τώρα να κάνουν ότι χρειάζεται για να ανατρέψουν τον Κόρμπιν από την ηγεσία του κόμματος. Έχουν ήδη τραβήξει το μαχαίρι και δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω», γράφουν οι «Financial Times».
Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι!
Η άρχουσα τάξη βιώνει ένα βαθύ και διαρκή φόβο, ότι μέσα στην έκρυθμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η βρετανική κοινωνία, με μαζική δυσαρέσκεια ενάντια στη λιτότητα αλλά και τον καπιταλισμό συνολικά, αν ο Κόρμπιν επιβιώσει και το κόμμα των «Εργατικών» παραμείνει ενιαίο, μπορεί να βρεθεί στην εξουσία, ακόμη και με πρόωρες εκλογές το Φθινώπορο!
Και ο επιπλέον φόβος τους είναι ότι σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε κάτω από την πίεση της κοινωνίας να πάρει ριζοσπαστικά μέτρα υπέρ των εργαζομένων. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισαν ότι πρέπει να χτυπήσουν άμεσα για να τον ανατρέψουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να καταστρέψουν το κόμμα, όπως το 1931, όταν διέσπασαν το κόμμα και η δεξιά του πτέρυγα έκανε συγκυβέρνηση με τους Τόρηδες, ή όπως το 1981 με τη δημιουργία του «Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος».
Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η διοργάνωση ενός πλατιού και ενωτικού εργατικού συνεδρίου με τη συμμετοχή όλων όσων στηρίζουν τον Κόρμπιν σ’ αυτή τη σύγκρουση: τα αριστερά συνδικάτα και τις αριστερές οργανώσεις μελών του κόμματος, αλλά και τις αριστερές και σοσιαλιστικές οργανώσεις που κινούνται έξω από τους «Εργατικούς».
Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI» (ΣΚ-CWI) έχει εκφράσει την θετική του διάθεση να συμμετάσχει στη διαδικασία αναγέννησης ενός ανοιχτού και δημοκρατικού εργατικού κόμματος. Όμως η ηγεσία του κινήματος «Momentum», που δημιουργήθηκε από υποστηριχτές του Κόρμπιν, αρνήθηκε αυτή την δημοκρατική και ανοιχτή διαδικασία προκρίνοντας μια κάθετη γραφειοκρατική δομή με αποκλεισμούς και διαγραφές όλων όσων διαφωνούν μαζί τους. Αυτή η κατάσταση πρέπει να τελειώνει.
Η βάση του εργατικού κινήματος η οποία βρίσκεται σε μια διαδικασία κίνησης προς τα αριστερά, πήρε από την πρώτη στιγμή την πλευρά του Κόρμπιν σ’ αυτή την αντιπαράθεση, ακριβώς εξαιτίας αυτού που δείχνει να εκπροσωπεί: την ελπίδα για κάτι διαφορετικό, ριζοσπαστικό και σοσιαλιστικό για το μέλλον αντί της σημερινής σάπιας κατάστασης και του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό δείχνουν οι μαζικές διαδηλώσεις έξω από το κοινοβούλιο αλλά και σε τοπικό επίπεδο, που υποστηρίζουν τον Κόρμπιν ενάντια στη δεξιά πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Αυτό επίσης δείχνουν γεγονότα όπως η μετακίνηση προς τα αριστερά βασικών στελεχών του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως του Λέννι ΜακΚλάσκι που προειδοποίησε τους βουλευτές της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος ότι θα τεθεί θέμα ανάκλησής τους αν συνεχίσουν στην ίδια ρότα (κάτι που το ΣΚ είχε προτείνει από την αρχή).
Η συνομωσία της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος ήταν κάτι το αναμενόμενο και το είχαμε προβλέψει σαν ΣΚ-CWI. Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι τα μόνα στοιχεία για τα οποία κάποιος δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος, σχετικά με ένα αναμενόμενο εσωτερικό πραξικόπημα, ήταν ο ακριβής χρόνος και η συγκεκριμένη αφορμή.
Το δημοψήφισμα παρείχε στα σκυλιά της δεξιάς πτέρυγας στην κοινοβουλευτική ομάδα την αφορμή για να επιτεθούν στον Κόρμπιν και να απαιτήσουν την αποπομπή του. Γιατί; Γιατί άργησε να πάρει θέση υπέρ της ψήφο για παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε. και τελικά το έκανε διστακτικά. Παρόλα αυτά όμως, ο Κόρμπιν είχε υποκύψει στην πίεσή τους να υποστηρίξει την παραμονή, κάτι που το ΣΚ-CWI εξήγηση από την πρώτη στιγμή πως ήταν λάθος. Η ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο από μια λέσχη των αφεντικών, που πάντα ήταν και θα συνεχίσει να είναι εχθρική προς τους εργαζόμενους, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ελλάδας και πολλών άλλων χωρών.
Η δεξιά πτέρυγα έχει ξεκινήσει ένα πόλεμο ενάντια στον Κόρμπιν με στόχο να τον «ρίξει» και να τον εμποδίσει να είναι ξανά υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος – κάτι που αν έκανε θα κέρδιζε και πάλι με άνεση την πλειοψηφία.
Τα σχέδια της δεξιάς πτέρυγας πρέπει να αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα
Ο εμφύλιος πόλεμος μέσα στους «Εργατικούς» δείχνει καθαρά ότι εδώ και εννέα μήνες, έχουμε στην πραγματικότητα δύο κόμματα στη συσκευασία του ενός. Αυτό δεν είναι κάτι που θα μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον. Κάποια στιγμή η σύγκρουση θα έβρισκε αφορμή να ξεσπάσει κι αν δεν ήταν το δημοψήφισμα για την Ε.Ε. θα ήταν κάτι άλλο.
Είναι επομένως απαραίτητο να αντιμετωπιστούν με αποφασιστικά μέτρα οι εκβιασμοί και το σαμποτάζ της δεξιάς πτέρυγας. Αν είναι ακριβές το ρεπορτάζ των «Financial Times», τότε βρισκόμαστε μπροστά στο θετικό σενάριο ενός Κόρμπιν που είναι αποφασισμένος να παλέψει ενάντια στη δεξιά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ (Financial Times 28/6/16) όταν ρωτήθηκε από αντιπροσωπεία βουλευτών του κόμματός του «αν είναι διατεθειμένος να διασπάσει το κόμμα», απάντησε ότι «δεν είναι αυτό που θέλει… αλλά αν είναι απαραίτητο…»
Αν συνεχίσει να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση μέχρι τέλους, θα έχουμε θετικές εξελίξεις για το εργατικό κίνημα. Εξελίξεις που μπορεί να σηματοδοτήσουν την οριστική ρήξη με τη δεξιά και το σχηματισμό ενός νέου, ριζοσπαστικού εργατικού κόμματος, που μπορεί να λειτουργήσει σα μαγνήτης για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, οι οποίοι αναζητούν τον τρόπο να δώσουν μια πραγματική και σοβαρή μάχη ενάντια στο σύστημα.
