Της Φεσλικάν Eκσί
– αναδημοσίευση από το site της Νέας Διεθνιστικής Αριστεράς, αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Κύπρο
Είμαι τουρκοκύπρια φοιτήτρια, σπουδάζω αυτή τη στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία. Όλη μου τη ζωή χρειαζόμουν και χρειάζομαι να παλεύω για να αποκτήσω κάτι, τίποτα δεν είναι εύκολο. Ένα από αυτά είναι η εκπαίδευση. Πήγαινα σε ένα σχολείο το οποίο όμως δεν ήταν αρκετό για να μπορέσω να περάσω στα πανεπιστήμια που ήθελα, οπότε χρειαζόταν να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα.
Πριν ένα μήνα, χρειάστηκε ξανά να δώσω μια μάχη μαζί με άλλους Τουρκοκύπριους συμφοιτητές μου. Χρειαζόμασταν να παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην φοιτητική χορηγία. Κανονικά, η τουρκοκυπριακή κυβέρνηση χορηγεί σε κάθε φοιτητή που σπουδάζει στην Τουρκία ή στο Βορρά 800 τουρκικές λίρες τον μήνα. Όμως από τις αρχές του Οκτώβρη, σε κάποιες περιπτώσεις και από τα μέσα του καλοκαιριού του 2011, η χορηγία αυτή κόπηκε!
Φανταστείτε την κατάσταση, πολλοί φοιτητές εξαρτώνται από αυτή την χορηγία, και μπορεί κάποιοι ακόμη και να επιβιώνουν στηριγμένοι σ’ αυτή τη χορηγία, ή ακόμη να έχουν αποφασίσει ότι μπορούν να σπουδάσουν στην Τουρκία βασισμένοι σε αυτή την χορηγία και σε τίποτα άλλο! Παρόλα αυτά η τουρκοκυπριακή κυβέρνηση «δεν μπορούσε» να μας δώσει τα χρήματα. Έτσι κι εμείς διαδηλώσαμε όπως κάνουν και οι εργαζόμενοι στην Ηλεκτρική Εταιρεία , οι καθηγητές και όπως όλες οι συντεχνίες των εργαζομένων που τους κόβουν τα δικαιώματά τους.
Η διαδήλωσή μας έγινε στις 1 του Φεβρουαρίου, μπροστά στο υπουργείο Παιδείας στη Βόρεια Λευκωσία. Στόχος μας ήταν να αρχίσουν να μας ξαναδίνουν την χορηγία αλλά όχι μόνο. Συμπεριλάβαμε και όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα στην Βόρεια Κύπρο.
Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η διδασκαλία του ισλαμισμού είναι ακόμα πιο εντατική αυτή τη στιγμή στο αναλυτικό πρόγραμμα. Τα σχολεία οφείλουν να κάνουν τους ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, κι αυτό σημαίνει να μην διδάσκουν ακραίο εθνικισμό ή Ισλαμισμό. Στο κάτω κάτω, υποτίθεται ότι ζούμε σε ένα «κοσμικό κράτος».
Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι το κράτος έχει εισάγει κάμερες στα σχολεία και μας παρακολουθεί σαν να είμαστε εγκληματίες!
Οπότε τα δύο επιπλέον αιτήματά μας είναι ότι ζητάμε μια κοσμική εκπαίδευση αντί των ισλαμικών σπουδών μέσα στα σχολεία, κι ότι θέλουμε να αφαιρέσουν τις κάμερες και τα συρματοπλέγματα από τα σχολεία!
Η διαδήλωση ξεκίνησε από το κεντρικό σταθμό των λεωφορείων στη Λευκωσία και τελείωσε μπροστά στο Υπουργείο Παιδείας. Εκεί σαν φοιτητές ζητούσαμε τα δικαιώματα μας: κάτω τα χέρια από την χορηγία μας! Η πορεία μας ήταν πολύ ζωντανή, με μουσική και με μαράκες από μακαρόνια για να κάνουμε όσο περισσότερο θόρυβο για να ακουστούν τα αιτήματά μας. Κάποια από τα συνθήματά μας ήταν πολύ αστεία αλλά και πολύ αληθινά όπως το “Dürüst -Değil!” που σημαίνει «Ειλικρινής; Όχι δεν είναι» παίζοντας με το όνομα του υπουργού παιδείας Kemal Dürüst! Καθώς κανένας δεν ήρθε από το υπουργείο για να μας ακούσει, ρίξαμε τα φυλλάδια με τα αιτήματά μας σαν μικρά αεροπλανάκια στην πόρτα του υπουργείου για να τα έχουν αν κάποια στιγμή θέλουν να τα διαβάσουν!
Ο Υπουργός Παιδείας δεν εμφανίστηκε. Νομίζω πως ήταν πολύ απασχολημένος από το να πηγαίνει σε εγκαίνια. Από τη μέρα που το UBP (Κόμμα Εθνικής Ενότητας)πήρε την εξουσία, το καλύτερο που έχουν κάνει είναι εγκαίνια σε καινούρια μέρη όπως ξενοδοχεία ή μαγαζιά με έπιπλα ή και άλλα είδη πολυτελείας που είναι εντελώς άχρηστα για τον κόσμο σε τέτοιους καιρούς οικονομικής κρίσης, όμως φαίνονται να είναι πολύ σημαντικά για αυτόν τον «ειλικρινή» άνθρωπο!
Δεν νοιάζονται για το ότι τα ξενοδοχεία δεν πληρώνουν ποτέ τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, αλλά αντίθετα κάνουν οικονομία με το να μην πληρώνουν τις φοιτητικές χορηγίες! Η κατάσταση δεν έχει τελειωμό. Υποφέρουμε λόγω της κακής οικονομίας, κακής νομοθεσίας και κακού συστήματος όλη μας την ζωή. Που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Είχαμε μια μικρή νίκη και πήραμε τα χρήματά μας μέσα στον επόμενο μήνα αλλά ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει. Αν θέλουμε να αλλάξουμε το μέλλον, για εμάς τους ίδιους, για τα παιδιά μας και για το νησί μας πρέπει να σταματήσουμε να διστάζουμε και να αρχίζουμε να συμπάσχουμε και να παλεύουμε.
Ήταν η πρώτη μου διαδήλωση και με έκανε να νοιώσω ένας πολύ καλύτερος άνθρωπος. Φώναζα πραγματικά για κάτι που ήταν δικαίωμα μου, πάλευα ενάντια στην κυβέρνηση!
Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας και θα συνεχίσουμε να κάνουμε διαδηλώσεις, και αντί για μικρές νίκες τότε θα έχουμε αυτό που εμείς και οι επόμενες γενιές αξίζουμε να έχουμε στην πατρίδα μας. Αυτός ο αγώνας με έχει κάνει να σκεφτώ ότι δεν αρκεί να ζούμε με τη δική μας ταυτότητα σαν τουρκοκύπριοι. Πρέπει να ζούμε στη δική μας πατρίδα, σαν άνθρωποι. Ότι, τελικά, η ένωση του νησιού είναι πολύ σημαντική και για τους τουρκοκύπριους και για τους ελληνοκύπριους. Είμαστε Κύπριοι, μιλάμε διαφορετικές γλώσσες αλλά με τον ίδιο τρόπο. Τρώμε το ίδιο φαγητό, τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια, γελάμε με τα ίδια πράγματα συνέχεια. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να ζήσουμε ξανά μαζί!
