Καθώς η ημερομηνία για το δημοψήφισμα για το Brexit στην Μεγάλη Βρετανία πλησιάζει, η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί όλα τα όπλα της φαρέτρας της υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών επίσης καλούν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής, επιλέγοντας να σταθούν στο πλευρό του μεγάλου κεφαλαίου.
Σε αυτές τις συνθήκες, το γεγονός ότι το NIPSA, το συνδικάτο των δημοσίων υπαλλήλων και το μεγαλύτερο Συνδικάτο της Βορείου Ιρλανδίας παίρνει θέση υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, λειτουργεί καταλυτικά για την εργατική τάξη, προβάλλοντας το ταξικό πρόσημο της εξόδου από την ΕΕ.
Τις τελευταίες μέρες οι δημοσκοπήσεις δίνουν σημαντικές πιθανότητες στο Brexit – στην απόφαση των Βρετανών ψηφοφόρων, δηλαδή, να αποφασίσουν υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ μέσα από το επερχόμενο δημοψηφισμα.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI, αδελφή οργάνωση του Ξ στη Βρετανία συμμετέχει μαχητικά στην εκστρατεία υπέρ της εξόδου από την ΕΕ.
Ακολουθεί συντομευμένο άρθρο του Kevin Henry, από το Socialist Party-CWI (αδερφή οργάνωση του «Ξ» στη Βόρεια Ιρλανδία) σχετικά με την απόφαση του NIPSA να καλέσει για ψήφο υπέρ της εξόδου από την ΕΕ.
Στις αρχές Ιούνη το συνδικάτο των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, NIPSA, το μεγαλύτερο συνδικάτο της Βορείου Ιρλανδίας[1] ψήφισε στο συνέδριό του υπέρ της εξόδου από την «λέσχη των αφεντικών», την ΕΕ, και καλεί τα μέλη του να κάνουν το ίδιο στο δημοψήφισμα.
Η εξέλιξη είναι σημαντική αφού το NIPSA δεν είναι το μόνο συνδικάτο που παίρνει θέση υπέρ της εξόδου, το ίδιο κάνουν και άλλα μαχητικά συνδικάτα όπως των Σιδηροδρομικών (RMT) των Αρτοποιών κλπ.
Βέβαια, η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών έχουν αποφασίσει να υποστηρίξουν την εκστρατεία του Βρετανού πρωθυπουργού David Cameron και της κυβέρνησής του υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.
Η TUC (σημ: η γενική συνομοσπονδία εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στη Βρετανία) υποστηρίζει ένθερμα την ΕΕ. Σε ένα φυλλάδιο με τίτλο «Καλύτερα μαζί στην Ευρώπη», η γενική γραμματέας της TUC επιχειρηματολογεί υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, δίπλα σε εκπροσώπους της δεξιάς, όπως τον Richard Branson της Virgin και τον διοικητή της Τράπεζας την Αγγλίας Mark Carney. Ο προκάτοχος της μάλιστα το πήγε ακόμα πιο μακριά, συνυπογράφοντας άρθρο με τον David Cameron. Αλλά και η Ιρλανδική ομοσπονδία των συνδικάτων (σημ: αναφέρεται στη νότια Ιρλανδία) έχει πάρει θέση υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.
Όλοι αυτοί υποστηρίζουν ότι η ΕΕ παίζει σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, ενώ φυσικά αυτό που χαρακτηρίζει την Ευρώπη είναι τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει!
Ισχυρίζονται ότι η παραμονή στην ΕΕ προστατεύει τις θέσεις εργασίας, όταν η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη! Η ΕΕ περηφανεύεται για την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, η οποία όμως σημαίνει ότι πολλές θέσεις εργασίας μετακινούνται στην Ανατολική Ευρώπη, αφού αυτό εξασφαλίζει περισσότερα κέρδη για τους εργοδότες. Οι οδηγίες ανταγωνισμού της ΕΕ απαγορεύουν στις κυβερνήσεις την εξασφάλιση θέσεων εργασίας με την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, όπως πχ ο Corbyn έχει ζητήσει για τη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα.
Κάποιοι συνδικαλιστές ηγέτες επίσης ισχυρίζονται ότι «χρωστάμε» μια σειρά κοινωνικών και άλλων δικαιωμάτων στην ΕΕ. Κι αυτό είναι ψέμα. Ιδιαίτερα καθώς έχουμε πολλά παραδείγματα που δείχνουν την «άνεση» με την οποία η βρετανική κυβέρνηση καταργεί δικαιώματα που στην υπόλοιπη ΕΕ αποτελούν «κεκτημένο» – όπως, ενδεικτικά η κατάργηση της οδηγίας που αφορά τις ώρες εργασίας.
Από την άλλη, η ΕΕ έχει εισάγει οδηγίες για την απασχόληση που ξεκάθαρα ο στόχος τους είναι να μειώσουν τους μισθούς και να υποβαθμίσουν τον ρόλο των συνδικάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οδηγία που επιτρέπει οι μετανάστες εργαζόμενοι να πληρώνονται λιγότερα από τον βασικό μισθό της χώρας υποδοχής τους.
Αντίστοιχα, το Δεκέμβριο του 2007, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προκάλεσε πολύ σοβαρό πλήγμα στα Βρετανικά συνδικάτα όταν στις αποφάσεις Viking και Laval, αποφάσισε ότι το δικαίωμα των επιχειρήσεων στην ελευθερία εγκαταστάσεως πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι του δικαιώματος των συνδικαλιστικών οργανώσεων να προβαίνουν σε εργατικές ενέργειες για τη διασφάλιση των συμφερόντων των μελών τους. Οι ιδιοκτήτες της British Airways χρησιμοποίησαν αυτόν το νόμο για να σταματήσουν την απεργία που είχε κηρύξει το σωματείο των πιλότων ενάντια στα σχέδιά τους να ιδρύσουν θυγατρική εταιρία με χειρότερους όρους και συνθήκες εργασίας.
Η ουσία βέβαια βρίσκεται αλλού: τα δικαιώματα των εργαζομένων, δεν τα έχουν παραχωρήσει οι Ευρωπαίοι ηγέτες από την καλή τους την καρδιά, αλλά έχουν κατακτηθεί μέσα από εργατικούς αγώνες. Και είναι παραπλανητικό από τη μεριά των συνδικαλιστικών ηγεσιών να ισχυρίζονται το αντίθετο. Ένα θετικό στοιχείο στο εργατικό δίκαιο της ΕΕ είναι η οδηγία για την ισότητα των αμοιβών, η οποία εγγυάται επισήμως την ίση αμοιβής για τις γυναίκες. Αυτή δεν παραχωρήθηκε αλλά κερδήθηκε με σκληρούς αγώνες. Κερδήθηκε πρώτη φορά από τις μαζικές απεργίες στην Γαλλία μετά τον Δεύτερο ΠΠ. Αργότερα η γαλλική κυβέρνηση απαίτησε η ίση αμοιβή να συμπεριληφθεί στη Συνθήκη της Ρώμης, καθώς φοβούνταν ότι είναι σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Παρόλα αυτά, ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε σε όλη την Ευρώπη πολύ αργότερα και μόνο μετά από ηρωικές απεργίες των γυναικών στο Βέλγιο, των εργαζομένων στη Ford στη Βρετανία και αμέτρητες ακόμα στις δεκαετίες που ακολούθησαν.
