Αυτό είναι το σύνθημα που απηχεί με το καλύτερο τρόπο τη διάθεση, την κατανόηση και τη μαχητικότητα ενός λαού που χρόνια τώρα αγωνίζεται για το δικαίωμα του να απολαμβάνει τους κόπους της δουλειάς του και να αξιοποιεί τον φυσικό πλούτο της χώρας του. Βασικό αίτημα της πρόσφατης λαϊκής εξέγερσης είναι η πλήρης εθνικοποίηση του τομέα ενέργειας (πετρέλαιο και φυσικό αέριο). Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων – ανθρακωρύχοι, καλλιεργητές κόκας, αγρότες ιθαγενείς, δάσκαλοι – έχουν δώσει μαζικά το παρόν σ’ αυτό τον αγώνα.
Κάτω ο Πρόεδρος Μέσα.
Μόλις 8 μήνες κατάφερε να διατηρήσει το αξίωμα του ο τελευταίος πρόεδρος, ο Κ. Μέσα, ενώ το 80% του οδικού δικτύου ήταν αποκλεισμένο από τα οδοφράγματα των διαδηλωτών. Μια σκληρή ταξική αναμέτρηση βρίσκεται σε εξέλιξη και κανένας από τους τέσσερις πρόεδρους που πέρασαν από το πολιτικό σκηνικό της χώρας στα 5 τελευταία χρόνια δεν ήταν σε θέση να δώσει λύση. Η πλούσια ισπανόφωνη λευκή ελίτ, άπληστη, εξαρτημένη από το πολυεθνικό κεφάλαιο και χρόνια συνηθισμένη να θεωρεί τους ιθαγενείς λίγο καλύτερους από τα ζώα, δε θέλει ούτε να ακούσει για υψηλή φορολογία και εθνικοποιήσεις. Προσπαθεί να κερδίσει χρόνο με δήθεν δημοψηφίσματα, σχέδια νόμων και διαβουλεύσεις με την ελπίδα ότι το κίνημα θα κουραστεί και οι εκάστοτε πρόεδροι της κάνουν το χατίρι. Όμως ο Βολιβιανός λαός έχει δείξει σημάδια μεγάλης αντοχής και αγωνιστικότητας.
Η εξουσία στον λαό
Μια σειρά από οργανώσεις έχουν κάνει την εμφάνιση τους κυριολεκτικά μέσα από τη φωτιά της μάχης. Από τη μια μεριά, είναι η MAS (κίνημα για το σοσιαλισμό) με ηγέτη τον Ε. Μοράλες. Πρόκειται για οργάνωση που εμφανίστηκε μετά από το πόλεμο της Κόκας και ο ηγέτης της έχασε τη τελευταία εκλογική αναμέτρηση για την Προεδρία, με 45.000 μόνο ψήφους διαφορά. Και από την άλλη, υπάρχει η COB (μαχητική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας) και η Fejuve, που είναι η οργάνωση των κατοίκων των παραγκουπόλεων (villas miserias).
Ο Μοράλες χαρακτηρίζεται «μετριοπαθής» και είναι υπέρ της συνδιαλλαγής με την άρχουσα τάξη, μιλάει για μια λύση μέσα στα πλαίσια του συντάγματος, αφού είναι φανερό ότι βλέπει τον εαυτό του σαν τον Λούλα της Βολιβίας, με στόχο να κερδίσει τις επόμενες προεδρικές εκλογές το 2007. Ήταν αυτός που έδωσε ανοχή στον Πρόεδρο Μέσα κι έβγαλε από το αδιέξοδο μαζί με την Καθολική εκκλησία την κυρίαρχη ελίτ, στη τελευταία πολιτική κρίση προτείνοντας για Πρόεδρο τον Rodriguez.
Από την άλλη μεριά, οι COB και Fejuve, έχουν πολύ πιο ριζοσπαστικές θέσεις και δεν θέλουν να κάνουν καμία υποχώρηση στο ζήτημα της εθνικοποίησης του τομέα ενέργειας. Μάλιστα, ζητούν το κλείσιμο του κοινοβουλίου και τη σύσταση Συντακτικής Συνέλευσης. Στις 6/6 και μετά από μια τεράστια διαδήλωση 400,000, αποφάσισαν να δημιουργήσουν την «Επαναστατική Λαϊκή Διοίκηση», στην οποία καλούνται να συμμετέχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις που έχουν στόχο να δοθεί εξουσία στους εργαζόμενους τους αγρότες και τη φτωχή μεσαία τάξη, προκειμένου να συζητήσουν πως θα το πραγματοποιήσουν. Αυτό βέβαια ακόμα βρίσκεται στα χαρτιά, αλλά είναι ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί.
Κυβέρνηση εργαζομένων και φτωχών αγροτών
Στη φτωχογειτονιά του El Alto, αλλά και σε άλλα φτωχά τμήματα της La Paz, υπάρχουν ήδη τοπικές επιτροπές που κυριολεκτικά διοικούν τις πόλεις και λειτουργούν ανεπίσημα και έξω από τους επίσημα καθιερωμένους θεσμούς. Πρόκειται για συνθήκες δυαδικής εξουσίας, όπου το λαϊκό κίνημα αμφισβητεί στα ίσα το επίσημα κράτος και στήνει τους δικούς του μηχανισμούς.
Αυτό που χρειάζεται είναι να συνδεθούνε μεταξύ τους αυτές οι εργατικές και λαϊκές Επιτροπές , κατά πόλη, περιφέρεια και εθνικά και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Νά εκλέξουν μιά κυβέρνηση εργαζομένων και αγροτών με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που σημαίνει εθνικοποίηση όλων των βασικών τομέων της οικονομίας κάτω από διαρκή δημοκρατικό έλεγχο και διοίκηση των ίδιων των εργατών και των συμμάχων τους. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι αντιπρόσωποι θα είναι άμεσα αιρετοί και ανακλητοί και δεν θα δικαιούνται κανένα απολύτως προνόμιο.
Τέλος οι επιτροπές πρέπει να οργανώσουν σοβαρά και αποτελεσματικά την λαϊκή αυτοάμυνα, ζήτημα που το έχει βάλει και το COB. Γιατί ο στρατός μπορεί να μην έχει μπορέσει ακόμα να επέμβει, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί απ’ άπειρον. Αυτό όμως που λείπει για να ενώσει όλες αυτές τις δυνάμεις με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι φυσικά ο πολιτικός φορέας, ένα επαναστατικό κόμμα. Ένα κόμμα που θα βοηθήσει στην εξάπλωση της επανάστασης και στην υπόλοιπη Λ. Αμερική. Το χτίσιμο αυτού του κόμματος είναι και το βασικό καθήκον των σοσιαλιστών της Βολιβίας.
Ειρήνη Βλαζάκη
————
Τεράστιος φυσικός πλούτος και πολύ φτώχεια
Η Βολιβία είναι μιά πολύ πλούσια χώρα και όμως σήμερα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα της αμερικανικής ηπείρου και μία από τις φτωχότερες του δυτικού ημισφαιρίου. Το 64% από τα 8,5 εκατομμύρια των κατοίκων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτό το ποσοστό απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από Ινδιάνους.
Τον ορυκτό της πλούτο, υδρογονάνθρακες και πολλά μέταλλα, τον νέμονται οι πολυεθνικές και ένα 20% ντόπιων χρυσοκάνθαρων, ισπανικής ως επί το πλείστον καταγωγής.
