Ανταπόκριση της Alternativa Socialista Revolucionaria, βολιβιανού τμήματος της CWI
Τον Απρίλιο του 2000, η πλατεία «14ης Σεπτέμβριου» στην πρωτεύουσα της Βολιβίας Κοτσαμπάμπα, ήταν το πεδίο μάχης στο οποίο ο λαός της πόλης κατάφερε να κερδίσει τον «Πόλεμο του Νερού», εκδιώκοντας από την εκμετάλλευση της ύδρευσης της πόλης μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσμου. 9 χρόνια αργότερα, στην ίδια πλατεία, διεξάγεται ένας νέος «Πόλεμος του Νερού» ενάντια στο ίδιο νεοφιλελεύθερο πολιτικό σύστημα.
Στις αρχές Μαΐου, 152 εργαζόμενοι στην εταιρεία Semapa, την δημοτική εταιρεία που ανέλαβε την ύδρευση της πόλης σαν αποτέλεσμα της νικηφόρας μάχης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ειδοποιήθηκαν πως απολύονται. Οι εργαζόμενοι διοργάνωσαν άμεσα πορεία διαμαρτυρίας και 33 από αυτούς ξεκίνησαν απεργία πείνας για να υπερασπιστούν το δικαίωμα τους στη δουλειά και να απαιτήσουν τον κοινωνικό έλεγχο της εταιρείας ύδρευσης της πόλης τους.
Ο διαχειριστής της εταιρείας Λεονάρντο Ανάγια ισχυρίζεται πως οι απολύσεις είναι απαραίτητες γιατί ο νέος προϋπολογισμός της εταιρείας δεν είναι αρκετός για να καλύψει τους μισθούς όλων των εργαζομένων. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ο νέος προϋπολογισμός είναι μέρος του σχεδίου για ανασυγκρότηση και καταπολέμηση της διαφθοράς στην εταιρεία Semapa, σχέδιο που προωθείται από την κυβέρνηση του Έβο Μοράλες – μια κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία στηριγμένη στην ενθουσιώδη υποστήριξη των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών που συμμετείχαν στον πρώτο «Πόλεμο του Νερού».
Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την κρίση
Ο νέος προϋπολογισμός και οι 152 απολύσεις είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Η κρίση έχει προκαλέσει κατακόρυφη πτώση της τιμής του πετρελαίου και των πρώτων υλών (που αποτελούν το 75-80% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού), γεγονός που επηρεάζει αρνητικά τους προϋπολογισμούς των δήμων και κατ’ επέκταση της Semapa.
Στις 16 Μαΐου, ο Μοράλες ήρθε στην πλατεία «14ης Σεπτεμβρίου» για να μιλήσει για το πρόγραμμα Misicuni (Μισικούνι), που σύμφωνα με τις εξαγγελίες έχει σαν στόχο να λύσει το πρόβλημα της ύδρευσης, καθώς το 29% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Αντί να πάρει όμως ουσιαστικά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση προχωράει σε απολύσεις εργαζομένων και περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες. Αντί να επιβάλει στις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν τεράστιες ποσότητες νερού (πχ Coca Cola, Pepsi) ειδικούς φόρους, αντί να επιβάλει στους πλούσιους αύξηση των τιμολογίων, η κυβέρνηση επιλέγει να χτυπήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο «Πόλεμος του Νερού» μας δίδαξε πως δεν αρκεί να διώχνεις τις πολυεθνικές εταιρείες και να παραδίδεις τις επιχειρήσεις σε κρατικά στελέχη που δρουν ανεξέλεγκτα χωρίς κανέναν έλεγχο από την κοινωνία. Μια κρατική επιχείρηση, ιδιαίτερα κάποια που παράγει βασικά είδη διαβίωσης, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά μόνο αν είναι δημοκρατικά διοικούμενη από τους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία, στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής οικονομίας που χρησιμοποιεί τον πλούτο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας.
