Επιμέλεια (επιλογή τμημάτων και προσαρμογή) κειμένου της αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στο Βέλγιο (LSP/PSL) από το site της CWI
Του Νίκου Κοκκάλη
Οι νέες επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των Βέλγων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, τα νέα μέτρα λιτότητας που παίρνει η δεξιά κυβέρνηση του Βελγίου προκαλούν νέα κύματα αντίστασης.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων κάλεσαν νέες κινητοποιήσεις, αφού η κυβέρνηση ανακοίνωσε μεταξύ άλλων την αύξηση των ωρών εργασίας από 38 σε 45 ανά εβδομάδα και επιθέσεις στις συντάξεις και τον δημόσιο τομέα.
Kινητοποιήσεις και δράσεις για επόμενους 5 μήνες
Οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων ξεκινάνε στις 24 Μαϊου και θα κορυφωθούν την 7η Οκτωβρίου, την ημέρα που η βέλγικη κυβέρνηση συμπληρώνει δύο χρόνια από τον σχηματισμό της.
Μέσα σε αυτούς τους μήνες καλούνται πανεθνικές και τοπικές διαδηλώσεις, εκστρατείες ενημέρωσης στους χώρους εργασίας και γενική απεργία στις 24 Ιούνη και στις 7 Οκτώβρη.
Οι μαχητικοί αγωνιστές του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν αυτό το σχεδιασμό για να ενημερώσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν τους συναδέλφους τους, μετατρέποντας τη δυσαρέσκεια σε ένα κίνημα που θα μπορεί να νικήσει.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το κάλεσμα γενικών και τοπικών συνελεύσεων οι οποίες να δώσουν λόγο στην βάση των εργαζομένων, έτσι ώστε να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων και να μεγιστοποιηθεί η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
Oι εργαζόμενοι συσπειρώνονται στα συνδικάτα για να δώσουν μάχες
Η προπαγάνδα της δεξιάς κυβέρνησης και των ΜΜΕ, περί «ανεύθυνων» συνδικάτων που «δεν εκπροσωπούν κανέναν» είναι μαζική, με στόχο επηρεαστεί αρνητικά η κοινή γνώμη. Όμως μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου πια δεν τους πιστεύει.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, 75% των Φλαμανδών και 81% των Βαλόνων, πιστεύει ότι τα συνδικάτα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την διατήρηση των κεκτημένων των εργαζομένων.
Η συμμετοχή στα συνδικάτα έχει, επίσης, αυξηθεί. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε πριν τις συνδικαλιστικές εκλογές, δείχνει ότι το 53% των εργαζομένων έχουν κάποιου είδους ενεργή συμμετοχή στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε αντίθεση με το 44% πριν από 4 χρόνια. Τα τελευταία 10 χρόνια, 200.000 νέα μέλη εγγράφηκαν στα συνδικάτα, ανεβάζοντας των αριθμό των μελών τους στα 3,5 εκατομμύρια, σε έναν ενεργό εργατικό δυναμικό 3,9 εκατομμυρίων. Αυτή η ανάπτυξη οφείλεται, εν μέρει, στο προηγούμενο πρόγραμμα κινητοποιήσεων, αυτό του Φθινοπώρου του 2014, όταν η πανεθνική διαδήλωση του Νοέμβρη ακολουθήθηκε από τρεις περιφερειακές γενικές απεργίες, και την γενική απεργία της 15ης Δεκεμβρη 2014.
Οι εργαζόμενοι υιοθετούν μια όλο και πιο μαχητική στάση. Αυτό φάνηκε και στις διαδηλώσεις που έγιναν στις 7 Οκτωβρίου 2015 στην επέτειο του πρώτου χρόνου της ύπαρξης αυτής της κυβέρνησης, όπου συμμετείχαν περίπου 100,000 .
Η κυβέρνηση αποδυναμώνεται – παραιτήσεις υπουργών
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έχει αποδυναμωθεί. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 22 Μαρτίου, δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο της να εμφανιστεί σαν «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» και η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων την αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο – με αποτέλεσμα η πλατιά διαδεδομένη δυσαρέσκεια να οδηγεί στην παραίτηση δύο υπουργών.
Ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Kris Peeters (Κρις Πίτερς) προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν το «ανθρώπινο» πρόσωπο της δεξιάς κυβέρνησης, αλλά αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο όταν είπε ότι «ζούμε πέρα από τα όρια και τις δυνατότητες μας».
Ο ίδιος είναι εξάλλου ο αρχιτέκτονας της κατάργησης των 38 ωρών ανά εβδομάδα και του εξαναγκασμού των εργαζομένων σε εργασία 45 ωρών την εβδομάδα.
Η απάντηση του Peeters στις κινητοποιήσεις ήταν ότι δεν μπορούν να γίνουν διαπραγματεύσεις όσο υπάρχουν απεργίες!
Aπεργοί = τρομοκράτες
Και φυσικά οι εργοδότες που εξοργίζονται από κάθε εργατική διεκδίκηση προσπαθούν επίσης να χτυπήσουν τις κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Karel Van Eetvelt (Κάρελ Βαν Εετβελτ) της οργάνωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων Unizo που συνέκρινε τις απεργίες… με τις τρομοκρατικές επιθέσεις!
Ο στόχος των επερχόμενων κινητοποιήσεων πρέπει να είναι καθαρός. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν κούφιες υποσχέσεις, όπως έγινε μετά τις κινητοποιήσεις του 2014. Τότε, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για πιο «ισοσκελισμένες» πολιτικές, με μια «αλλαγή-βάρους στη φορολογία» έμειναν στα λόγια!
Έτσι και σήμερα, αν η κυβέρνηση καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία της, το μόνο που θα κερδίσει η βελγική κοινωνία είναι περισσότερη και πιο σκληρή λιτότητα. Ο στόχος λοιπόν δεν πρέπει να είναι μόνο να μην περάσουν τα νέα μέτρα, αλλά η πτώση της κυβέρνησης!
Και μετά τι;
Ένα κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση και στην λιτότητα θα ανοίξει και το ζήτημα των πολιτικών εναλλακτικών. Η ήττα αυτής της δεξιάς κυβέρνησης θα ήταν ένα μεγάλο προχώρημα, αλλά δεν πρέπει να επανέλθει η προηγούμενη κατάσταση, όπου οι ηγεσίες των συνδικάτων υποστήριζαν μια «κεντροαριστερή» κυβέρνηση, που απαντούσε στην καπιταλιστική κρίση με περικοπές, αν και το έκανε με πιο αργούς ρυθμούς από την τωρινή.
Οι προοπτικές για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα προέρχεται από το εργατικό κίνημα και από την ανάγκη να εκπροσωπηθούν όσοι αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας είναι πολύ καλές. Αυτοί μπορεί να είναι συνδικαλιστές, ακτιβιστές και οργανώσεις της Αριστεράς. Ένα ενεργό κίνημα που θα νικήσει αυτή την κυβέρνηση, μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει μια νέα πολιτική δύναμη που θα αγωνιστεί ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής εναλλακτικής.
