Την τελευταία περίοδο η βελγική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, ενώ μαζικές κινητοποιήσεις ιστορικής σημασίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας συνταράσσουν την χώρα.
Μετά τις εξαιρετικά πετυχημένες τοπικές γενικές απεργίες στις 24 Νοέμβρη, 1 Δεκέμβρη και 8 Δεκέμβρη (διαβάστε περισσότερα εδώ: https://xekinima.org/arthra/view/article/anabrasmos-sto-belgio-geniki-apergia-stis-15-dekembr/) οι εργαζόμενοι στο Βέλγιο προχώρησαν σε 24ωρη γενική απεργία την Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου.
Μιλήσαμε για την απεργία και τα επόμενα βήματα του αγώνα με τη συντρόφισσα, Ελς Ντεσουμάκερ, μέλος του «Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος» – LSP (PSL, «Κόμμα Σοσιαλιστικού Αγώνα», στις γαλλόφωνες περιοχές του Βελγίου) αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στη χώρα.
- Ελς, πως αποτιμάς την γενική απεργία της 15ης Δεκεμβρίου;
Η συμμετοχή στη γενική απεργία της 15ης Δεκεμβρίου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Συνολικά απέργησαν περισσότεροι από 1 εκατ. εργαζόμενοι.
Την ημέρα της απεργίας δεν έγιναν διαδηλώσεις, η έμφαση δόθηκε στο να στηθούν μαζικές απεργιακές φρουρές για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της απεργίας. Οργανώθηκαν συνολικά 3.500 απεργιακές φρουρές σε ολόκληρη την χώρα, και σ’ αυτές υπολογίζεται πως συμμετείχαν περίπου 100.000 εργαζόμενοι! Οι αριθμοί είναι πραγματικά εντυπωσιακοί!
Οι δημόσιες συγκοινωνίες σταμάτησαν πλήρως, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια παρέμειναν κλειστά. Σχεδόν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις παρέμειναν εντελώς κλειστές ή λειτούργησαν με προσωπικό ασφαλείας. Τα περισσότερα σχολεία δεν άνοιξαν. Για πάρα πολλούς εργαζόμενους αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ζωή τους που έπαιρναν μέρος σε απεργία.
Στις απεργιακές συγκεντρώσεις πήρε μέρος και μεγάλο τμήμα της νεολαίας, κομμάτι των διανοουμένων, ακόμα και ένας αριθμός αυτοαπασχολούμενων και μαγαζάτορων. Τέλος, η αίσθηση που υπήρχε πλατιά στους εργαζόμενους που πήραν μέρος τις συγκεντρώσεις ήταν ότι αυτό το κίνημα έχει όλα τα περιθώρια για να δυναμώσει ακόμη περισσότερο.
- Πως αντιμετώπισε το κατεστημένο την απεργία αυτή;
Αυτή η μεγάλη επιτυχία της γενικής απεργίας έγινε εφικτή παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της εργοδοσίας και συνολικά του κατεστημένου να αποτύχει.
Εκτός από την εργοδοτική τρομοκρατία στις μικρότερες επιχειρήσεις, είχαμε, σε μια σειρά μεγάλα εργοστάσια, μια προσπάθεια «δωροδοκίας» εργαζομένων προκειμένου να μην απεργήσουν. Συγκεκριμένα τους πρότειναν να παραμείνουν στο εργοστάσιο μετά την κυριακάτικη βάρδια, να κοιμηθούν εκεί, προκειμένου να δουλέψουν την επόμενη μέρα «παρακάμπτοντας» έτσι την απεργιακή φρουρά. Στους εργαζόμενους που δεχόντουσαν να το κάνουν, πρόσφεραν από 250 ως 600 ευρώ!
Επιπλέον, τις τελευταίες μέρες, μια καμπάνια ενάντια στην απεργία προερχόμενη από φοιτητές – μέλη των «Φιλελεύθερων» (του ενός από τα κόμματα της Δεξιάς που συμμετέχει στην κυβέρνηση) με το όνομα Werkbond («Σύνδεσμος Εργαζομένων») προβλήθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ. Σκοπός της καμπάνιας αυτής, ήταν όχι μόνο να δώσει πληροφορίες στους απεργοσπάστες για το πώς θα αποφύγουν τις απεργιακές φρουρές, αλλά και να οργανώσει συγκεντρώσεις που θα υποστήριζαν την απεργοσπασία. Μια ανάλογη διαδικτυακή προσπάθεια, με μεγάλη μάλιστα ανταπόκριση, έκαναν και οι Φλαμανδοί εθνικιστές.
Όμως παρά το «σπρώξιμο» των ΜΜΕ ο «αγώνας» τους παρέμεινε διαδικτυακός. Την ημέρα της απεργίας, εμφανίστηκαν σε ελάχιστες περιοχές κι εκεί απλά προκαλούσαν λεκτικά τους απεργούς από «απόσταση ασφαλείας»
- Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
Τα συνδικάτα αποφάσισαν μετά από αυτό τον γύρο κλιμάκωσης, να δώσουν προθεσμία στην κυβέρνηση να υποχωρήσει μέχρι τις 13 Ιανουαρίου, υπό την απειλή νέων κινητοποιήσεων.
Αυτό είναι σωστό αλλά δεν είναι αρκετό – οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν μέχρι αυτή την στιγμή εκπονήσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και περιορίζονται σε γενικές «απειλές» για νέες κινητοποιήσεις.
- Ποιες είναι οι προτάσεις του LSP/PSL;
Αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα αυτή την στιγμή είναι σχέδιο δράσεων και κινητοποιήσεων από τη μεριά του εργατικού κινήματος.
Εμείς προτείνουμε αυτό το σχέδιο να εκπονηθεί και να ψηφιστεί από μια μεγάλη συνάντηση με εκπροσώπους του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος στις αρχές Γενάρη. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί με την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων σε όλους τους χώρους εργασίας.
Προτείνουμε, συγκεκριμένα, ο πρώτος, επόμενος σταθμός του κινήματος να είναι μια μαζική συγκέντρωση στις Βρυξέλλες στα τέλη Γενάρη – στόχος, να φτάσουμε τους 200.000 διαδηλωτές.
Στη συνέχεια μπορούμε να κλιμακώσουμε με νέο γύρο τοπικών απεργιών. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί αυτή την φορά στην περιφρούρηση της απεργίας στις μικρές επιχειρήσεις όπου η εργοδοτική τρομοκρατία κυριαρχεί.
Όλα αυτά τα βήματα πρέπει να οδηγήσουν σε κλιμάκωση με 48ωρη γενική απεργία που, αν δεν οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης, πρέπει να μετατραπεί σε διαρκείας.
Τέλος, απέναντι στα κόμματα του κεφαλαίου, το εργατικό κίνημα χρειάζεται την δική του πολιτική έκφραση. Η ιδέα της δημιουργία ενός εργατικού κόμματος, ενός νέου ενωτικού φορέα της Αριστεράς κερδίζει διαρκώς έδαφος μέσα στα εργατικά στρώματα.
Πριν μερικές μέρες, το συνέδριο της General Central, της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης στον τομέα της βιομηχανίας που συμμετέχει στην σοσιαλδημοκρατική Συνομοσπονδία, υιοθέτησε ψήφισμα που καλεί για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος των εργαζομένων[*].
Είχε προηγηθεί το παράρτημα της περιφέρειας του Σαρλερουά της ίδιας Συνομοσπονδίας, που πήρε ανάλογη θέση. Αν αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πάρουν την επόμενη περίοδο την πρωτοβουλία για την δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος θα είναι μια εξέλιξη ιστορικής σημασίας.
Οι συνδικαλιστές μέλη του κόμματός μας σε όλους τους χώρους προβάλλουν την ιδέα του σχηματισμού ενός νέου εργατικού κόμματος, της δημιουργίας ενός νέου μαζικού φορέα της Αριστεράς και στηρίζουμε ενεργά κάθε προσπάθεια σ’ αυτή την κατεύθυνση. Την ίδια στιγμή έχουμε μπει ενεργά μπροστά στην προσπάθεια να οργανωθούν επιτροπές αγώνα (σε επίπεδο βάσης και μέσα από τις γενικές συνελεύσεις) στους χώρους δουλειάς. Αυτές οι προτάσεις βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση ανάμεσα στους εργαζόμενους και δείχνουν πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση και η συνείδηση στη βελγική κοινωνία.
