Με απόφασή του στις 10 Γενάρη, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), έβαλε φρένο στα έργα της εκτροπής του Αχελώου, ενός σχεδίου που συζητιέται εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια και που προκαλεί τεράστιες αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία και το περιβαλλοντικό κίνημα. Το σχέδιο προέβλεπε την εκτροπή 600 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων νερού για λόγους άρδευσης του Θεσσαλικού κάμπου. Μέχρι σήμερα, το ΣτΕ έχει ακυρώσει άλλες τρεις φορές τα έργα, ενώ στο διάστημα όλων αυτών των χρόνων έχει ήδη ολοκληρωθεί ένα τμήμα τους, ενώ άλλα παραμένουν ημιτελή. Σύμφωνα με την απόφαση:
«Το επίδικο έργο, κατά τα προκύπτοντα από τα στοιχεία του φακέλου, αλλά και τους κανόνες της κοινής πείρας συναγόμενους με βάση τα στοιχεία αυτά, συνεπάγεται εκτεταμένη περιβαλλοντική βλάβη σε περιοχή που περιλαμβάνεται στο δίκτυο Natura 2000, δηλαδή σε ευαίσθητη από περιβαλλοντική άποψη περιοχή, υπαγόμενη σε νομικό καθεστώς ιδιαίτερης προστασίας. Η επιβαλλόμενη δε από την αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης αποτροπή ή μετριασμός και επανόρθωση της βλάβης αυτής, προϋποθέτει την τήρηση των κανόνων της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, πλείστοι από τους οποίους έχουν παραβιαστεί στην προκειμένη περίπτωση, σύμφωνα με όσα εκτίθενται σε προηγούμενες σκέψεις. Με τα δεδομένα αυτά, το επίδικο έργο εκτροπής ποσότητας 600 εκατομμυρίων κ.μ. ύδατος ετησίως των υδάτων του Αχελώου, όπως έχει σχεδιαστεί και εγκριθεί με την προσβαλλόμενη απόφαση, αντίκειται προδήλως στην αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης».
Μια σειρά από περιβαλλοντικές οργανώσεις, ανάμεσα στις οποίες και οι ΜΚΟ που είχαν προσφύγει στο ΣτΕ, πανηγυρίζουν δικαιολογημένα για τη νίκη αυτή. Και φυσικά κάθε απόφαση που ακυρώνει τέτοιου επιπέδου περιβαλλοντικά σκάνδαλα είναι ένας καλός λόγος για πανηγυρισμούς.
Την ίδια όμως στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει κανένας εφησυχασμός και καμία αυταπάτη στη δικαστική εξουσία. Κανένα δικαστήριο από μόνο του δε θα σταθεί εμπόδιο ανάμεσα στους «επενδυτές» και τη λεία τους, αν η ίδια η κοινωνία δεν βρίσκεται σε εγρήγορση και δεν κινητοποιείται για να τους αποτρέψει. Η ιστορία της εκτροπής του Αχελώου, έχει σημαδευτεί από τον σκληρό αγώνα των κατοίκων της περιοχής, που για σειρά ετών έδωσαν μάχες που σε μεγάλο βαθμό «σφράγισαν» τις μέχρι τώρα ακυρωτικές αποφάσεις. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, το ΣτΕ αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά «φωτεινό παράδειγμα δικαιοσύνης» μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρά τις ευχάριστες αποφάσεις, όπως η τελευταία, το ίδιο δικαστήριο είναι αυτό που εδώ και χρόνια αγνοεί επιδεικτικά τις κραυγές αγωνίας των κατοίκων της Βόρειας Χαλκιδικής και της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με τους κινδύνους που προκύπτουν ήδη από τα έργα εξόρυξης χρυσού.
