Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 469, 8 – 22 Μάρτη, που κυκλοφορεί
Μετά την μεγάλη αντιπαράθεση που προκλήθηκε γύρω από το θέμα του ονόματος της γειτονικής ΠΓΔΜ, αυτές τις μέρες κυριαρχεί στην επικαιρότητα το πολύ πιο σοβαρό θέμα της αντιπαράθεσης Ελληνικού και Τουρκικού κράτους. Και αν στην περίπτωση του ονόματος της Μακεδονίας η κόντρα γινόταν για ένα εθνικιστικό πείσμα και δεν μπορεί άμεσα να οδηγήσει σε σοβαρές συγκρούσεις, στην περίπτωση της Τουρκίας δεν ισχύει το ίδιο.
Η Τουρκία συσσωρεύει μια σειρά στοιχεία που είναι εκρηκτικά: ασταθής εσωτερική κατάσταση, ένα ημιδικτατορικό καθεστώς, διαρκής πολεμική σύγκρουση στην περιοχή του Κουρδιστάν (αυτή την περίοδο για την κατάκτηση της πόλης Αφρίν στο εσωτερικό της Συρίας) αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και αναζήτηση ενός πιο «ενεργητικού» ρόλου στην περιοχή. Το μίγμα αυτό την οδηγεί σε μια σειρά επιθετικές κινήσεις στην εξωτερική της πολιτική.
Το Ελληνικό κράτος από την άλλη έχει γίνει ο πιο πιστός ακόλουθος της πολιτικής των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή. Ταμπουρώνεται πίσω από τα «κεκτημένα» του, δηλαδή τα «κέρδη» που απέφερε το γεγονός ότι στους δύο παγκοσμίους πολέμους η χώρα βρέθηκε με την πλευρά των νικητών και άρα ευνοημένη σε μερικά επίπεδα σε σχέση με την Τουρκία. Σήμερα χτίζει, μαζί με την Κύπρο, συμμαχίες με μερικές από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Το φυσικό αέριο που ανακαλύφθηκε στα ανοικτά της Κύπρου θα χρησιμοποιηθεί για να ωφελήσει την Ελληνοκυπριακή πλευρά (κι ας ψελλίζει κάτι περί του αντιθέτου ο γνωστός για την ειλικρίνεια και τιμιότητά του Κύπριος πρόεδρος) πράγμα που εξοργίζει την Τουρκία που στέλνει πολεμικά πλοία να εμποδίσουν τις έρευνες.
Οι άρχουσες τάξεις και των δύο χωρών και της Ελλάδας και της Τουρκίας παλεύουν εδώ και δεκαετίες για την κυριαρχία στην περιοχή, και όταν αισθάνονται ότι βρίσκονται «από πάνω» κινούνται επιθετικά. Εξάλλου, οι πρόσφατες δηλώσεις Παυλόπουλου ότι «Μπορεί να μην έχουμε το έδαφος, εκείνο, το οποίο, ιστορικά θα μας αναλογούσε» κλείνει το μάτι σε όσους ονειρεύονται «χαμένες πατρίδες».
Από αυτές τις αντιπαραθέσεις μόνος κερδισμένος βγαίνει η Ακροδεξιά, που εκμεταλλεύεται την έξαρση του εθνικισμού στο όνομα (πάντα) του πατριωτισμού για να προωθήσει τις ιδέες και τις πράξεις μίσους της. Οι πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις στο στέκι «Φαβέλα» στον Πειραιά όπου μόνο κατά τύχη δεν υπήρξαν θύματα και η σύλληψη ακροδεξιών με 50 κιλά νιτρική αμμωνία (ικανά να ανατινάξουν ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο!) μας δίνουν μια εικόνα για το τι είναι ικανοί να κάνουν αυτοί οι τύποι και πώς χρησιμοποιούν τον εθνικισμό για να ενισχύονται.
Στην σύγκρουση της Ελληνικής με την Τουρκική ελίτ για την κυριαρχία στην περιοχή χαμένοι θα βγούνε οι λαοί και των δύο χωρών. Ο μόνος τρόπος για να μην γίνουμε πάλι παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου που δεν είναι δικός μας είναι να προωθήσουμε τους κοινούς αγώνες, την φιλία και των συνεργασία των λαών, ενάντια στις κυβερνήσεις, το στρατιωτικό κατεστημένο και τους εθνικιστές.
#Ίμια
