Συνέντευξη με τον Sascha Stanicic, εκπρόσωπο της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής – SAV, γερμανικού τμήματος της CWI*
Ε: Η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων ανακοίνωσε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα περικοπών των κοινωνικών υπηρεσιών, το οποίο ονομάστηκε "Ατζέντα 2010". Τι θα σημάνει αυτό για την εργατική τάξη της Γερμανίας;
Α: Η "Ατζέντα 2010" αποτελεί μια συνολική επίθεση τόσο στα δικαιώματα όσο και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Το επίδομα ανεργίας θα κοπεί δραστικά, θα ατονήσει η προστασία των εργαζομένων στις μικρές επιχειρήσεις από τη αυθαιρεσία και τις απολύσεις και επιπλέον, θα γίνει σημαντική επίθεση στο Σύστημα Υγείας και τις συντάξεις. Πρόκειται για πολύ μεγαλύτερη διάλυση του κράτους πρόνοιας από αυτή που είχε τολμήσει ο Χ. Κολ και αποδεικνύει αυτό που ισχυρίζονται εδώ και καιρό οι μαρξιστές, ότι δηλαδή το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) έχει αστικοποιηθεί. Υπήρξε βέβαια πολλή συζήτηση στην εσωκομματική αντιπολίτευση του SPD ενάντια στην "Ατζέντα", αλλά λίγη ουσία: λιγότεροι από 30,000 υπέγραψαν ψήφισμα ενάντια σ’ αυτό το πρόγραμμα ενώ 67,000 αποχώρησαν από το κόμμα φέτος.
Ε: Τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτή την επίθεση;
Α: Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Τα προηγούμενα 3 χρόνια ήταν χρόνια ύφεσης και στασιμότητας. Βασικά οι καπιταλιστές θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους με τη γνωστή μέθοδο της συμπίεσης των μισθών και της περικοπής των παροχών. Έχουν ξεκινήσει μία εκτεταμένη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τα συνδικάτα. Όταν ανακοινώθηκε ότι η Γερμανία μπήκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε ύφεση στο πρώτο τέταρτο αυτού του χρόνου, οι εργοδοτικές οργανώσεις, τα πολιτικά κόμματα αλλά και τα αστικά μέσα ενημέρωσης, έκαναν το παν για να τονίσουν ότι θα χρειαστούν νέες "θυσίες" από τους εργαζόμενους. Τώρα καθημερινά γίνονται νέες προτάσεις για περικοπές τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Η πιο πρόσφατη ήταν η αύξηση των ωρών εργασίας και το σπάσιμο της συλλογικότητας των συμβάσεων εργασίας, γεγονός που σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα γίνονται πια σε εθνικό επίπεδο αλλά θα σπάνε κατά κλάδο ή επιχείρηση. Αυτή η εξέλιξη αποδυναμώνει την διαπραγματευτική δύναμη της εργατικής τάξης.
Ε: Τα αφεντικά ζητάνε την επέκταση της εργάσιμης εβδομάδας ενώ οι μεταλλεργάτες στη Α. Γερμανία παλεύουν για την μείωση της. Ποιες προοπτικές ανοίγει αυτή η αντιπαράθεση;
Α: 13 χρόνια μετά την ενοποίηση οι εργαζόμενοι της Α. Γερμανίας υφίστανται ακόμη χειρότερη μεταχείριση από τους συναδέλφους τους στη Δυτική. Παίρνουν χαμηλότερους μισθούς με περισσότερες ώρες δουλειάς και γι’ αυτό το λόγο βρίσκεται εκεί σε εξέλιξη απεργία με αίτημα το 35ωρο. Πρόκειται για μία διένεξη που έχει πάρει εθνικές διαστάσεις. Αν το συνδικάτο νικήσει θα είναι όχι μόνο υλική αλλά και ιδεολογική η νίκη του και θα βάλει γενικότερα ζητήματα ωραρίου αλλά και άλλα πιο επιθετικά αιτήματα. Για αυτό το λόγο τα αφεντικά και οι πολιτικοί έχουν εξαπολύσει εκστρατεία δυσφήμισης και εκφοβισμού των εργατών. Σε μια περίπτωση έστειλαν απεργοσπαστικό μηχανισμό με ελικόπτερο σε ένα εργοστάσιο. Ο πρόεδρος του συνδικάτου Zwickel, καταδικάστηκε από τα δικαστήρια σε πρόστιμο 25,000 ευρώ, επειδή οι απεργιακές φρουρές εμπόδιζαν τους απεργοσπάστες να μπουν στο εργοστάσιο. Τέτοια μέτρα είναι χωρίς προηγούμενο στην Γερμανία και παίρνονται προκειμένου να αποδυναμώσουν τα συνδικάτα.
Ε: Ποια είναι η στάση των συνδικάτων; Αντιστέκονται σ’ αυτήν την επίθεση;
Α: Παρόλο που η κοινωνική οργή ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης αναπτύσσεται τα συνδικάτα δεν εκμεταλλεύονται το κλίμα για να οργανώσουν μια αντεπίθεση. Το αντίθετο μάλιστα, οι συνδικαλιστική ηγεσία κρατά τα συνδικάτα σε απάθεια ενώ πολλοί από αυτούς βγαίνουν και υποστηρίζουν ανοιχτά την πολιτική του Σρέντερ.Αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλουν να σπάσουν τους δεσμούς τους με την Σοσιαλδημοκρατία και την ίδια ώρα δεν έχουν εναλλακτική πολιτική πρόταση για διέξοδο από την κρίση. Η απεργία των μεταλλεργατών στην Α. Γερμανία όμως, δείχνει τις δυνατότητες που ανοίγονται σε έναν αγώνα όταν πάρει κανείς την πρωτοβουλία να τον ξεκινήσει. Μέχρι τώρα οι ηγέτες των συνδικάτων κατάφεραν να συγκρατήσουν τους εργαζόμενους, όμως η πίεση κλιμακώνεται τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και στα σωματεία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πιθανή μια έξαρση των απεργιακών αγώνων και των διαμαρτυριών το φθινόπωρο.
Ε: Τι προτείνει η SAV;
Α: Τα συνδικάτα πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να βγουν στην αντεπίθεση και να οργανώσουν την πάλη ενάντια στην "Ατζέντα 2010" σε κάθε εργοστάσιο και χώρο δουλειάς. Οι νέοι οι άνεργοι και οι φτωχοί πρέπει να συμμετάσχουν ενεργά καθώς θίγονται όλοι από την ανεργία και τις περικοπές. Προτείνουμε την οργάνωση από τα συνδικάτα μιας μαζικής διαδήλωσης σε παν-γερμανικό επίπεδο, που να προετοιμάζει μια 24ωρη γενική απεργία. Την ίδια ώρα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες για να δράσουν. Πρέπει να ασκηθεί πίεση από τα κάτω μέσα από τα σωματεία αλλά και με διαμαρτυρίες και απεργίες. Γι’ αυτό το λόγο οι εργαζόμενοι πρέπει να συσπειρωθούν σε ευρύτερες αριστερές αντιπολιτευτικές κινήσεις μέσα στα σωματεία. Η SAV συμμετέχει σε τέτοιες κινήσεις. Τα μέλη της SAV σχεδιάζουν να οργανώσουν διαμαρτυρίες και εκδηλώσεις σε τοπικό επίπεδο κινητοποιώντας έτσι την βάση των συνδικάτων και τον απλό κόσμο ενάντια στην "Ατζέντα 2010".
Ε: Ποια είναι η στάση του PDS (Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, πρώην Κ.Κ Ανατολικής Γερμανίας) μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση;
Α: Πολλοί αριστεροί εργαζόμενοι και νεολαίοι είχαν στηρίξει πολλές ελπίδες στο PDS σε μια προηγούμενη φάση. Όμως σήμερα έχει κάνει μια μεγάλη στροφή προς τα δεξιά, μπαίνοντας μάλιστα σε κυβέρνηση συνεργασίας με το SPD σε δύο Ομοσπονδιακά κρατίδια. Εκεί συμφώνησαν και εφάρμοσαν μια πολιτική περικοπών και επιθέσεων ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα. Το κενό που υπάρχει στο χώρο της αριστεράς είναι σήμερα τεράστιο. Αυτό που χρειάζεται στην πραγματικότητα είναι ένα νέο κόμμα των εργαζομένων και του μαζικού κινήματος, με ένα πρόγραμμα πραγματικά σοσιαλιστικό. Το SAV αναπτύσσει εκστρατεία για την δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος την ίδια στιγμή που παλεύουμε για να σπάσουν οι δεσμοί των συνδικάτων με τη Σοσιαλδημοκρατία.
