Με 1.000 ευρώ το τετραγωνικό δεν αγοράζεις ούτε διαμέρισμα. Αν όμως είσαι η «Jermyn Street Real Estate Fund» (που ανήκει σε επενδυτές από την Τουρκία και τα Αραβικά Εμιράτα) και πωλητής είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τότε αγοράζεις τον Αστέρα Βουλιαγμένης. Το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί το ΤΑΙΠΕΔ του ΣΥΡΙΖΑ (που θα… καταργούνταν…) ξεπερνάει κατά πολύ αυτό των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πωλήθηκαν ήδη με συνοπτικές διαδικασίες τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια κι όπου να ‘ναι ξεπουλιέται και ο ΟΛΠ…
Στο θέμα του Ασφαλιστικού η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι γι’ αυτήν αποτελεί τη «μητέρα όλων των μαχών» – τη στιγμή που έχει ήδη μειώσει τις συντάξεις στη διάρκεια του 2015 και με το νέο πακέτο που θα «διαπραγματευτεί» με το Κουαρτέτο (πρώην Τρόικα) θα τις μειώσει ακόμα περισσότερο.
Είναι επίσης είναι το θέμα των «κόκκινων» δανείων και των κατασχέσεων που έρχονται.
Και βέβαια η κυβέρνηση δηλώνει σε όλους τους τόνους πως τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα γιατί η κυβέρνηση θα διασφαλίσει την προστασία τους… Είναι όμως κανείς που είναι τόσο αφελής ή τόσο ανόητος που να τους πιστεύει;
Πρωτεία στο ψέμα
Η αλήθεια είναι πως αυτή η κυβέρνηση έχει πράγματι κατακτήσει κάποια πρωτεία – αυτά όμως αφορούν τα πόσα ψέματα έχει πει και συνεχίζει να λέει.
Το τραγικό είναι ότι ο Τσίπρας και οι συν αυτώ «βρωμίζουν» το όνομα της Αριστεράς. Όπως το ΠΑΣΟΚ «βρώμισε» τη λέξη «σοσιαλισμός». Κι όπως το ΚΚΕ, για διαφορετικούς λόγους, «βρώμισε» τη λέξη «κομμουνισμός». Κι αυτό προκαλεί μια μαζική αποστασιοποίηση και καχυποψία μέσα στα λαϊκά στρώματα τα οποία θεωρούν πως δεν μπορούν πια να εμπιστευτούν κανένα και πως τελικά δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Αυτό είναι κατανοητό, όμως είναι λάθος. Γιατί δεν όλοι στην Αριστερά ίδιοι με τον Τσίπρα και την κλίκα που τον περιβάλλει.
Ήταν από την αρχή κατώτεροι των περιστάσεων
Η πορεία του Α. Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προβλέψιμη. Το «Ξ» εξηγούσε πάντα πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ούτε το ιδεολογικό υπόβαθρο, ούτε την πολιτική καθαρότητα ούτε το σθένος να σταθεί απέναντι στην άρχουσα τάξη και την ΕΕ και να συγκρουστεί μαζί τους αποφασιστικά.
Και πως, ακριβώς επειδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα πήγαινε μέχρι «τη μέση του δρόμου» και μετά θα υποχωρούσε, χρειαζόταν μια άλλη, εναλλακτική, Αριστερά. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο σ’ αυτή τη μακρά διαδικασία χτισίματος της Αριστεράς που χρειάζεται, για να δοθεί διέξοδος από την κρίση – μια κρίση που δεν είναι ελληνική αλλά και διεθνής.
Η δικαιολόγηση της ηγεσίας Τσίπρα είναι πως «πιεστήκανε» και «εκβιαστήκανε» από τους «εταίρους» της ΕΕ. Το θέμα είναι πως αυτή η ηγεσία δεν είχε τη στοιχειώδη ικανότητα να προβλέψει ότι η ΕΕ θα την πίεζε και θα την εκβίαζε. Δεν κατάλαβε ποτέ που πήγαινε και τι έκανε, όταν έλεγε πως θα κάνει «αμοιβαία επωφελή διαπραγμάτευση» όταν ο εχθρός απέναντι, η ντόπια άρχουσα τάξη και η ΕΕ, είχε ήδη ετοιμάσει τα «πολυβόλα» και την έξωση της Ελλάδας από το ευρώ.
Η κρίση δεν είναι απλά ελληνική – είναι διεθνής
Το τι Αριστερά χρειαζόμαστε προκύπτει από την έκταση και το μέγεθος της κρίσης. Η κρίση στην Ελλάδα είναι πραγματικά καταστροφική. Όμως δεν είναι μια ελληνική κρίση! Η Ελλάδα είναι ένας αδύναμος κρίκος σε μια διεθνή κρίση η οποία μπαίνει στον 9ο χρόνο της χωρίς σοβαρή προοπτική εξόδου – με την έννοια της επιστροφής σε ουσιαστική, για να μην πούμε δυναμική, οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη. Είναι ενδεικτικό ότι η πρώτη μέρα συναλλαγών στα χρηματιστήρια του 2016, η 4η Γενάρη, ξεκίνησε με κατάρρευση των χρηματιστηριακών αγορών στην Κίνα – τη δεύτερη μέσα σε λίγους μήνες (δείτε το άρθρο «Παγκόσμια οικονομία: τα σημάδια ενός νέου βαθέματος της κρίσης πληθαίνουν»).
Το καπιταλιστικό σύστημα, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να βγει από την κρίση του και το κόστος, βέβαια, θα καλούνται να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό, αν έχει νόημα η λέξη «Αριστερά» σήμερα, πρέπει να σημαίνει την πάλη για την αφαίρεση της εξουσίας του κεφαλαίου – το πέρασμα, δηλαδή, της εξουσίας στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Η άρχουσα τάξη είναι ιδιαίτερα ανήσυχη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα σήμερα. Όμως φαίνεται πως κάποιοι «αριστεροί» του είδους του κ. Τσίπρα διατηρούν ακλόνητη την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτό το σύστημα καθώς και την εγκληματική αυταπάτη ότι μπορούν να το «μεταρρυθμίσουν» και να το «εξανθρωπίσουν».
Η Αριστερά που χρειαζόμαστε
Η Αριστερά, επομένως, που χρειάζεται η κοινωνία για να μπορέσει να κάνει βήματα προς τα εμπρός πρέπει υποχρεωτικά:
- να χαρακτηρίζεται από συνέπεια λόγων και έργων
- να είναι έτοιμη να τραβήξει τη σύγκρουση με το σύστημα μέχρι το τέλος
- να έχει εμπιστοσύνη στα εργατικά και λαϊκά στρώματα ότι μπορούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, να σχεδιάσουν, να διαχειριστούν και να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική και πολιτική ζωή
- να προωθεί την δημιουργία μαζικών εργατικών και λαϊκών συνελεύσεων, συμβουλίων και επιτροπών, που να αναλάβουν την διαχείριση και τον έλεγχο της εξουσίας
- να χτίσει θεσμούς πραγματικής εργατικής δημοκρατίας, δηλαδή ελευθερίας έκφρασης οργάνωσης και πολυκομματισμού, ώστε να μην μπερδεύεται η «λαϊκή εξουσία» με τα σταλινικά εκτρώματα της ΕΣΣΔ και της Κίνας
- να είναι ενωτική και με εσωτερική δημοκρατία – που σημαίνει ελεύθερη έκφραση απόψεων χωρίς γραφειοκρατικά καπελώματα
- να είναι διεθνιστική, χτίζοντας δεσμούς και οργανικές σχέσεις με αντίστοιχες δυνάμεις στην Ευρώπη και διεθνώς. Έτσι όπως ξεκίνησαν οι «κλασσικοί» του Μαρξισμού, από τα μέσα του 19ου αιώνα να χτίζουν όχι «εθνικές» οργανώσεις, αλλά την 1η Διεθνή οργάνωση των εργαζομένων. Γιατί η Αριστερά που χρειαζόμαστε δεν είναι «εθνική – δημοκρατική –πατριωτική», είναι διεθνιστική, επαναστατική!
Αυτή την Αριστερά χρειαζόμαστε. Και ενώ είναι γεγονός πως η προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί μαζική απογοήτευση στην κοινωνία, την ίδια στιγμή βοηθά χιλιάδες αγωνιστές που δεν είναι διατεθειμένοι να τα βάλουν κάτω, να βγάλουν επαναστατικά συμπεράσματα όπως τα πιο πάνω.
Αυτοί αποτελούν και το πρόπλασμα για το χτίσιμο της Αριστεράς που χρειαζόμαστε, στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.
