Του Ανδρέα Παγιάτσου
Η πορεία που κάλεσαν συνδικάτα και τμήματα της Αριστεράς (ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) το Σάββατο 16 Γενάρη για το Ασφαλιστικό στην Αθήνα προσέγγισε τις 2.500 άτομα. Ήταν αξιοπρεπής από άποψη του μεγέθους αλλά σίγουρα όχι κάτι ιδιαίτερα μεγάλο. Και ήταν, βέβαια, μικρή σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται η κοινωνία από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη να αναπτυχθούν μαζικές αντιστάσεις.
Μικρές ήταν και οι συγκεντρώσεις σε άλλες πόλεις. Ακόμα, σε πολλές πόλεις όπου παραδοσιακά γίνονται πορείες, δεν έγινε τίποτα – δεν καλέστηκαν καν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Γι’ αυτό δεν έφταιγε ο καιρός, ας είμαστε σίγουροι.
Το γεγονός ότι η Αριστερά που συμμετείχε στην κινητοποίηση της Αθήνας μιλά με πολύ θερμά λόγια για την πορεία αυτή δείχνει, βασικά, ικανοποίηση με τα δικά της μεγέθη. Τα μπλοκ της ΛΑΕ προσέγγισαν τα 1.000 άτομα ενώ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα 600. Οι αριθμοί αυτοί για τα μπλοκ της Αριστεράς είναι ικανοποιητικοί. Αυτό όμως που δείχνουν είναι ότι στην πορεία συμμετείχαν μόνο οργανωμένοι – «χύμα» κόσμος, πλατιά λαϊκά στρώματα δεν υπήρχαν.
Το μέγεθος της πορείας της 16ης Γενάρη, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Για τους περιορισμένους αριθμούς υπάρχει εξήγηση: Από τη μια είναι η φάση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία και τα κινήματα, μετά την υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη είναι η στάση της Αριστεράς η οποία επιμένει σ’ αυτές τις συνθήκες να επαναλαμβάνει τα «αιώνια» λάθη της άρνησης να συνεργαστεί και να καλέσει έστω μια ενωτική κοινή πορεία.
Επαγγελματικά στρώματα και αγρότες
Την ίδια στιγμή η πορεία που έγινε την δύο μέρες πριν, την Πέμπτη 14.1.16., από τους επαγγελματικούς φορείς (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κλπ) ήταν πολύ μαζική, τουλάχιστον 10.000 άτομα. Το ερώτημα που φυσιολογικά γεννιέται είναι γιατί έγιναν δύο ξεχωριστές πορείες κι όχι μία κοινή.
Ασφαλώς υπάρχει ένα θέμα για τα ταξικά χαρακτηριστικά της πορείας των επαγγελματιών καθώς «ξαφνικά» μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι θυμήθηκαν τον αγώνα. Όμως πέρα απ’ αυτούς υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μικροί επαγγελματίες οι οποίοι συνειδητοποιούν πως ακόμα και αν με ατελείωτες ώρες εργασίας καταφέρουν να βγάλουν 20.000 € το χρόνο, μετά τις εισφορές και τις φορολογίες θα τους απομείνουν περίπου 7.000 €, δηλαδή 600 € το μήνα! Η κοινή δράση επομένως μ’ αυτά τα στρώματα είναι απαραίτητη, παρά τις ταξικές διαφοροποιήσεις.
Τις επόμενες μέρες οι αγρότες ετοιμάζονται για κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους. Θα προχωρήσουν κι αυτοί μόνοι τους, χωρίς συντονισμό με τους υπόλοιπους κλάδους και στρώματα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις; Σε τμήματα του αγροτικού κινήματος αναπτύσσεται η συνείδηση ότι ο συντονισμός είναι απαραίτητος, όμως στο γενικό επίπεδο το ερωτηματικό παραμένει.
Όποιος σ’ αυτές τις συνθήκες επιχειρήσει να αντιμετωπίσει την επίθεση της κυβέρνησης μόνος του, είναι από χέρι χαμένος (αυτό είναι κάτι που το «Ξ» επαναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή της μνημονιακής επίθεσης). Επομένως, όσοι επιχειρούν να κινηθούν από μόνοι τους, κι εδώ δεν εννοούμε τη βάση της κοινωνίας αλλά τις ηγεσίες, είτε δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους είτε απλά δεν πιστεύουν στη νίκη, ούτε καν στον αγώνα.
Η φάση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία
Η απογοήτευση, η αίσθηση της ήττας και η ηττοπάθεια που διαπερνούν την κοινωνία και τα κινήματα όμως δεν είναι κάτι που θα πρόκυπτε αναγκαστικά και αναπόφευκτα μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν η προδοσία του Τσίπρα μετατράπηκε σε ήττα της κοινωνίας και της Αριστεράς συνολικά αυτό έγινε γιατί η υπόλοιπη Αριστερά δεν ήταν ικανή να καλύψει το κενό που άφησε η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Προέκυψε επειδή δεν υπήρχε κανένα τμήμα της Αριστεράς που να συνδυάζει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: να είναι επαρκώς μαζικό, να μπορεί να πείσει, να παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη πολιτική αντιπρόταση, να εμπνέει εμπιστοσύνη και αισιοδοξία, να προσφέρει προοπτική και ελπίδα. Ας μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι οι Μπολσεβίκοι το 1917 μπόρεσαν να καταλάβουν την εξουσία με βάση την υποστήριξη των λαϊκών μαζών, μόνο εφόσον πήραν την εξουσία οι Μενσεβίκοι και πρόδωσαν τις ελπίδες των ρωσικών μαζών.
Η εικόνα της φάσης στην οποία βρίσκεται η κοινωνία σήμερα, επομένως, μας φέρνει ξανά στο θέμα των ορίων ή ελλειμμάτων της μαζικής Αριστεράς. Και, έτσι, πηγαίνοντας από το γενικό στο συγκεκριμένο, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά η Αριστερά, συνολικά, απέναντι σε ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως το Ασφαλιστικό, δεν στάθηκε ικανή να καλέσει έστω μια κοινή πορεία.
Οι ιδιαίτερες ευθύνες του ΚΚΕ
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στη στάση του ΚΚΕ το οποίο στις 16.1 έστειλε μεν από νωρίς μερικές δεκάδες νεολαίους να πιάσουν όλες τις εξόδους του σταθμού της Ομόνοιας για να μοιράσουν υλικό του ΠΑΜΕ για το Ασφαλιστικό, αλλά δεν συμμετείχε καθόλου στην κινητοποίηση.
Έτσι, το ΚΚΕ, πάντα, μιλά υπέρ της πλατιάς ενότητας του λαϊκού κινήματος και υπέρ της εξέγερσης του λαού, κλπ, κλπ, κλπ… αλλά το ίδιο αρνείται να έχει οποιαδήποτε επαφή και επικοινωνία με οποιοδήποτε άλλο τμήμα της Αριστεράς. Η εξέγερση του λαού, σύμφωνα με τη λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ, προφανώς, θα γίνει ως δια μαγείας, χωρίς κανένα συντονισμό ανάμεσα στις δυνάμεις που εκπροσωπούν αυτό το λαό.
ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες
Είναι θετικό ότι στην πορεία της 16ης Γενάρη στην Αθήνα ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάδισαν, μαζί και με τα συνδικάτα, σε κοινή πορεία, παρότι υπήρχαν ξεχωριστές προσυγκεντρώσεις. Αυτό είναι ένα βήμα, όχι όμως αρκετό.
Η ΛΑΕ μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν καθήκον να προχωρήσουν σε μια πιο συστηματική συνεργασία την επόμενη περίοδο. Διατηρώντας ασφαλώς τις διαφορές τους, διατηρώντας την πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία τους, οφείλουν να στείλουν το μήνυμα των ενωτικών συνεργασιών κατ’ αρχήν στα μεγάλα ζητήματα του εργατικού κινήματος, όπως είναι το Ασφαλιστικό, όπως είναι οι κατασχέσεις, οι εργασιακές σχέσεις κοκ. Υπάρχουν δυνάμεις της Αριστεράς, όπως είναι το «Ξ» που θα ανταποκριθούν αμέσως σε ένα τέτοιο ενωτικό κάλεσμα.
Αυτό πρέπει να απευθύνεται και προς το ΚΚΕ. Ας επιμένει η ηγεσία του ΚΚΕ στον απομονωτισμό της. Στο βαθμό που η υπόλοιπη Αριστερά αρχίζει να κινείται ενωτικά το μήνυμα που θα σταλεί στην κοινωνία γενικά και ειδικά στην κοινωνική βάση του ΚΚΕ θα είναι πολύ ισχυρό. Όσο αρνείται να ανταποκριθεί η ηγεσία του ΚΚΕ τόσο περισσότερο θα απομονώνεται κι από την ίδια της τη βάση.
Απαιτείται γενικός συντονισμός
Δεν είναι όμως μόνο η Αριστερά που αρνείται να συνεργαστεί, όπως αναφέρεται και πιο πάνω. Οι επαγγελματικοί φορείς, κάλεσαν ξεχωριστή πορεία την Πέμπτη 14 Γενάρη και καλούν σε νέα διαμαρτυρία την Πέμπτη 21 Γενάρη, αλλά δεν επιδιώκουν το συντονισμό με το εργατικό κίνημα. Σε μια αντίστοιχη τροχιά κινούνται και οι αγρότες.
Υπάρχει ασφαλώς χρόνος για να διορθωθεί η κατάσταση, όμως η μέχρι στιγμής εικόνα είναι θλιβερή. Γιατί καταδικάζει όλα τα ξεχωριστά αυτά κινήματα σε αποτυχία και ήττα.
Η γενικευμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με γενικευμένη αντίσταση κι αυτό απαιτεί συντονισμό όλων των κοινωνικών στρωμάτων που χτυπιούνται: εργαζομένων, μικρομεσαίων και επαγγελματιών, αγροτών, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσει το κίνημα να ανακάμψει και να μπει στην αντεπίθεση.
Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία;
Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για αυτό το συντονισμό; Ποιος άλλος από την Αριστερά;
Η ελληνική κοινωνία, το ελληνικό εργατικό και μαζικό κίνημα, χρειάζονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ τη συνεργασία της Αριστεράς, σαν απαραίτητο όρο και προϋπόθεση για την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ανάκαμψή τους. Κοινές συγκεντρώσεις και πορείες, κοινές πρωτοβουλίες, κοινές επιτροπές, για να σταλεί στα πλατιά λαϊκά στρώματα ότι εδώ κάτι σημαντικό γίνεται.
Από τις υπάρχουσες δυνάμεις της μαζικής / ημιμαζικής Αριστεράς μόνο η ΛΑΕ έχει μια συνεπή ενωτική προσέγγιση. Το ΚΚΕ αρνείται επίμονα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι διχασμένη.
Χρειάζεται να ασκηθούν πιέσεις σε επίπεδο βάσης της Αριστεράς – και των οργανωμένων αγωνιστών και από μεριάς των «ανένταχτων» αριστερών που είναι πολλοί. Εξηγώντας πως συνεργασία δεν σημαίνει ιδεολογική και πολιτική ταύτιση. Το κάθε κόμμα της Αριστεράς μπορεί να διατηρεί τη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία αλλά να συνεργάζονται εκεί που συμφωνούν, στους αγώνες ενάντια στη λιτότητα, εκεί που εξυπηρετεί το κίνημα και την ίδια την Αριστερά κάθε απόχρωσης.
Την ίδια στιγμή οφείλουν να σέβονται τη δημοκρατία των κινημάτων και των μετώπων. Οφείλουν να μην καπελώνουν αλλά να λειτουργούν με σεβασμό στη διαφορετικότητα, να βαδίζουν μαζί εκεί που συμφωνούν χωρίς να επιβάλλουν τις απόψεις τους με κινητοποίηση «κουκιών», οφείλουν να σέβονται την ισοτιμία με την υπόλοιπη Αριστερά.
Το θέμα είναι απλό. Το καταλαβαίνει και ο τελευταίος εργαζόμενος. Το γιατί δεν μπορεί να το καταλάβει η Αριστερά είναι μια πονεμένη ιστορία της οποίας το κόστος συνεχίζουμε να πληρώνουμε…
