Αναδημοσίευση από την από την ισραηλινή αστική εφημερίδα Haaretz
Κάποιοι είναι μαρξιστές, και κάποιοι απλά αντίθετοι στην κατοχή. Όποιος κι αν είναι όμως ο λόγος, ο στρατός αδυνατεί να χειριστεί το νέο φαινόμενο των νέων μεταναστών που αρνούνται να ενταχθούν στον ισραηλινό στρατό για λόγους συνείδησης.
Ο Ίλια Γκίνσμπουργκ (Ilya Ginsburg) γιόρτασε την πρωτομαγιά μαζί με τα πλήθη των νέων που ήρθαν να διαδηλώσουν στο Τελ Αβίβ. Επέστρεψε ενθουσιασμένος από τον πυρετό που επικρατούσε μέσα στους νέους των διαφόρων κινημάτων κι από τις πολλές κόκκινες σημαίες που ήταν υψωμένες. Επρόκειτο μάλιστα να είναι ένας από τους ομιλητές στη διαδήλωση…
Ο Γκίνσμπουργκ, 18 χρονών, δεν παραβρέθηκε στο γεγονός ως μέλος κάποιας από τις νεολαιίστικες κινήσεις που ήταν εκεί. Ο ίδιος είναι μέλος της ισραηλινής οργάνωσης Maavak Sozialzisti (Σοσιαλιστικός Αγώνας), μιας οργάνωσης που παλεύει για τη νίκη της επανάστασης. Η ισραηλινή οργάνωση, είναι τμήμα της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI, μιας σοσιαλιστικής – τροτσκιστικής οργάνωσης που παλεύει υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στο Ισραήλ εκδίδουν την εφημερίδα Hama’avak (ο Αγώνας). Ο Ginsburg πούλησε μάλιστα την εφημερίδα στον αξιωματικό της στρατονομίας που αναζητούσε λιποτάκτες. Πιάσανε κουβέντα κι ο νεαρός αξιωματικός εξηγούσε πόσο δυσαρεστημένος είναι, πόσο δεν φτάνει ο μισθός που τους πληρώνουν κλπ, οπότε ο Γκίνσμπουργκ του πρότεινε την εφημερίδα της οργάνωσης του. Ο αξιωματικός επέμενε να πληρώσει. Στη συνέχεια συμπληρώσαν μαζί ένα έντυπο στο οποίο ο Γκίνσμπουργκ έπρεπε να αναφέρει τους λόγους για τους οποίους έλειπε απ’ το στρατό, και εκεί έγραψε: "λόγω της ανάγκης να συμμετάσχω στις κινητοποιήσεις της πρωτομαγιάς".
Ο στρατός δεν δυσκολεύτηκε να εντοπίσει τον Γκίνσμπουργκ, επειδή δεν κρυβόταν. Ήταν έτοιμος να πάει φυλακή αν χρειαζόταν, όπως οι παππούδες του, που είχαν πάρει μέρος στη ρώσικη επανάσταση, κι όπως τους γονείς του που είχαν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις ενάντια στην εισβολή της Σοβιετικής ΄Ενωσης στην Πράγα το 1968. Η πραγματική εμπειρία του Γκίνσμπουργκ βέβαια δεν περιείχε τίποτα από το ρομαντισμό εκείνων των παλιών ιστοριών.
Μετά την απελευθέρωσή του ύστερα από 28 μέρες στις στρατιωτικές φυλακές, εξαιτίας της άρνησής του να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό, επέστρεψε στο σπίτι της μητέρας του στο Μπέιτ Σεμέσ (Beit Shemesh). Μόλις βγήκε από τη φυλακή, ο Γκίνσμπουργκ, πήρε νέα εντολή να παρουσιαστεί στο κέντρο εκπαίδευσης, όμως αυτός είχε άλλα σχέδια. Πρώτα θα πήγαινε να δει τον παππού του από τη Ρωσία, που ερχόταν στο Ισραήλ για επίσκεψη, γεγονός για το οποίο ο Γκίνσμπουργκ ήταν ενθουσιασμένος, και μετά θα πήγαινε στο στρατό και θα ζητούσε να αντιμετωπίσει την αρμόδια επιτροπή με την αίτηση να απαλλαγεί από τα στρατιωτικά του καθήκοντα.
"Δεν είμαι πατσιφιστής", λέει ο ίδιος, "απλώς δε θέλω να υπηρετήσω στο στρατό κατοχής μιας χώρας στην οποία δε νομίζω ότι εγώ προσωπικά χρωστάω κάτι".
Και ποιος χρωστάει σε αυτή τη χώρα;
"Κανείς", λέει ο Ginsburg. "Μια χώρα που διακηρύσσει στους νόμους της ότι δε θέλει να παρέχει τίποτα στους πολίτες της, δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί τίποτα από μένα. Για όλους αυτούς τους λόγους, για την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, δεν πρόκειται να υπηρετήσω στο στρατό".
Δεν ήταν πάντα έτσι ο Γκίνσμπουργκ. Όταν ήρθε στο Ισραήλ από τη Ρωσία πριν από 9 χρόνια, δεν ήταν μαρξιστής επαναστάτης. Ήταν, στην αρχή, βαθιά θρησκευόμενος. Όμως όλο αυτό τον καιρό που ζει στο Ισραήλ έχει αλλάξει αρκετές φορές τις πολιτικές του απόψεις. Από μέλος της νεολαίας Καχάνε Τσάι (μια εξτρεμιστική οργάνωση ορθόδοξων Εβραίων, που πήρε το όνομα της από τον σκοτωμένο ηγέτη της Μέιερ Καχάνε) πήγε στη συνέχεια στην επίσης δεξιά οργάνωση νεολαίας Μολεντετ και από εκεί στη νεολαία του Εθνικού θρησκευτικού Κόμματος. Μέχρι τα 15 του όμως είχε φτάσει στο να απορρίψει τις θρησκευτικές οργανώσεις.
Το ενδιαφέρον του άρχισε να στρέφεται στην κατεύθυνση κοινωνικών ζητημάτων κι ιδιαίτερα της ανισότητας και της αδικίας. Aρχισε να διαβάζει σχετική βιβλιογραφία, κι ανάμεσα στα βιβλία που διάβασε ήταν και το "Κομουνιστικό μανιφέστο" του Μαρξ και του Ένγκελς. Έφτασε κοντά στο να ενταχθεί στη νεολαία του αριστερού κόμματος Meretz, αλλά συνέχισε να ψάχνει κάτι πιο μαχητικό και ριζοσπατικό. "Προσέγγισα τη νεολαία του Κομουνιστικού Κόμματος, αλλά ακόμη κι αυτοί δε μιλούσαν στους εργαζόμενους, θεωρώντας πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι ακροδεξιοί και φασίστες, ότι δεν έχει νόημα η συζήτηση μαζί τους".
Έτσι κατέληξε να ενταχθεί στη σημερινή του οργάνωση. Στο μεταξύ ο πατέρας του πέθανε από καρδιακό επεισόδιο. Ο πατέρας του ο οποίος ήταν ειδικευμένος μηχανικός σε συστήματα αποχέτευσης, δούλευε εδώ καθαρίζοντας σκάλες. Ο Ίλια έμεινε μόνος με τη μητέρα του και έπρεπε να αναλάβει ένα κομμάτι των οικογενειακών ευθυνών.
Πριν από έξι μήνες πήρε την απόφαση να αρνηθεί να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Σε επιστολή του στο αρμόδιο γραφείο, εξήγησε τη φιλοσοφία του. "Τους έγραψα πως δε θεωρώ ότι το κράτος έχει το ηθικό δικαίωμα να με καλέσει να υπηρετήσω, γιατί είναι μονίμως απασχολημένο με το να καταπιέζει και να ξεζουμίζει νέους σαν εμένα και τους εργαζόμενους, καθώς επίσης και τους Παλαιστίνιους, με μια κατοχή που καταστρέφει κάθε ελπίδα, και οδηγεί χιλιάδες νέους Παλαιστίνιους στο να καταφεύγουν στις επιθέσεις αυτοκτονίας, αναζητώντας διέξοδο στο πρόβλημά τους. Δεν είμαι διατεθειμένος να υπηρετήσω την κατοχή".
Ένα μάθημα, σχετικά με την πολεμική ιστορία του Ισραήλ, στα πλαίσια της "επιμόρφωσης" που πήρε στη φυλακή, το μόνο που κατάφερε ήταν να δυναμώσει τη θέλησή του. Όταν η εκπαιδεύτρια μίλησε για την ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας, ο Ginsburg δεν ήταν ο μόνος που εξέφρασε την απορία: πώς θα πρότεινε να "υπερασπιστούν την πατρίδα" ορισμένοι από τους φυλακισμένους – παλιοί αλλά και νέοι – που οι οικογένειές τους έχουν διωχτεί από τα σπίτια τους επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν; Στο ερώτημα αν νιώθει πως βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το κράτος ο Γκίνσμπουργκ απαντά: "τώρα πια, ναι".
Ο Γκίνσμπουργκ ανήκει στην συνεχώς αυξανόμενη ομάδα των νεολαίων που τελειώνουν το λύκειο, και των νεαρών μεταναστών, οι οποίοι αρνούνται να ενταχθούν στο στρατό. Και παρά το γεγονός πως τα επιχειρήματά τους είναι ίδια, οι μετανάστες έχουν εντελώς ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Αν το να αρνηθεί ένας Ισραηλινός είναι μια φορά δύσκολο, για ένα μετανάστη είναι δέκα φορές. Σαν μέρος της διαδικασίας ένταξής τους στην ισραηλινή κοινωνία ο κάθε νεαρός μετανάστης μαθαίνει πως το εισιτήριο του γι’ αυτή την ένταξη είναι ο ίδιος ο στρατός. Σήμερα όμως, με πολύ συνειδητό τρόπο εγκαταλείπουν αυτό το έτοιμο εισιτήριο…
