Η ψήφιση του νόμου για τον ΛΟΑΤΚΙΑ γάμο το βράδυ της Πέμπτης 15 Φλεβάρη, αποτελεί ένα προχώρημα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων, παρότι δεν εξαλείφει πλήρως τις νομοθετικές διακρίσεις εναντίον τους, ούτε καλύπτει τις ανάγκες όλων των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων.
Η στάση του ΚΚΕ, που καταψήφισε την πρόταση νόμου, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά τον βαθιά συντηρητικό χαρακτήρα του κόμματος, τον οποίο προσπάθησε να κρύψει (όχι και τόσο επιτυχημένα) πίσω από μια δήθεν ταξική και μαρξιστική ανάλυση.
Στις 29 Γενάρη η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ δημοσίευσε ένα κείμενο με τίτλο «Οι θέσεις του ΚΚΕ για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τις επιπτώσεις του στα δικαιώματα των παιδιών». Σε αυτό το κείμενο το ΚΚΕ δηλώνει, μεταξύ άλλων, πως τάσσεται ενάντια στον στιγματισμό και τις διακρίσεις απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα. Αναφέρει ακόμα πως
«έχει κάνει νομοθετικές προτάσεις και έχει αναπτύξει πολιτικές δράσεις, προκειμένου να καταργηθεί οποιασδήποτε μορφής απομόνωση, καταδικάζοντας κάθε μορφή ρατσισμού απέναντι σε ανθρώπους ομόφυλου σεξουαλικού προσανατολισμού.»
Η πραγματικότητα είναι ωστόσο διαφορετική.
To KKE έχει πράγματι κάνει κάποιες προτάσεις νόμου που ζητούν την αυστηροποίηση των ποινών για τα έμφυλα εγκλήματα. Όταν όμως τάσσεται ενάντια στο δικαίωμα των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων να παντρεύονται και να αποκτούν παιδιά, κάνει μια ολοφάνερη ομοφοβική διάκριση και στιγματίζει τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα ως ακατάλληλα για γονείς.
Πριν αναφερθούμε όμως στα συγκεκριμένα «επιχειρήματα» που παραθέτει το κείμενο της Κεντρικής Επιτροπής για το ζήτημα αξίζει να σταθούμε στο εξής. Η στάση του ΚΚΕ δεν είναι συντηρητική και αντιδραστική μόνο ως προς τον γάμο και την απόκτηση παιδιών από τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα, αλλά ως προς τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα και τα δικαιώματά τους συνολικά.
***
Το ΚΚΕ αναπαράγει στις αναλύσεις του την αντιδραστική και παρωχημένη πλέον αντίληψη ότι η ομοφυλοφιλία και αμφιφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογικές σεξουαλικές εκφράσεις αλλά παρεκκλίσεις και θεωρεί πως τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα επιλέγουν ή καταλήγουν σε αυτόν τον σεξουαλικό προσανατολισμό λόγω κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργεί ο καπιταλισμός!
«Ούτε προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο. Σε μεγάλο βαθμό, έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία.»
Η ομοφυλοφιλία έχει σταματήσει να θεωρείται ψυχική νόσος εδώ και δεκαετίες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ασθενειών το 1992, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των ψυχιάτρων της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (American Psychiatric Association) είχαν καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα σε συνέδριό τους ήδη από το 1973.
Σε αυτά τα συμπεράσματα είχαν καταλήξει ακόμα νωρίτερα πολλοί σοβιετικοί επιστήμονες την πρώτη περίοδο της Οκτωβριανής επανάστασης, οι οποίοι χαρακτήριζαν την ομοφυλοφιλία έναν φυσιολογικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα ο Grigorii Batkis, διευθυντής του Ινστιτούτου για την Κοινωνική Υγιεινή στην Μόσχα, δημοσίευσε την δεκαετία του 1920 δύο μελέτες οι οποίες υποστήριζαν πως η ομοφυλοφιλία είναι απολύτως φυσιολογική και θα πρέπει να γίνεται νομικά και κοινωνικά σεβαστή. Η επανάσταση του 1917 δεν έφερε μόνο μεγάλη επιστημονική πρόοδο πάνω στο ζήτημα της σεξουαλικής έκφρασης και του σεξουαλικού προσανατολισμού αλλά αποποινικοποίησε και την ομοφυλοφιλία.
Όλα αυτά ανατράπηκαν με την επικράτηση του Σταλινισμού στην ΕΣΣΔ. Το 1934 η ομοφυλοφιλία ποινικοποιήθηκε ξανά και πολλά ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα κατέληγαν στην φυλακή ή στα ψυχιατρεία. Ο Λαϊκός Κομισάριος Δικαιοσύνης Νικολάι Κριλένκο δικαιολογούσε τότε την ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας λέγοντας πως η ομοφυλοφιλία δεν υπάρχει μεταξύ των εργατών αλλά είναι «προϊόν της αποσύνθεσης των εκμεταλλευτριών τάξεων». Ο πυρήνας αυτής της οπτικής παραμένει δυστυχώς ζωντανός στις αναλύσεις του ΚΚΕ σήμερα.
Και όταν το ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι «[δεν] προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο» αρνείται απλά την πραγματικότητα γιατί είναι πάρα πολλές οι επιστημονικές έρευνες που καταλήγουν ότι η ομοφυλοφιλία όπως άλλωστε και η ετεροφυλοφιλία είναι ένας σεξουαλικός προσανατολισμός με γενετικό υπόβαθρο.
Ακόμα όμως κι αν η ομοφυλοφιλία δεν είχε κάποιο γενετικό υπόβαθρο και ήταν ένα επίκτητο χαρακτηριστικό, ένα κοινωνικό φαινόμενο, για ποιο λόγο να είναι ένα αρνητικό χαρακτηριστικό; Και γιατί αυτό το χαρακτηριστικό να συνεπάγεται λιγότερα δικαιώματα;
***
Η Ελένη Μπέλλου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΚΚΕ, προσθέτει στην ανάλυση του ΚΚΕ για την ομοφυλοφιλία τη θεωρία ότι αυτή προκύπτει και ως αποτέλεσμα της αλλαγής στο ρόλο των δυο φύλων τις τελευταίες δεκαετίες, η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά βρίσκεται σε μεταβατική κατάσταση.
«Τις τελευταίες δεκαετίες ο άντρας έχασε αυτά που είχε πριν, ότι ήταν το στήριγμα της οικογένειας, της γυναίκας, ότι αυτός έπρεπε να έχει όλες τις πρωτοβουλίες, το πάνω χέρι. Και η γυναίκα βγήκε ολίγον άτσαλα στο νέο, ας πω «κοινωνικό της ρόλο», με υπερβολές. Και κάπου εκεί στις σχέσεις των δύο φύλων δεν έχει διαμορφωθεί το καινούργιο, ώστε να πάρει αυτήν την έκφραση της ουσιαστικής, της ελεύθερης ψυχικής, πνευματικής, σωματικής έλξης και επιλογής. Πολλές φορές προκύπτουν εύκολα απογοητεύσεις μέσα σε μια ερωτική σχέση, κορεσμός, αδιέξοδες καταστάσεις. Πάνω σε αυτά, μπορεί να νομίζει κάποιος ή κάποια ότι ικανοποιείται πιο καλά μέσα από το ίδιο φύλο, είτε είναι το αντρικό είτε είναι το γυναικείο.»
Μια ανάλυση που συνδέει την ομοφυλοφιλία με την «ερωτική απογοήτευση», την «άτσαλη» χειραφέτηση των γυναικών κοκ είναι εντελώς επιφανειακή. Ταυτόχρονα δεν εξηγεί πως η ομοφυλοφιλία ήταν υπαρκτός σεξουαλικός προσανατολισμός σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες ιστορικά, ανεξάρτητα από το αν αυτές βρισκόταν σε κάποιο μεταβατικό στάδιο.
Για το τελευταίο βέβαια, την ύπαρξη δηλαδή της ομοφυλοφιλίας σε όλη την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, το ΚΚΕ επιστρατεύει ξανά το επιχείρημα της καταπίεσης. Καθώς όλες οι κοινωνίες των ανθρώπων μέχρι σήμερα ήταν ταξικές κοινωνίες, το ΚΚΕ θεωρεί ότι οι συγκεκριμένες συνθήκες καταπίεσης που διαμορφωνόταν, οδηγούσαν (με διαφορετικό τρόπο σε κάθε ιστορική περίοδο) κάποια άτομα σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά. (βλ. περισσότερα εδώ και εδώ).
Στη βάση αυτής της ανάλυσης το ΚΚΕ καταλήγει μάλιστα στο συμπέρασμα πως στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, όπου οι τάξεις θα έχουν εξαφανιστεί, θα εξαφανιστεί και η ομοφυλοφιλία!!!
«Με την κατάργηση των ξεπερασμένων, εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων και την αντικατάστασή τους από σχέσεις που θα αντιστοιχούν σε μια ανώτερου τύπου οργάνωση της κοινωνίας […] της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής.»
Η ανάλυση αυτή όχι μόνο δεν περιέχει ίχνος μαρξισμού, αλλά βρίσκεται σε αντίθεση με θεμελιώδη θεωρητικά κείμενα της μαρξιστικής φιλοσοφίας όπως «η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» του Φ. Ένγκελς. Στο έργο αυτό ο Έγνκελς εξηγεί πως η μονογαμική ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια ήρθε ως αποτέλεσμα των ταξικών κοινωνιών και των πατριαρχικών δομών τους και πως στον σοσιαλισμό αυτός ο τύπος της οικογένειας θα ανατραπεί και πως οι μορφές της οικογένειας και των σεξουαλικών σχέσεων θα απελευθερωθούν από τις νόρμες που επέβαλε ο καπιταλισμός και οι ταξικές κοινωνίες συνολικά.
***
Συνοψίζοντας, ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ είναι ενάντια στον γάμο και στην απόκτηση παιδιών από τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα είναι γιατί θεωρεί ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια επίκτητη αφύσικη και μη υγιής συμπεριφορά, μια παρέκκλιση, προϊόν της καταπίεσης που γεννούν οι ταξικές κοινωνίες. Και σύμφωνα με το πρόσφατο κείμενο θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα έχουν θέση στις γραμμές του κόμματος, εφόσον παλεύουν ενάντια «στις αδυναμίες τους» και δεν διεκδικούν δικαιώματα λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.
«Το ΚΚΕ, ως επαναστατικό εργατικό κόμμα, στα 105 χρόνια της Ιστορίας του απέδειξε ότι σε γενική κατεύθυνση πάλεψε σθεναρά ιδεολογικά – πολιτικά αλλά και έμπρακτα μέσα από τις δυνάμεις του για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, που κατακτά την κομμουνιστική ηθική – και όχι μόνο την ιδεολογία – που δίνει μάχη με τις αδυναμίες του, που δεν θεωρητικοποιεί την ατομική ιδιαιτερότητά του (ακόμα και σε σχέση με τη σεξουαλικότητά του) και δεν αναπτύσσει το «εγώ» του σε βάρος της ταξικής και επαναστατικής συλλογικότητας».
*Το δεύτερο μέρος του άρθρου θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες
