Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Με ενθουσιασμό υποδέχτηκαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και βέβαια οι «αγορές» την εκλογική νίκη του δεξιού υποψήφιου Μαουρίτσιο Μάκρι στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή στις 22/11. Το χρηματιστήριο του Μπουένος Άιρες εκτινάχτηκε,[1] ενώ εφημερίδες όπως ο «Independent» μιλάνε για «καινούρια μέρα» για την Αργεντινή[2] με τη συμπλήρωση βέβαια ότι η χώρα έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και εκφράζοντας ανησυχίες για τα όρια που θέτει στο νέο πρόεδρο το γεγονός ότι οι αντίπαλοί του εξακολουθούν να ελέγχουν τη Βουλή και τη Γερουσία.
Ο αντίπαλός του Μάκρι, Ντανιέλ Σιόλι, υποψήφιος του κόμματος του «Μετώπου για τη Νίκη» (FpV) της απερχόμενης προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ, αν και στον πρώτο γύρο είχε καταφέρει να έρθει πρώτος με 36,8%, αφήνοντας πίσω τον Μάκρι που συγκέντρωσε 34,3%, στο δεύτερο γύρο έχασε. Συγκέντρωσε 48,6% έναντι 51,4% του Μάκρι, κλείνοντας έτσι τη δωδεκάχρονη κυριαρχία του κόμματος της Κίρχνερ στην πολιτική ζωή της χώρας.
Σε μεγάλο βαθμό, το αποτέλεσμα κρίθηκε από το «Μέτωπο για την Ανανέωση» (UNA) το οποίο στον πρώτο γύρο των εκλογών συγκέντρωσε το 21,1%. Αποτελώντας δεξιά διάσπαση του FpV, όπως ήταν αναμενώμενο, το UNA είδε το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων του να κατευθύνεται προς τον Μ. Μάκρι στο δεύτερο γύρο.
Τα χρόνια της διακυβέρνησης Κίρχνερ
Σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο, τα χρόνια διακυβέρνησης της Αργεντινής από το FpV, με προεδρο αρχικά το Νέστορ Κίρχνερ και στη συνέχεια την Κριστίνα Κίρχνερ, χαρακτηρίστηκαν από άνοδο των ρυθμών ανάπτυξης, μείωση της ανεργίας, αυξήσεις στους μισθούς κ.α.
Η άρνηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, η εθνικοποίηση σημαντικών επιχειρήσεων όπως η αεροπορική εταιρεία Aerolineas Argentinas και η πετρελαϊκή YPF, αλλά και η ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων με την Κίνα, αποτέλεσαν σημαντική ανάσα για την κοινωνία της χώρας, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο, ιδιαίτερα κατά την πρώτη φάση των κυβερνήσεων Κίρχνερ.
Τα όρια των «μεταρρυθμίσεων» των κυβερνήσεων Κίρχνερ
Η περίπτωση της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια δείχνει καθαρά δύο πράγματα.
Από τη μία μεριά, ότι η άρνηση αποπληρωμής του χρέους δε φέρνει τη «συντέλεια του κόσμου» όπως προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία από την εποχή της ένταξης στα μνημόνια οι δανειστές, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά οι κυβερνήσεις που τα εφαρμόζουν. Αντίθετα, αν συνδυαστεί με την εθνικοποίηση κομβικών για τη λειτουργία της οικονομίας επιχειρήσεων, μπορεί γρήγορα να βελτιώσει αισθητά το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας της χώρας που θα «τολμήσει» να συγκρουστεί με τους δανειστές.
Από την άλλη όμως, από μόνα τους αυτά τα μέτρα όχι μόνο δεν αρκούν για να απαλλάξουν την κοινωνία από τη φτώχεια και την ανισότητα, αλλά αποτελούν προσωρινές «κατακτήσεις», τις οποίες το σύστημα αργά ή γρήγορα θα βρει τρόπο να πάρει πίσω.
Η άρνηση των κυβερνήσεων Κίρχνερ να πάρουν καθαρή θέση υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να συγκρουστούν μέχρι τέλους, όχι μόνο με τους δανειστές, αλλά και με την εγχώρια άρχουσα τάξη, με στόχο να δρομολογήσουν μια σοσιαλιστική πορεία για τη χώρα, έβαλε τη βάση τόσο για την εκλογική ήττα του FpV, όσο και για τη σταδιακή απώλεια των κατακτήσεων των προηγούμενων χρόνων.
Η σκυτάλη, τώρα, στους κοινωνικούς αγώνες
Η εκλογή του Μ. Μάκρι αποτελεί ένα βήμα προς στην ανατροπή των φιλολαϊκών, θετικών παρότι ανεπαρκών βημάτων της τελευταίας δωδεκαετίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, η στάση των κυβερνήσεων Κίρχνερ απέναντι στους δανειστές ήταν «ανεπίτρεπτη», γεγονός που μας επιτρέπει να φανταστούμε τι είδους στάση θα κρατήσει ο ίδιος… Μόνος τρόπος να διασωθούν και να διευρυνθούν οι κατακτήσεις των τελευταίων ετών, είναι να τις υπερασπιστούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία, με μαζικά κινήματα που θα θέτουν ως τελικό στόχο την ανατροπή του συστήματος του κέρδους τόσο στην Αργεντινή, όσο και σε ολόκληρη τη δοκιμαζόμενη από τη λιτότητα Λατινική Αμερική.
