Στις 29 Μάη, οι εργαζόμενοι της Αργεντινής κατέβηκαν σε μια ιδιαίτερα μαζική πανεθνική 24ώρη απεργία (με κάποιους κλάδους να την επεκτείνουν σε 36ωρη). Χιλιάδες απεργοί διαδήλωσαν στους δρόμους του Μπουένος Άιρες και των άλλων μεγάλων πόλεων. Αεροδρόμια, σταθμοί τραίνων και λεωφορείων, αλλά και το εμπορευματικό λιμάνι του Ροσάριο, κύριο εξαγωγικό λιμάνι της χώρας, παρέλυσαν. Κατά τη διάρκειά της, τα σχολεία υπολειτουργούσαν, το ίδιο και οι τράπεζες και μια σειρά από επιχειρήσεις. Ακόμα και ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων Λατινικής Αμερικής, ανάμεσα στην Ρίβερ Πλέητ και την Ατλέτικο Παραναένσε, αναβλήθηκε για την επόμενη μέρα λόγω της απεργίας. Πρόκειται για την έκτη κατά σειρά γενική απεργία που γίνεται στην Αργεντινή μετά την άνοδο του Μαουρίσιο Μάκρι στην εξουσία.
***
Στην απεργία καλούσε η πανίσχυρη -περονικών καταβολών- Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, (CGT). Ανάμεσα στα αιτήματα των εργαζομένων ήταν οι αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό, αλλά και το πάγωμα των αυξήσεων των κομίστρων στις συγκοινωνίες και η μείωση της φορολογίας στα εργατικά στρώματα. Αυτή η απεργία έρχεται τέσσερις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του Οκτωβρίου, με τον δεξιό πρόεδρο Μάκρι να βρίσκεται σε μια δυσχερέστατη δημοσκοπικά θέση. Αντιθέτως, οι δημοσκοπήσεις θέλουν τους Περονιστές υποψήφιους, Αλμπέρτο Φερνάντεζ και Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ να προηγούνται κατά πολύ του Μάκρι. Στην πραγματικότητα οι Περονιστές κερδίζουν από την οργή του κόσμου ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μαζικών περικοπών, που εφαρμόζει κατ’ εντολήν του ΔΝΤ η κυβέρνηση Μάκρι. Η δε προκλητική χλιδή στην οποία ζει ο Μάκρι και η εμπλοκή του ονόματος του σε μεγάλα σκάνδαλα χρηματισμού (πιο συγκεκριμένα κατηγορείται ότι η εκλογική του καμπάνια χρηματοδοτήθηκε υπό αδιαφανείς διαδικασίες, από μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες) επιδεινώνουν τη θέση του.
***
Οι Περονιστές βέβαια δεν έχουν καμία πρόθεση να ανταποκριθούν στις ανάγκες και τα αιτήματα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η οικογένεια Κίρχνερ έχει επίσης εμπλακεί σε σκάνδαλα διαφθοράς, ενώ και κατά την τελευταία περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από την Κρίστίνα Κίρχνερ, εφαρμόστηκαν πολιτικές λιτότητας. Μετά την επέλαση της δεξιάς όμως και ελλείψει εναλλακτικής από την πλευρά της Αριστεράς, είναι ανεβασμένοι στις δημοσκοπήσεις. Aυτό που στην πραγματικότητα λείπει, τόσο στην Αργεντινή, όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι μια ανεξάρτητη, μαχητική, σοσιαλιστική Αριστερά, που να μπορεί να καθοδηγήσει τον αγώνα για να εκδιωχθούν από την εξουσία τα εγχώρια και διεθνή αρπακτικά, που εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες πολιτικές λιτότητας. Μια Αριστερά που να είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εθνικοποιήσεων και μαζικών κρατικών επενδύσεων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και υποδομών, για την ουσιαστική βελτίωση της ζωής της πλειοψηφίας των ανθρώπων.
