Διαβάστε παρακάτω συνέντευξη της Cele Fierro, του αργεντίνικου αριστερού κόμματος MST (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κίνημα) στο περιοδικό Tempest για τις πρόσφατες εκλογές και τη νίκη του ακροδεξιού υποψηφίου Χαβιέ Μιλέι.
- Τι εκπροσωπούν πολιτικά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Χαβιέ Μιλέι και το κόμμα του; Ποια είναι η κύρια πολιτική του βάση;
Ο Χαβιέ Μιλέι αποτελεί εκφραστή της Ακροδεξιάς. Η άρχουσα τάξη και τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα του επέτρεψαν να αναπτυχθεί, δίνοντάς του πολύ χρόνο στα μέσα ενημέρωσης και χρηματοδοτώντας ένα μεγάλο μέρος της εκστρατείας του. Στην αρχή βρισκόταν αρκετά πίσω από τις πιο παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες προσπάθησαν να επιβραδύνουν την ανάπτυξή του ενόψει των προκριματικών εκλογών. Σύντομα όμως οι επιδόσεις του Μιλέι προκάλεσαν μεγάλη κρίση στο «Μαζί για την Αλλαγή»[1] και προσέλκυσαν σημαντικό μέρος της βάσης αυτού του συνασπισμού και των πιο δεξιών του κομματιών, με επικεφαλής τον Μαουρίσιο Μάκρι. Τελικά ο Μάκρι υποστήριξε αποφασιστικά τον Μιλέι στις επαναληπτικές εκλογές.
Η κοινωνική βάση του Μιλέι βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία σχηματισμού και αποτελείται από διαφορετικά στρώματα. Υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας δεξιών και μεσαίων στρωμάτων που πλήττονται από την οικονομική κατάσταση, οι οποίοι βρίσκονται απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και επηρεάζονται σημαντικά από τις αποτυχίες της κυβέρνησης στον οικονομικό τομέα. Υπάρχουν αναμφίβολα και ψηφοφόροι που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, που υποφέρουν από τη βίαιη επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, τον πληθωρισμό, τους χαμηλούς μισθούς, την έλλειψη προοπτικής και που είναι εξοργισμένα από αυτό που ο Μιλέι αποκαλεί «κάστα», δηλαδή ένα σύμπλεγμα πολιτικών που χαρακτηρίζεται από τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση των δημόσιων υποθέσεων. Και υπάρχουν επίσης τμήματα της νεολαίας -κυρίως άνδρες της μεσαίας τάξης- που αντιδρούν στα κεκτημένα του λεγόμενου «Πράσινου Κύματος»[2] και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Υπάρχουν επίσης ακραία δεξιές φωνές στις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία, που για την ώρα είναι περιθωριακές, ωστόσο αποτελούν ένα κομμάτι αυτού του κύκλου.
Πρόκειται για μια σύνθετη κοινωνική βάση χωρίς ακόμη πλήρως καθορισμένη ταυτότητα, με τμήματα που τοποθετούνται ακόμη και ενάντια σε ορισμένα από τα μέτρα που πρότεινε ο Μιλέι στην προεκλογική του εκστρατεία, όπως για παράδειγμα σε σχέση με τη δημόσια εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη. Σημαντική δοκιμασία θα αποτελέσει η ανταπόκριση στα μέτρα που θα προσπαθήσει να εφαρμόσει, καθώς τα περισσότερα από αυτά βάζουν ευθέως στο στόχαστρο τους δικούς του ψηφοφόρους.
- Από το Argentinazo του 2001, η Αργεντινή θεωρείται διεθνώς προπύργιο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της λεγόμενης Ροζ Παλίρροιας. Ο Κίρχνερ έχτισε μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς του πάνω σε μεταρρυθμίσεις που ήταν μεν περιορισμένες, αλλά έδειξαν ότι
υπήρχε μαζική διάθεση για δραστικές αλλαγές. Τα τελευταία χρόνια διευρύνθηκε ακόμη και η εκλογική βάση των επαναστατικών, σοσιαλιστικών πολιτικών, φτάνοντας τουλάχιστον το μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Δεδομένων όλων αυτών, πώς εξηγείτε την εκλογή ενός τόσο ακροδεξιού λαϊκιστή; Πώς αυτή η νίκη του Μιλέι σχετίζεται με τα όρια και τις αποτυχίες του περονισμού/κιρχνερισμού;
Νομίζω ότι το κεντρικό σημείο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για να κατανοήσουμε αυτή την κατάσταση, είναι η καταστροφή που προκάλεσε ο περονισμός[3] στις διάφορες παραλλαγές του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. Δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των ψηφοφόρων του που αναζητούσαν βαθιές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μετά την κυβέρνηση Μάκρι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απογοήτευση που προκάλεσε μια κυβέρνηση που κατέληξε να εφαρμόζει πολύ σκληρή λιτότητα σε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η ακροδεξιά ήρθε στην εξουσία. Η ακροδεξιά εκμεταλλεύτηκε την απογοήτευση και την οργή εναντίον όσων έχουν προοδευτικό ή κεντροαριστερό λόγο, αλλά κυβέρνησαν υπερασπιζόμενοι το κατεστημένο.
Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο πολιτικός χώρος της Αριστεράς δεν εξαφανίστηκε. Διατηρήσαμε περίπου 800.000 ψήφους και καταφέραμε μάλιστα να διευρύνουμε την κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση. Δηλαδή, εμφανίστηκε ένας νέος ακροδεξιός πολιτικός παράγοντας, αλλά η αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική Αριστερά διατήρησε τις δυνάμεις και την κοινωνική της έκφραση. Πρόκειται για αντιφάσεις, ή μάλλον για παράλληλες διαδικασίες, που μπορούν να εξηγηθούν από ένα φαινόμενο που δεν αφορά αποκλειστικά τη χώρα μας, αλλά παρατηρείται παγκοσμίως. Αναφέρομαι στην κοινωνική και πολιτική πόλωση που μεταφράζεται σε ανάπτυξη των δυνάμεων που βρίσκονται στους δύο κεντρικούς άξονες του ιδεολογικού φάσματος.
Κατά την άποψή μας, η Αριστερά δυσκολεύτηκε περισσότερο να αξιοποιήσει αυτή την κατάσταση και να κάνει ένα σημαντικό άλμα, για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τους περιορισμούς της ίδιας της Αριστεράς, για τους οποίους υπάρχει συζήτηση σε εξέλιξη. Το κόμμα μας -το «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κίνημα» / (MST), τμήμα της «Διεθνούς Σοσιαλιστικής Λίγκας» / (ISL) στην Αργεντινή- έχει ανοίξει αυτή τη συζήτηση στο εσωτερικό του «Εργατικού Αριστερού Μετώπου για την Ενότητα» (FIT-U). Κατά τη γνώμη μας το FIT-U πρέπει να σταματήσει να είναι απλώς μια εκλογική συνεργασία και να αναπτύξει πραγματικά ενωτικές δράσεις σε όλους τους τομείς.
Από την άλλη πλευρά, επειδή ο κιρχνερισμός έχει παρουσιαστεί από τα μεγάλα ηγεμονικά μέσα ενημέρωσης ως «η προοδευτική Αριστερά», η αποτυχία του έχει δυστυχώς καταλήξει να συνδέεται με πολιτικές που εμφανίζονται ως αριστερές, παρόλο που δεν είναι. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής εκστρατείας και για αρκετά χρόνια πιο πριν, ο Μιλέι κατηγόρησε ακόμη και την επικεφαλής της τοπικής κυβέρνησης του Μπουένος Άιρες -μέλους του PRO (Δημοκρατική Πρόταση) και εκπρόσωπο της πιο παραδοσιακής δεξιάς- ότι ανήκει στην Αριστερά και είναι μαρξίστρια. Αυτός ο συνδυασμός αποτελεί σοβαρό πλήγμα και δημιουργεί μεγάλη σύγχυση.
- Ο πληθωρισμός στην Αργεντινή αναμένεται να ξεπεράσει το 200% μέχρι το τέλος του έτους. Τα καθαρά συναλλαγματικά αποθέματα βρίσκονται σε έλλειμμα δισεκατομμυρίων δολαρίων και η χώρα εξακολουθεί να χρωστά στο ΔΝΤ και στους ξένους ομολογιούχους περισσότερα από 44 δισεκατομμύρια δολάρια από δάνεια που συμφωνήθηκαν από την τελευταία δεξιά κυβέρνηση υπό τον Μαουρίσιο Μάκρι τις τελευταίες ημέρες της θητείας του το 2019. Ποιοι είναι οι περιορισμοί για την κυβέρνηση του Μιλέι; Είναι ρεαλιστικές οι υποσχέσεις του να «διαλύσει την Κεντρική Τράπεζα» και να δολαριοποιήσει την οικονομία; Πώς πρέπει να διαβάσουν και πως να αντιδράσουν οι σοσιαλιστές και η Αριστερά σε αυτές τις πολιτικές;
Στην τελική ευθεία της προεκλογικής εκστρατείας, πριν από τον δεύτερο γύρο, άρχισε να διαμορφώνεται ένας νέος συνασπισμός γύρω από τον Μιλέι. Ο Μάκρι, η Μπούλριτς και ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτικών που κυβέρνησαν μεταξύ 2015 και 2019 ενώθηκαν όχι μόνο για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του, αλλά και για να οικοδομήσουν ένα είδος συγκυβέρνησης. Συμφωνούν ότι πρέπει να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα βαριάς λιτότητας και ότι πρέπει να το κάνουν γρήγορα, ακριβώς λόγω των εύθραυστων συνθηκών της οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απίθανο να προχωρήσουν στη διάλυση της Κεντρικής Τράπεζας και έχουν ήδη πει ότι δεν θα προχωρήσουν στην υιοθέτηση του δολαρίου, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Μιλάνε για μεγάλη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος μεταξύ 15 και 20% του ΑΕΠ, για ένα σχέδιο μείωσης των κρατικών υπηρεσιών με την κατάργηση υπουργείων, την απόλυση συμβασιούχων και κάποιες ιδιωτικοποιήσεις. Πρόσφατα ταξίδεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να λάβουν οδηγίες και να συμφωνήσουν πάνω σε έναν οδικό χάρτη. Αλλά είναι σαφές ότι για να επιτευχθούν οι στόχοι που προτείνουν, έρχονται πολύ ισχυρές περικοπές- οι οποίες σίγουρα θα συναντήσουν ισχυρή αντίσταση. Ο Μιλέι υποσχέθηκε από την αρχή ότι θα εγγυηθεί όλες τις πληρωμές προς τους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς και εξήγησε ότι ο κόσμος τον ψήφισε για να φέρει τις απαραίτητες προσαρμογές και ότι αυτό σκοπεύει να κάνει. Κατανοώντας ήδη ότι θα προκύψουν προβλήματα, έχει αρχίσει να μεταθέτει τις ευθύνες, λέγοντας ότι η χώρα του παραδόθηκε σε πολύ κακή κατάσταση. Επιπλέον λέει ανοιχτά ότι η μείωση του πληθωρισμού θα πάρει περίπου δύο χρόνια και ότι στο μεταξύ θα υπάρξει στασιμοπληθωρισμός, που σημαίνει ότι εκτός από τον υψηλό πληθωρισμό θα έχουμε ύφεση και απολύσεις.
- Ο Μιλέι είναι σκληρά κατά των αμβλώσεων, ανοιχτά μισογύνης, αλλά προφανώς ενάντια στην παρέμβαση του κράτους σε ρυθμίσεις σχετικά με τη σεξουαλικότητα, την πορνεία ή τα ναρκωτικά, αν και χαρακτηρίζεται από έναν βαθύ αντιδραστικό ηθικισμό. Είναι επίσης σφοδρά αντι-αριστερός και έχει συνδέσει το «λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ» με την «σοσιαλιστική ατζέντα». Τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε για τα ιδεολογικά στοιχεία του υποτιθέμενου «φιλελευθερισμού» του Μιλέι;
Ο Μιλέι έχει καταφέρει να συγκεντρώσει γύρω του μια πραγματική «κοινότητα» αντιδραστικών πολιτικών. Εκτός από αυτά που απαριθμήσατε πιο πάνω, υπερασπίζεται ανοιχτά τον σιωνισμό και τη βαρβαρότητα της γενοκτονίας που συντελείται από το κράτος του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού.
Αυτή η στάση πηγαίνει μαζί με άλλες ακροδεξιές δυνάμεις διεθνώς, που συσπειρώνουν γύρω τους την αντίδραση σε κάθε πρόοδο που έχει κατακτηθεί τα τελευταία χρόνια σε ό,τι έχει να κάνει με τα πολιτικά δικαιώματα, τα έμφυλα δικαιώματα, κλπ. Στη χώρα μας, όπου ο αγώνας για πολλά από αυτά τα δικαιώματα ήταν και εξακολουθεί να είναι μια πολύ σημαντική πτυχή της πολιτικής ζωής, είναι λογικό οι δυνάμεις της αντίδρασης να συμμαχούν για να τα πάρουν πίσω. Αυτό είναι εν μέρει που έχει πετύχει ο Μιλέι, όπως είχε κάνει στο παρελθόν και ο Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συνδυάζει μια ακραία μορφή οικονομικού «φιλελευθερισμού» και έντονα αντιδραστικά στοιχεία σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό δεν είναι αντιφατικό, αφού για να προχωρήσει στην εφαρμογή των οικονομικών του σχεδίων θα χρειαστεί μια κοινωνία έντονα εξαρτημένη και κατακερματισμένη στις διάφορες «ταυτότητες» που την απαρτίζουν. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να καλύψει την ανάγκη της ταξικής πάλης και να ανοίξει πολλαπλά μέτωπα που διχάζουν τους αγώνες. Αυτό το σημείο αποτελεί μια σημαντική πρόκληση για εμάς στην Αριστερά και στις ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες: πρέπει να είμαστε σε θέση να οργανώσουμε κοινούς αγώνες που θα είναι συνδεδεμένοι με τα πιο κεντρικά αιτήματα των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων, τα οποία συχνά βομβαρδίζονται με την προπαγάνδα ότι τα δικαιώματά τους παραβιάζονται για να μπορούν οι μειονότητες να έχουν τα δικά τους.
- Ο Μιλέι τοποθετείται ως πολιτικός του «νόμου και της τάξης», φίλος της αστυνομίας και του στρατού. Στο επίπεδο της κρατικής βίας και της δράσης της ακροδεξιάς, ποιες εκτιμάτε ότι θα είναι οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις αυτών των εκλογών;
Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Ο χώρος του Μιλέι -ειδικά αυτός γύρω από την αντιπρόεδρο Βικτόρια Βιγιαρουέλ, η οποία υπερασπίζεται τη δικτατορία και αρνείται τη γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά τη διάρκειά της- απαντά με «νόμο και τάξη» σε κάθε αξίωση που μπορεί να προκύψει ενάντια στην εφαρμογή των σχεδίων τους.
Δεν έχουμε δει ακόμα προσπάθειες παραστρατιωτικών ομάδων να επιτεθούν στο μαζικό κίνημα, που συχνά βρίσκεται στον δρόμο και διεκδικεί, παρά μόνο σε περιθωριακό και μεμονωμένο επίπεδο. Αλλά είναι αλήθεια ότι η εκλογική νίκη του Μιλέι θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και τη δράση αυτού του χώρου. Μάλιστα ο Μάκρι έχει δηλώσει ότι οι νέοι ψηφοφόροι του Μιλέι πρέπει να βγουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν το σχέδιο της κυβέρνησης, ενθαρρύνοντας αυτή την αντιπαράθεση.
Είναι σημαντικό να προετοιμαστούμε πολιτικά για ένα σενάριο στο οποίο μπορεί να υπάρξουν τέτοιες αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις αυτές να γίνονται όλο και πιο σκληρές. Την ίδια ώρα εμπιστευόμαστε τα σημαντικά αποθέματα δημοκρατικών αντανακλαστικών που έχουν επιδείξει οι εργαζόμενοι και η κοινωνία κάθε φορά που επιχειρείται να αντιμετωπιστούν τα αιτήματα της με καταστολή ή να ανατραπούν κατακτήσεις της. Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να συζητάει τη μείωση του ορίου ηλικίας για την απόδοση ποινικών ευθυνών στα 14 χρόνια, επιδιώκοντας να καταστείλει τα πιο περιθωριοποιημένα στρώματα της νεολαίας, αντί να τους παρέχει εργασία και εκπαίδευση.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να αξιολογήσουμε το επίπεδο ανταπόκρισης στα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης, ώστε να προετοιμαστούμε και να υπερασπιστούμε τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας.
- Τι αντίκτυπο είχε η εκλογή του Μιλέι στα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς και κεντροαριστεράς;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια αναδιοργάνωση των κομμάτων και των συνασπισμών που δημιουργούνται μεταξύ τους. Οι εκλογές τίναξαν στον αέρα τη συμμαχία που αποτελούσε τη βασική εναλλακτική του συστήματος (Μαζί για την Αλλαγή) και ένα μέρος της βρίσκεται στη διαδικασία συγκρότησης ενός είδους συγκυβέρνησης με τον Μιλέι. Για παράδειγμα η Μπούλριτς, πρώην υποψήφια πρόεδρος, διορίστηκε υπουργός Ασφαλείας στη νέα κυβέρνηση. Αυτή η κυβερνητική ομάδα και αυτή η νέα πολιτική ενότητα βρίσκεται στα σπάργανα και σίγουρα το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από την επιτυχία στην υλοποίηση των σχεδίων της. Είναι όμως γεγονός ότι υπάρχει ένας νέος, πιο δεξιός συνασπισμός. Θα είναι επίσης σημαντικό να παρακολουθήσουμε την πορεία όσων δεν στήριξαν τον Μιλέι από τον κεντροδεξιό συνασπισμό του «Μαζί για την Αλλαγή» για να δούμε πώς σκοπεύουν να αναδιοργανωθούν και ποιον χώρο μπορούν να καταλάβουν.
Ο περονισμός βρίσκεται επίσης σε ένα σημείο καμπής. Η υποψηφιότητα του Σέρτζιο Μάσα σηματοδότησε την αποχώρηση βασικών παραγόντων του ρεύματος από την κεντρική πολιτική σκηνή. Η Κριστίνα Κίρχνερ δεν συμμετείχε σε καμία προεκλογική συγκέντρωση και ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε με κανέναν τρόπο στην όλη διαδικασία. Ακόμη και ο Άλεξ Κισίλωφ, νέος κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες και εκπρόσωπος του «προοδευτικού χώρου» του «Κόμματος της Δικαιοσύνης» (PJ), είχε έντονες προστριβές με τον Μάξιμο Κίρχνερ σχετικά με έναν κυβερνητικό αξιωματούχο που ανακαλύφθηκε σε ένα γιοτ εν μέσω της εκλογικής διαδικασίας και κατηγορήθηκε για διαφθορά.
Από την άλλη πλευρά, το αποτέλεσμα των εκλογών άφησε τον Μάσα βαριά πληγωμένο. Σκέφτηκε μάλιστα το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την πολιτική και να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα. Ο περονισμός μεταβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε μια φεουδαρχική δομή που θα αντιμετωπίσει την πρόκληση να είναι η αντιπολίτευση στο πλαίσιο ενός βάναυσου σχεδίου διαρθρωτικής προσαρμογής. Αυτό σημαίνει ότι θα απαιτείται πολιτική υποστήριξη στα σχέδια της κυβέρνησης, τόσο από τους κυβερνήτες των επαρχιών, όσο και κεντρικά στο κοινοβούλιο. Αυτό θα είναι ένα πρώτο σημαντικό στοίχημα, που θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό αν ο περονισμός θα μπορέσει να ανακάμψει.
Χωρίς αμφιβολία θα είναι μια σχέση διαμάχης από τη μια και συνεργασίας με το πρόσχημα της αποφυγής της ακυβερνησίας από την άλλη. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικές οι προτάσεις που κάνουμε στη βάση της εργατικής τάξης και στους νέους ανθρώπους που ψήφισαν υπέρ του περονισμού και σήμερα είναι απογοητευμένοι. Χρειαζόμαστε μια πραγματικά νέα Αριστερά, έξω από τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά και έξω από το «Κόμμα της Δικαιοσύνης».
- Ο Μιλέι έχει εκφράσει την άνευ όρων υποστήριξή του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ και την αντίθεσή του στην Κίνα. Δεδομένου του σημαντικού ρόλου που έχει διαδραματίσει η Κίνα τα τελευταία χρόνια στην οικονομία της Αργεντινής, τι πρέπει να περιμένουμε από την εξωτερική πολιτική της νέας κυβέρνησης;
Στο σημείο αυτό προφανώς η προτεραιότητα για τον Μιλέι και την κυβέρνησή του θα είναι η σταδιακή επανασύνδεση της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο άξονας των θέσεων του για τα διεθνή θέματα και γι’ αυτό απορρίπτει την κίνηση της Αργεντινής να προσχωρήσει στα BRICS (τη συμμαχία μεταξύ Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νότιας Αφρικής). Ωστόσο, το να σκέφτεται κανείς να διακόψει τις εμπορικές σχέσεις με την Κίνα ή τη Βραζιλία είναι γελοίο και κανένα τμήμα της αστικής τάξης δεν σκέφτεται κάτι τέτοιο. Έχουν επιχειρήσεις εκατομμυρίων δολαρίων, οπότε θα πρέπει να διατηρήσουν τη σχέση. Επομένως, πέρα από τον «τσαμπουκά» και την «τρέλα» της προεκλογικής εκστρατείας, το πιθανότερο είναι ότι οι εμπορικές σχέσεις δεν θα υποστούν μεγάλες αλλαγές, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Μιλάμε για την Κίνα, τη Βραζιλία και άλλες χώρες που είναι οι κύριοι εμπορικοί εταίροι της χώρας μας και της περιοχής συνολικά. Θα ήταν πρακτικά αυτοκτονικό να μπει τέλος σε αυτή τη συνεργασία.
Όλα αυτά, φυσικά, λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο ενός διεθνούς αγώνα για την ιμπεριαλιστική ηγεμονία, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιδιώξουν να επωφεληθούν από την ευθυγράμμιση της κυβέρνησης Μιλέι στην τροχιά τους. Θα δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά τείνω να πιστεύω ότι αυτή η «τρέλα» είναι περισσότερο ένα προεκλογικό σύνθημα παρά μια συγκεκριμένη απόφαση για διακοπή των επιχειρηματικών σχέσεων.
- Πώς αλλάζουν αυτές οι εκλογές τη στρατηγική προοπτική της Αριστεράς στην Αργεντινή; Στον βαθμό που η εκλογή του Μιλέι μπορεί να εκληφθεί ως έκφραση της κρίσης και της εξάντλησης από την πολιτική του περονισμού, είναι η Αριστερά ικανή να παρουσιάσει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση απέναντι στον ρεφορμισμό σε μια περίοδο παγκόσμιας στασιμότητας και στον αχαλίνωτο, αντιδραστικό καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς;
Η δυνατότητα κεφαλαιοποίησης της κρίσης του περονισμού είναι αναμφίβολα η κύρια πρόκληση που αντιμετωπίζει η επαναστατική Αριστερά στην Αργεντινή. Δεν υπάρχει πραγματική δυνατότητα να επιτύχουμε επαναστατική αλλαγή αν δεν βάλουμε τέλος στην ηγεμονία μιας δύναμης που για χρόνια αποτελούσε το τείχος που διαχώριζε το μαζικό κίνημα από τον σοσιαλισμό.
Το κόμμα μας εργάζεται για την επίτευξη αυτού του στόχου. Πιστεύουμε ότι οι «αντικειμενικές» συνθήκες, για να το πούμε έτσι, είναι κάτι παραπάνω από έτοιμες. Αλλά είναι σημαντικό η Αριστερά να διεξάγει μια σε βάθος συζήτηση σχετικά με τις μεθόδους και τις πολιτικές για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το MST υπερασπίζεται σταθερά την οικοδόμηση του FIT-U ως τη σημαντικότερη έκφραση της ενότητας της Αριστεράς στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, θεωρούμε σημαντικό πρόβλημα το γεγονός ότι δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε το εκλογικό στάδιο – ένα πρόβλημα που βάθυνε σε αυτές τις τελευταίες εκλογές. Δυνάμεις όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PTS) έχουν την πρόθεση να παίξουν έναν ηγεμονικό και αντιδημοκρατικό ρόλο, αρνούμενοι τη διεξαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών και εμποδίζοντας τον συντονισμό μιας κοινής εκστρατείας.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι συζητήσεις που προωθούμε ως MST τα τελευταία δύο χρόνια, και στις οποίες στις τελευταίες εκλογές προσχώρησε σε έναν βαθμό το «Κόμμα των Εργαζομένων» / PO, είναι καθοριστικής σημασίας. Το FIT-U πρέπει να προκαλέσει αλλαγές που θα μας επιτρέψουν να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση που ανοίγεται.
Είναι πιο απαραίτητο από ποτέ το FIT-U να γίνει κάτι περισσότερο από ένα εκλογικό μέτωπο. Να μπορεί να παίξει ρόλο στα συνδικάτα, στους χώρους σπουδών, στις λαϊκές γειτονιές. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια εναλλακτική λύση ικανή να δοκιμαστεί στην αντιπαράθεση με τα μέτρα που έρχονται και να δουλέψουμε πάνω σε ένα πρόγραμμα και μια οργάνωση που θα έχουν καλές πιθανότητες να συγκεντρώσουν κομμάτια του μαζικού κινήματος την επόμενη περίοδο.
