Διαβάστε σχόλιο του «Ξ» για την απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν νέα, αναλυτικότερα άρθρα πάνω στο θέμα.
Σε εξέλιξη βρίσκεται η νέα προκλητική ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Βενεζουέλα, με τον επικεφαλής της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό να αυτοανακηρύσσεται προσωρινός πρόεδρος και να λαμβάνει τη σχεδόν άμεση αναγνώριση από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Σύντομα τον ακολούθησαν μια σειρά αντιδραστικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, με αιχμή του δόρατος τον Ζαίρ Μπολσονάρου της Βραζιλίας, αλλά και η κυβέρνηση του Καναδά.
Ο Μαδούρο απάντησε με τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές του Γκουαϊδό με την αστυνομία. Από την άλλη μεριά, μεγάλα πλήθη συγκεντρώθηκαν μπροστά στο προεδρικό μέγαρο της χώρας, για να ακούσουν την απάντηση του Μαδούρο απέναντι στη νέα αυτή επίθεση.
Δεν είναι η πρώτη φορά
Δεν είναι η πρώτη απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο προκάτοχος του Νικολάς Μαδούρο, Ούγκο Τσάβεζ, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος, με lock–out (εργοδοτική απεργία) στην πετρελαϊκή βιομηχανία και βέβαια με τον διαρκή οικονομικό πόλεμο από τους εγχώριους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους.
Η αναγνώριση όμως από τον Τραμπ και τους συμμάχους του, ενός προέδρου που αυτοανακηρύσσεται δημόσια, προκαλώντας το κοινό αίσθημα πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού, είναι μια ωμή, προκλητική επέμβαση στο εσωτερικό μιας άλλης χώρας. Είναι ενδεικτική της αντίληψης που έχουν γύρω από τη δημοκρατία, αυτοί που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για το λαό της Βενεζουέλας και τα δημοκρατικά του δικαιώματα.
Τα πρώτα χρόνια και οι ευθύνες του «τσαβισμού»
Όλες οι μέχρι τώρα απόπειρες ανατροπής της κυβέρνησης της Βενεζουέλας έχουν αποτύχει. Ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του Τσάβεζ, σε κάθε προσπάθεια επέμβασης, είτε με το στρατό, είτε με οικονομικά μέσα, η κοινωνία της χώρας, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, η νεολαία, σχημάτιζαν μια ισχυρή ασπίδα υπεράσπισης της εκλεγμένης τους κυβέρνησης, εξουδετερώνοντας τις επιθέσεις. Η διάθεση υπεράσπισης του «τσαβισμού» δεν έχει εκλείψει πλήρως στη βενεζουελάνικη κοινωνία, γίνεται όμως σαφώς όλο και πιο χλιαρή, όλο και λιγότερο μαζική, όσο ο ίδιος φθείρεται και μετατρέπεται από ένα πλατύ κοινωνικό και εργατικό ρεύμα σε μια σκιά του παρελθόντος του.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του, ο «τσαβισμός» κατάφερε, αξιοποιώντας τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας και λόγω των υψηλών τιμών του πετρελαίου διεθνώς, να μετριάσει σε μεγάλο βαθμό τις ανισότητες, να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας σε ασυνήθιστο για ολόκληρη την ήπειρο επίπεδο, να μετατρέψει την υγεία και την παιδεία, άλλοτε άγνωστες έννοιες για πλατιά στρώματα του πληθυσμού, σε προσβάσιμα αγαθά. Για το λόγο αυτό είχε τη μαζική υποστήριξη της κοινωνίας.
Πέρα όμως από έναν μικρό αριθμό εθνικοποιήσεων που έκανε, ο Τσάβεζ δεν ανέτρεψε την εξουσία του κεφαλαίου και άφησε κρίσιμους τομείς της οικονομίας στα χέρια των καπιταλιστών. Δεν ακολούθησε το δρόμο της «μπολιβαριανής επανάστασης» ως το τέλος. Δεν κάλεσε τους εργαζόμενους της χώρας σε μαζικούς αγώνες, με στόχο το σοσιαλισμό, για τον οποίο τόσο συχνά -όσο και θεωρητικά- μιλούσε. Αντίθετα, άρχισε σταδιακά να απαντάει στα ολοένα αυξανόμενα αιτήματα της κοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση, με διαρκή αύξηση των γραφειοκρατικών δομών και μεθόδων στη λειτουργία του κράτους. Ο Μαδούρο στη συνέχεια, επιτάχυνε ακόμη περισσότερο αυτές τις διαδικασίες.
Ανάγκη για νέες, επαναστατικές ηγεσίες
Έτσι, οι εκπρόσωποι του «τσαβισμού» κατάφεραν τελικά να απομακρύνουν πλατιά στρώματα της κοινωνίας και να γίνουν ακόμη πιο ευάλωτοι στις επιθέσεις που αναπόφευκτα θα εκδηλώνονταν αργά ή γρήγορα από την πλευρά του ιμπεριαλισμού και των εγχώριων καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Βενεζουέλας, οι φτωχοί, οι ιθαγενείς, οι καταπιεσμένοι, χρειάζονται μια νέα, πραγματικά επαναστατική ηγεσία, που θα είναι πρόθυμη να μην αφήσει τη μάχη στη μέση του δρόμου. Μια ηγεσία, που θα βάλει φρένο στα δικτατορικά σχέδια των ιμπεριαλιστών για τη χώρα και την ήπειρο και θα μπει μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή της γραφειοκρατίας και το χτίσιμο μιας πραγματικά σοσιαλιστικής κοινωνίας.
