Αναδημοσίευση από το aras.gr

Ένας προφήτης μα τι προφήτης
ή
Βρείτε τις διαφορές και κερδίστε… μια μετωπική συμπόρευση

Όπως ανακοινώθηκε, η πανελλαδική συνέλευση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β την Κυριακή, 16/2, ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία το κείμενο της κοινής πολιτικής δήλωσης που διαμορφώθηκε στις 10/2 από οργανώσεις, συλλογικότητες της αριστεράς και ανένταχτους αγωνιστές, σεβόμενη τη συλλογική διαδικασία που το διαμόρφωσε. Εκτιμά ότι ήδη υπάρχει κοινό κτήμα προγραμματικής σύγκλισης, επαρκές για να εκφράσει ενωτικά το κοινωνικό ρεύμα που θέλει την έξοδο από την ευρωζώνη και τη σύγκρουση με την Ε.Ε.

Από την άλλη μεριά το Πανελλαδικό Συντονιστικό Οργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μεγάλη πλειοψηφία ενέκρινε τοκείμενο κοινής πολιτικής δήλωσης που διαμορφώθηκε στη βάση της συνάντησης της 14/2 στην οποία συμμετείχαν οι ίδιες δυνάμεις που συμμετείχαν στη συνάντηση της 10/2.

Απ’ ότι φαίνεται η υιοθέτηση αυτων των κειμένων συνοδεύθηκε από σχόλια του τύπου ως εδώ μπορούμε να πάμε, πιο κάτω δεν γίνεται κλπ. κλπ. Ας δούμε όμως ποιες είναι πράγματι οι «κρίσιμες» διαφορές που φαίνεται ότι διακυβεύουν την συγκρότηση της αναγκαίας μετωπικής συμπόρευσης δυνάμεων και αγωνιστών για ένα άλλο δρόμο, ανατρεπτικό, χωρίς χρέος και μνημόνια.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αυτούσια τα δυο κείμενα σχέδια «κοινών πολιτικών δηλώσεων» και σας καλούμε να βρείτε τις διαφορές μεταξύ τους (Η λύση παρατίθεται ως σχόλιο κάτω από τα σημεία- με υπογράμμιση είναι οι διαφοροποιήσεις).

Κείμενο της 10/2 που αποδέχεται το Σχέδιο Β σύμφωνα με απόφαση της Πανελλαδικής Σύσκεψης της 16/2/2014	Κείμενο της 14/2 που προτείνει ως σχέδιο κοινής πολιτικής δήλωσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύμφωνα με απόφαση του ΠΣΟ της 16/2/2014
Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή τη πολιτική δήλωση αποφασίσαμε τη μετωπική πολιτική μας συμπόρευση με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες, καθώς και την από κοινού εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση του κοινού μεταβατικού μας προγραμματικού πλαισίου	Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή τη πολιτική δήλωση αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της μετωπικής πολιτικής με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου. Προσβλέπουμε στη διαμόρφωση ενός κοινού προγράμματος ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης που δέχεται ο εργαζόμενος λαός από τις δυνάμεις των δανειστών, του κεφαλαίου και της ΕΕ, στην εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία του προγράμματος αυτού. Σχόλιο 1: προστέθηκε: να προχωρήσουμε στο δρόμο. Πρόκειται για κρίσιμη αναμφισβήτητα διαφορά Σχόλιο 2: Το πρόγραμμα χαρακτηρίζεται ως Πρόγραμμα ανατροπής αντί για απλά μεταβατικό
Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφρασή τους αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ και ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.	Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφραση αυτών των δυνάμεων αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ, ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ, καθώς και τα εθνικιστικά δεξιά «νέα» μορφώματα που προετοιμάζονται. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Σχόλιο: Οι δυο παράγραφοι είναι απολύτως ίδιες. Στο κείμενο όμως της 14/2 μετατοπίστηκε λίγο πιο πάνω
Από την άλλη πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας (οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία, οι άνεργοι) έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους πολύ μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης.	Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία και οι άνεργοι, που έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης. Σχόλιο: Μην ψάχνετε. Οι παράγραφοι είναι ίδιοι: η παρένθεση αντικαταστάθηκε από δευτερεύουσα αναφορική πρόταση
Πολιτικός στόχος είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας, σε ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ.	Πολιτικός στόχος μας είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει στην ανατροπή της επίθεσης της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας. Κρίκος σε αυτή την πάλη και ειδικά στη χώρα μας, είναι η ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Σχόλιο 1: Προστέθηκε ότι – – όπως και το πρόγραμμα- και το μέτωπο είναι μέτωπο ανατροπής Σχόλιο 2: Η έννοια του κρίκου υπήρχε παρακάτω στο 13 μπουλετ του προγράμματος του κειμένου της 10/2 Σχόλιο 3: Κατά τα λοιπά μην ψάχνετε: η παράγραφος είναι ίδια, αλλά στο κείμενο της 14/2 κατέβηκε λίγο πιο κάτω
Αυτή η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» της ελληνικής αστικής τάξης έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και έχει δεσμεύσει την οικονομία της στους σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών πολυεθνικών μονοπωλίων.	Στα πλαίσια αυτά, η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες και έχει δεσμεύσει το μέλλον των επόμενων γενιών στους σχεδιασμούς των τραπεζιτών και των πολυεθνικών μονοπωλίων. Σχόλιο: Αντί για «έχει δεσμεύσει την οικονομία»
Σε μπούλετ	Η ΕΕ είναι ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Ειδικά σήμερα, που η ΕΕ και το ευρώ μεταλλάσονται σε ακόμη πιο βάρβαρη «φυλακή των λαών», η απειθαρχία στις συνθήκες τους, η πάλη εναντίον της ΕΕ και του ευρώ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων. Σχόλιο: Υπήρχε στο 13 μπουλετ του προγράμματος όπως εμφανίζεται στο σχέδιο της 10/2
Η στάση απέναντι σ’ αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» ξεχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ’ αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση	Η στάση απέναντι σ’ αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» της ελληνικής αστικής τάξης αποτελεί καθοριστικό κριτήριο σήμερα που διαχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ’ αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο της ανατροπής σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση. Σχόλιο: Οι παράγραφοι είναι ίδιες
Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ’ όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι’ αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική.	Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ’ όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ενάντια  στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των δανειστών, της ευρωζώνης και της ΕΕ. Απαιτούνται ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι’ αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική. Σχόλιο: προστέθηκε: ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των δανειστών, της ευρωζώνης και τηςΕΕ.
Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος πάλης είναι οι ακόλουθοι:	Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος πάλης είναι οι ακόλουθοι:
Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.	Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
Η έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη προϋπόθεση ενός εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής. Η απειθαρχία στις συνθήκες, τις οδηγίες και την επιτήρηση της ΕΕ. Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.	Η έξοδος από το ευρώ, ως αναγκαίο, αφετηριακό βήμα για μια νομισματική, δημοσιονομική και οικονομική πολιτική που θα υπηρετεί τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες. 1 Η απειθαρχία στις συνθήκες, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Στόχος μας είναι η ισότιμα και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση. 2 Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, νερό κ.τ.λ.). 3 Σχόλιο 1: Έχει βελτιωθεί ο χαρακτηρισμός της εξόδου από το ευρώ-δεν παύουν βέβαια να ισχύουν και τα δυο Σχόλιο 2: Πρόκειται για τη «σημαντικότερη» αλλαγή σε όλο το κείμενο. Το σημείο για την ΕΕ αντί για επιστέγασμα στην 13η θέση που βρισκόταν στο σχέδιο της 10/2 εισάγεται στην 4η -κοντά στην έξοδο από το ευρώ, αλλά όχι στο ίδιο σημείο. Επίσης αναστρέφεται η «επιχειρηματολογία»: Αντί για «η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ» και συνεπώς η πάλη για την ρήξη και έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων, αναφέρεται αντίστροφά ότι απαιτείται η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων Σχόλιο 3: Προστέθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων αγαθών
Ο δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας. Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.	Η υπεράσπιση και αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας για έναν κοινωνικό ανασχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, ενάντια στη λογική του κέρδους και τους κανόνες της ΕΕ. Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων. Σχόλιο: Αντιστράφηκε η επιχειρηματολογία, μπήκε, ανασχεδιασμός αντί για σχεδιασμός και προστέθηκε το του ενάντια στη λογική του κέρδους και των κανόνων της ΕΕ
Η υπεράσπιση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία. Η λαϊκή πάλη και η επιβολή μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.	Η υπεράσπιση, διεύρυνση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία, ενάντια στην κυβερνητική – κρατική τρομοκρατία και εργοδοτική δεσποτεία. Η λαϊκή πάλη και η επιβολή μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων. Σχόλιο: 2 αυτονόητες προσθήκες
H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα κοινωνικά δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο. Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο. Η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ. Ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Σήμερα η απειθαρχία στις συνθήκες της ΕΕ, ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων. Στόχος μας είναι η ισότιμα και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση. Σχόλιο: Όπως προαναφέρθηκε τμήματα της παραγράφου αυτής με αυτούσια τη φρασεολογία ενσωματώθηκε σε διάφορα σημεία του κειμένου και ο σχετικός άξονας του προγράμματος ανέβηκε στην 4η θέση του σχεδίου κοινής δήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.	H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα κοινωνικά δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο. Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.
Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθείμε τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.	Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Μόνον στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.	Στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.	Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Πεποίθησή μας είναι και η πραγματικότητα το αποδεικνύει πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει.	Πεποίθησή μας είναι -και η πραγματικότητα το αποδεικνύει- πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης του συστήματος και της κρίσης του, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.	Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες, υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται ακόμη και σε τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα.	Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες. Υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση. Αφήνει ανοιχτό ακόμη τη στήριξή της από τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα. Σχόλιο: Εκτός του ότι έχει μπει μια τελεία (κρίσιμη, δεν λέμε) κατά τα λοιπά είναι το ίδιο.
Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης, θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες.	Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς (ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά), αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.	Στη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά, αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο
Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ’ αυτήν. Η κοινή αυτή πολιτική δήλωση αποτελεί ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης και της κοινής παρέμβασης στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου. Σχόλιο: Αυτή η παράγραφος αφαιρέθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι καλύπτεται από την πρώτη εισαγωγική	Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ’ αυτήν. Σχόλιο: Μην ψάχνετε άδικα. Είναι το ίδιο

Εν ου παικτοίς… Για τη σημασία της Μετωπικής Συμπόρευσης σήμερα

Από τη σύγκριση αυτή προκύπτει ότι αν κάποιος επιθυμεί να αποφύγει τους χαρακτηρισμούς για βυζαντινισμούς, μικροηγεμονισμούς, τρικυμίες σε ένα ποτήρι νερό, θα πρέπει πολύ να προσπαθήσει να εξηγήσει γιατί δεν έχει ήδη καταλήξει η συγκρότηση της μετωπικής συμπόρευσης. Η υπόθεση θα ήταν αστεία, θα θύμιζε την ιστορία από την ταινία των Μόντυ Πάιθονς “Ένας προφήτης μα τι προφήτης” (παρά τις απίστευτες ανθρωποώρες που έχουν καταναλωθεί σε αυτή την υπόθεση), αν οι συνέπειες της δεν ήταν εξαιρετικά κρίσιμες για το λαϊκό κίνημα και την αριστερά.

Οι εξελίξεις της ταξικής πάλης αναδεικνύουν τη σημασία για την άμεση συγκρότηση της μετωπικής συμπόρευσης:

Η αποτυχία του «success story», το γεγονός ότι παρά τα συνεχή πακέτα μέτρων το χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο και θα απαιτηθεί νέα αναδιάρθρωσή του, αλλά και λήψη νέων μέτρων, εντείνουν τη συμπίεση και βίαιη φτωχοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων. Η εμπέδωση της αστικής στρατηγικής της βίαιης αναδιάρθρωσης και της εσωτερικής υποτίμησης μεταβάλλει το συσχετισμό δυνάμεων, γεγονός που αντανακλά και στο ιδεολογικό πεδίο με την ένταση της εξατομίκευσης και της ηττοπάθειας και δυσχεραίνει τους όρους ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων και συγκρούσεων. Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου, ακόμη και όταν πήραν ιδιαίτερα μαζικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, ενέτειναν την αστάθεια αλλά δεν κατόρθωσαν να σηματοδοτήσουν μία συνολικότερη κρίση του πολιτικού συστήματος ούτε και να ανακόψουν πτυχές της ασκούμενης πολιτικής, έστω και σε επιμέρους κλάδους. Σήμερα, οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση, εμφανίζονται κατακερματισμένα και αποσπασματικά, χωρίς να κατορθώνουν να ενοποιούνται και να επάγουν ευρύτερες πολιτικές πιέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σαφές ότι όσο οι κοινωνικοί αγώνες δε συγκλίνουν σε ένα συνολικό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο στη βάση μιας εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση, δε θα κατορθώνουν να αποκρυσταλλώνουν ευρύτερα πολιτικά αποτελέσματα αλλά ούτε και να αποσπούν επιμέρους νίκες. Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι το ζήτημα του αριστερού κοινωνικοπολιτικού μετώπου και των συγκεκριμένων βημάτων για τη συγκρότησή του έχει κεντρική σημασία.

Τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας είναι τα εξής: α) δεν υφίσταται περιθώριο νέων κοινωνικών συμβολαίων μεταξύ δυνάμεων της εργασίας και μερίδων της αστικής τάξης που να αμφισβητούν την μνημονιακή νεοφιλελεύθερη ρύθμιση, β) στο βαθμό που δεν αναπτύσσονται ταξικοί αγώνες, όπως αυτοί της περιόδου 2010-2012, η αστική τάξη θα επενδύει στην σταθεροποίηση της πολιτικής σκηνής μέσω των κομμάτων που ανοικτά στηρίζουν την μνημονιακή πολιτική-κυρίως την ΝΔ και θα επιδιώκει την αναμόρφωσή της με κόμματα στηρίγματά της (του τύπου των κινήσεων για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, τη ΔΗΜΑΡ κλπ), αλλά και την αποδιάρθρωση των δεξιών λαϊκών-αντιμνημονιακών κομμάτων, Κύρια επιδίωξή τους για την επίτευξη αυτού του στόχου θα είναι η διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ για την αναδιάρθρωση του χρέους γ) στη σημερινή περίοδο η ΧΑ θα αποτελεί αντίπαλο για την κυρίαρχη κατεύθυνση της αστικής τάξης παρότι η κρίση εκπροσώπησης και οι δεσμοί που έχει αποκτήσει στο εσωτερικό κρατικών μηχανισμών θα εξακολουθεί να την σταθεροποιεί σε υψηλά δημοσκοπικά επίπεδα, ενώ θα παραμένει ως εφεδρεία σε ενδεχόμενο όξυνση της ταξικής πάλης, δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ επάγει αποτελέσματα ενίσχυσης των μνημονιακών δυνάμεων με την φιλοΟΝΕ στρατηγική του και την τακτική της εν αναμονή κυβέρνησης. Το τελευταίο δε χρονικό διάστημα χαρακτηρίζεται από συνεχείς δεξιές μετατοπίσεις του (είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις για το χρέος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ επιφορτισμένων με την οικονομική πολιτική και πολύ περισσότερο οι τοποθετήσεις για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ιδίως υπό το πρίσμα της παραμονής στην Ευρωζώνη – τοποθέτηση που στην εφαρμογή της καθιστά μονόδρομο τη μνημονιακή πολιτική και τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης, ακόμα και υπό συνθήκες αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και περικοπής τμήματός του, όπως και η αντιπαραβολή της «κοινωνικής οικονομίας» σε σχέση με την απαιτούμενη και μη προκρινόμενη εθνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας και μεγάλων παραγωγικών μονάδων). Παρά ταύτα δεν αποτελεί εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης για την αστική τάξη. Η διαφορά του με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 έγκειται ακριβώς στο ότι την περίοδο εκείνη το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε μια κοινωνική συμμαχία εναλλακτικής μορφής διαχείρισης («αστικο εκσυγχρονισμό») που πέραν των μικροαστικών στρωμάτων και ειδικευμένων εργατών εκπροσωπούσε και μερίδες της αστικής τάξης.

Η εργατική διέξοδος από την κρίση περνάει σήμερα από τη συγκρότηση ενός αριστερού κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα επιχειρούσε να αποτυπώσει και να οργανώσει μια κοινωνική συμμαχία υπό την ηγεμονία των δυνάμεων της εργασίας με τη νεολαία και τα καταστρεφόμενα ή υποβαθμιζόμενα μικροαστικά στρώματα στη βάση του αναγκαίου πολιτικού προγράμματος που θα επιβάλλει θυσίες στο κεφάλαιο: καταγγελία μνημονίων/δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών/διαγραφή χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ, ρήξη-σύγκρουση με την ΕΕ στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης, εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, αύξηση του κοινωνικού μεριδίου της εργασίας.. Αυτή η προγραμματική βάση πρέπει να εμπλουτιστεί με εκείνα τα μέτρα που θα προετοιμάζουν τα λαϊκά στρώματα για το πώς θα θωρακισθεί το λαϊκό εισόδημα σε περίπτωση επιβολής αυτού του μεταβατικού προγράμματος (προστασία κρατικής περιουσίας, φορολόγηση του κεφαλαίου, αναπροσανατολισμός της οικονομίας στην εξυπηρέτηση λαϊκών αναγκών, απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων, υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, έλεγχος της αγοράς, επιβολή δασμών, μείωση παρασιτικής κατανάλωσης, ρήξη με τις επιταγές απελευθέρωσης των τομέων ενέργειας-μεταφορών-επικοινωνιών, ρήξη με την ΚΑΠ, αλλά και τα επιβαλλόμενα εμπάργκο). Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει περιθώριο για συμμαχίες με μερίδες της αστικής τάξης είτε σε μια λογική αντινεοφιλελεύθερης συμμαχίας και επαναφορά όψεων κοινωνικού συμβουλίου, είτε σε μια λογική αντιμονοπωλιακών συμμαχιών, το πρόγραμμα αυτό αντικειμενικά εντάσσεται σε μια ευρύτερη επαναστατική στρατηγική, αφού συνδέει με συγκεκριμένα βήματα τους αγώνες του σήμερα με το αίτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Οπως κάθε μεταβατικό πρόγραμμα, οι επιμέρους στόχοι του μπορούν να ενσωματωθούν σε μία εναλλακτική αστική στρατηγική στο πλαίσιο της ανάπτυξης της ταξικής πάλης αλλά και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Το σύνολό τους όμως συγκροτεί μια τακτική ξεθεμελιώματος των βασικών πυλώνων της αστικής στρατηγικής. Είναι επίσης δεδομένο ότι, εάν ακόμα και ορισμένοι από αυτούς τους στόχους εφαρμοσθούν κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος, αυτό θα αποτελεί μια νίκη που θα φέρει την ταξική πάλη σε ένα νέο επίπεδο με πιο συνειδητό το κίνημα και καλύτερες θέσεις για τους εργαζόμενους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αστική τάξη δεν θα παλέψει λυσσωδώς για να επιτύχει νίκες για λογαριασμό της, να ανατρέψει πλευρές αυτών των μέτρων ή και να εντάξει άλλες στο πλαίσιο της διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος.

Η άμεση συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου στη βάση αυτού του προγράμματος, ακόμα και αν αφορούσε μικρές πολιτικές δυνάμεις, θα έδινε μια σημαντική προώθηση αφού θα έσπαγε τις κυρίαρχες ιδεολογικές πρακτικές του κατακερματισμού και της εξατομίκευσης, διαμορφώνοντας νέες μορφές συλλογικής ενότητας, άμεσα προσβάσιμες σε τμήματα λαϊκών στρωμάτων που μέχρι στιγμής δεν έχουν έρθει σε επαφή με την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Η περαιτέρω καθυστέρηση στην συγκρότηση της μετωπικής συμπόρευσης ως πρώτο βήμα για την συγκρότηση του αναγκαίου σήμερα αριστερού κοινωνικοπολιτικού μετώπου δεν έχει καμία σχέση με επαναστατική πολιτική. Αντίθετα αποτελεί αριστερίστικο σεχταρισμό που ενισχύει το ΣΥΡΙΖΑ (με όλες τις δεξιές μετατοπίσεις του), ενισχύει τον κατακερματισμό, την εξατομίκευση και την απογοήτευση, στέλνει τον κόσμο σπίτι του και αφήνει στο απυρόβλητο τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Μετωπική συμπόρευση: mode d’emploi (μικρό εγχειρίδιο χρήσεων και χειρισμών)

Προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου η ΑΡΑΣ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, θέτοντας με ενάργεια αυτή την κατεύθυνση ήδη πριν τις περιφερειακές εκλογές του 2010. θα θυμίσουμε τη σύσκεψη της Γεωπονικής, σε αντιπαράθεση με την εισήγηση που στήριζαν όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη στάση μας πριν τις εκλογές του Μαϊου 2012, όσο και με την πρότασή μας για ίδρυση της Πρωτοβουλίας Μετωπικής Συμπόρευσης. Ηδη από το κείμενο της Πρωτοβουλίας Μετωπικής Συμπόρευσης φαινόταν απολύτως καθαρά ότι υπήρχαν (ήδη από τον Απρίλη του 2013) οι όροι για την προώθηση της μετωπικής συμπόρευσης, καθώς ως άξονες που θεωρούνταν αναγκαίοι αναφέρονταν η καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, η κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, η στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και η αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, ο σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, η αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων, η διεύρυνση και ουσιαστικοποίηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των λαϊκών ελευθεριών, η αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Μέχρι πρότινος οι προσπάθειες συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου έχουν αποτύχει κυρίως με ευθύνη των δυνάμεων εκείνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είτε ταλαντεύονταν, είτε υιοθετούσαν ανοιχτά μια αντιθετική πολιτική κατεύθυνση αντικαπιταλιστικού μετώπου-μετώπου επαναστατών στη βάση μιας ανάλυσης που ερμηνεύει την κοινωνική συγκυρία ως αντικειμενικά προεπαναστατική (είτε λόγω των ηττών που δέχεται το κεφάλαιο λόγω της καταστροφικής κρίσης του, είτε/και λόγω της επίθεσης του κεφαλαίου που εφαρμόζει στο έδαφος της κρίσης μίας πολιτικής κοινωνικής και πολιτικής αντεπανάστασης που υποτίθεται απαιτεί μία αντίστοιχη επαναστατική απάντηση).

Ευθύνες όμως έχουν και οι επαμφοτερίζουσες πρακτικές και παλινδρομήσεις δυνάμεων εντός του Σχεδίου Β, που έλκονται από μια δυνατότητα άμεσης απεύθυνσης σε ένα πανεθνικό ακροατήριο, που αποστοιχίζεται από τη λογική του ευρωμονόδρομου.

Στο έδαφος αυτών των αντιθετικών στρατηγικών παράχθηκαν μια σειρά χειρισμών α) από την μια μεριά είχαμε δηλώσεις στελεχών του Σχεδίου Β που αναιρούσαν κάθε δυνατότητα συμπόρευσης καθώς υποτιμούσαν τη σημασία της σύγκρουσης με τις συνθήκες και τις δομές της ΕΕ ως αναγκαίο όρο για την υλοποίηση των λοιπών αξόνων του προγράμματος,. Όμως το γεγονός ότι στο κείμενο που υποστηρίζει το σχέδιο Β ρητά αναφέρεται στο σημείο 13 του προγράμματος ότι «Η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ. Και ότι ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων» ανεξάρτητα αν θα μπει στο σημείο 3, ή 13, ή 103 του προγράμματος ή με πόσο βερμπαλιστικές διατυπώσεις θα διατυπωθεί η βασική πολιτική διαφορά επί της ουσίας έχει επιλυθεί. β) από την άλλη μεριά είχαμε παλινωδίες από την πλειοψηφία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: από την άρνηση να συνεδριάσουν από κοινού όλοι οι συμμετέχοντες στη διαδικασία προκειμένου να βγει σχέδιο κοινής δήλωσης, μέχρι την αποστολή προς τους συμμετέχοντες κειμένων που αναιρούσαν τα μέχρι στιγμής συμφωνηθέντα, με αποκορύφωμα τη δημοσίευση στο aristeroblog κειμένων κριτικής στο σχέδιο κοινής πολιτικής δήλωσης της 10/2 που αφενός μεν αποδόθηκε αρχικά στο Σχέδιο Β, ενώ ήταν προϊόν συζητήσεων από όλες τις δυνάμεις που συμμετείχαν, αφετέρου δε εμφάνιζε αυτό το σχέδιο κοινής πολιτικής δήλωσης ως πολύ πίσω από τις ανάγκες της συγκυρίας-κάτι που βέβαια δεν αποδεικνύεται από το τελικό κείμενο που ενέκρινε το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Μετά την υπερψήφιση και δημοσίευση αυτών των δυο κειμένων είχαμε νέους χειρισμούς εκατέρωθεν που επιχειρούν να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την διαδικασία της μετωπικής συμπόρευσης με αποκορύφωμα τους χαρακτηρισμούς (αντισυντροφικές πρακτικές, ολισθηρός δρόμος) που διαλαμβάνονται σε σχετική ανακοίνωση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Χ=1+1. Η λύση μιας δύσκολης εξίσωσης

Είναι προφανές ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα από το να προχωρήσουμε άμεσα στη συγκρότηση της Συμπόρευσης με τελική κατάληξη μιας κοινής πολιτικής δήλωσης. Κατ αρχήν πρέπει να αποφευχθούν άλλες εκατέρωθεν δηλώσεις και χειρισμοί, που τραυματίζουν περαιτέρω το εγχείρημα, αλλά εκθέτουν συνολικότερα όλους του σχηματισμούς συνολικότερα στον κόσμο της αριστεράς και του κινήματος. Παράλληλα πρέπει άμεσα και από κοινού, οι σχηματισμοί που πήραν μέρος στις πολύμηνες διαδικασίες για τη διαμόρφωση της μετωπικής συμπόρευσης, να προχωρήσουν σε ανοικτή δημόσια εκδήλωση και εκεί μπροστά στο κόσμο του κινήματος, να εξηγήσουν και τις διαφορές (που εμείς θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν στο βαθμό που παρουσιάζονται) και τις κρίσιμες οριοθετήσεις. Αν οι οργανώσεις που συμμετέχουν στη διαδικασία αδυνατούν να βάλουν τον εαυτό τους στο ύψος των περιστάσεων πρέπει όλοι οι αγωνιστές που αντιλαμβάνονται τη σημασία αυτού του εγχειρήματος από κοινού να πιέσουν ανοιχτά και δημόσια για την άμεση συγκρότηση της Μετωπικής Συμπόρευσης με κοινές εκδηλώσεις. Η απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφήνει ανοικτό αυτό το δρόμο. Ήδη με όλη αυτή η διαδικασία έχουμε αφήσει στο απυρόβλητο την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, η οποία θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με μια πρωτοβουλία που να απευθύνεται σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στη συμμετοχή στην ΟΝΕ και στις πολιτικές της ΕΕ και όχι με αυτοαναφορικότητες για να αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά και να πιέζει όλους όσοι είναι στα λόγια κατά της ΕΕ, αλλά δεν κάνουν τίποτε στην πράξη. Δεν έχουμε δυνατότητα για άλλες χαμένες ευκαιρίες