Η επιτυχία του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες των οργανωτών του. Οι χιλιάδες κόσμου, η καλή οργάνωση και η μεγαλειώδης πορεία το Σάββατο 6 Μάη κατέταξαν το Φόρουμ της Αθήνας σε ένα από τα πιο σημαντικά στην πορεία των ευρωπαϊκών Φόρουμ.
Είναι ενδεικτικό ότι το 4ο ΕΚΦ κατάφερε να ξεπεράσει την προηγούμενη διοργάνωση του Λονδίνου τόσο σε συμμετοχή και κόσμο όσο και στο επίπεδο της διοργάνωσης. Χωρίς σεκιούριτι και ιδιωτικές εταιρίες μέσα στο χώρο, χωρίς συμμαχίες με δημάρχους και κρατικούς φορείς, χωρίς τα προκλητικά καπελώματα του βρετανικού SWP (αντίστοιχη οργάνωση του ελληνικού ΣΕΚ) και χωρίς να είναι τόσο ακριβό (50 ευρώ κόστιζε η συμμετοχή στο Λονδίνο), το 4ο ΕΚΦ αποτέλεσε το μοναδικό Φόρουμ που σύμφωνα με τους διοργανωτές ήταν ‘καλύτερο από το προηγούμενό του’.
***
Η επιτυχία της διοργάνωσης φαίνεται από συγκεκριμένα πράγματα: Πρώτον, από τον κόσμο που συμμετείχε στις διαδικασίες. Οι διοργανωτές έδωσαν 35.000 εγγραφές. Ακόμα και αν αυτό το νούμερο αντανακλά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, μπορεί και πάνω από 50% που ήρθαν μόνο για τις συναυλίες, είναι πολύ μεγάλο και σίγουρα μεγαλύτερο από το προηγούμενο ΕΚΦ του Λονδίνου.
Δεύτερον, από τις συζητήσεις οι οποίες ήταν πολλές και αρκετά μαζικές.
Και τρίτο, από την τεράστια πορεία στις 6 Μάη, που αν δεν ήταν σίγουρα πλησίασε τις 100.000.
Όλα αυτά έδειξαν ότι το 4ο ΕΚΦ σημειώθηκε από την ελληνική κοινωνία και καταγράφηκε ως μια σημαντική ‘γιορτή’ του ευρωπαϊκού κινήματος (κύρια αντιπολεμικού, αλλά όχι μόνο).
Στην επιτυχία της διοργάνωσης, εκτός από τους εθελοντές, τις οργανώσεις που το στήριξαν κοκ, αναμφίβολα ρόλο έπαιξε και η πολιτική συγκυρία. Το ενδεχόμενο νέου πολέμου στο Ιράν ενίσχυσε τον αντιπολεμικό χαρακτήρα της διοργάνωσης και τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία με την εξέγερση των νέων ενάντια στον εργασιακό νόμο της κυβέρνησης έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο καπιταλισμός όμως έτσι κι αλλιώς θα δίνει πάντα αφορμές και θα σπρώχνει το μαζικό κίνημα στους δρόμους.
***
Η επιτυχία της διοργάνωσης όμως,δεν θα μπορούσε από μόνη της να αποκαταστήσει τη σχέση του Ευρωπαϊκού Φόρουμ τόσο με τους εργαζόμενους όσο και με τα κεντρικά ζητήματα της περιόδου. Που δεν είναι άλλα από τις επιθέσεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτό φάνηκε από την αρχή, τις δύο πρώτες ημέρες δηλαδή, που περιελάμβαναν τις κεντρικές συζητήσεις και εκδηλώσεις. Σε αυτές τον τόνο έδωσαν πολιτικές οργανώσεις, ακτιβιστές του κινήματος, ιδιαίτερα νέοι,, ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι, εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και πολλοί άλλοι. Ήταν όμως εμφανής η απουσία εργαζομένων. Ο χώρος (πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης), οι πρωινές ώρες κλπ έπαιξαν ένα ρόλο σε αυτό. Ο βασικός όμως λόγος έχει να κάνει με την ίδια την αδυναμία των Φόρουμ να ασχοληθούν με ένα ουσιαστικό τρόπο με ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους (βλέπε άλλες στήλες).
Η αδυναμία αυτή αντανακλάστηκε και στη διακήρυξη της ‘Συνέλευσης των Κινημάτων’ (την τελική και συνολική διακήρυξη) του 4ου ΕΚΦ. Σε αυτήν καθορίζονται με αρκετή λεπτομέρεια οι πανευρωπαϊκές ημέρες δράσης που αφορούν τον πόλεμο και το ρατσισμό. Είναι όμως θολή και ασαφής η διατύπωση που αφορά τις αντιστάσεις και τις δράσεις του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας, σε μια περίοδο μάλιστα που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμφανίζονται όλο και πιο επιθετικές απέναντι στους εργαζόμενους.
