Άρθρο του Αντώνη Δημάκη
Μέλος του Δ. Σ. του σωματείου εργαζόμενων στο «Περιβολάκι»
Η κατάληψη στο υπουργείο Υγείας ξεκίνησε από εργαζόμενους στο χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Ειδικής Αγωγής στις 09/02 και έληξε με μια μαζική 48ωρη απεργία και πορεία στις 23/02.
Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία που στήριξαν ενεργά την κατάληψη μπορέσαμε για 15 μέρες να βγάλουμε προς τα έξω τα «θανάσιμα» προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, να πιέσουμε την πολιτική ηγεσία που προσπάθησε να θάψει το θέμα καθώς και να δράσουμε μαζί με πολλούς συναδέλφους και συνδικαλιστές βάσης που μέχρι εκείνη την ώρα δεν τους είχαμε και δεν μας είχαν προσεγγίσει.
Τι πετύχαμε
Από την άλλη πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κατάληψη δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας, καθώς τα βασικά μας αιτήματα δεν ικανοποιήθηκαν μέσα στις 15 αυτές μέρες της κατάληψης. Μ’ αυτή την έννοια δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη. Κι αυτό κάθε άλλο παρά παράδοξο είναι, καθώς είμαστε ένας αρκετά μικρός εργασιακός χώρος τη στιγμή που στις σημερινές συνθήκες χρειάζονται πολλά περισσότερα και πολλοί περισσότεροι για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα σε μια πάλη.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν καταφέραμε μια σειρά από πολύ σημαντικά πράγματα! Κατ’ αρχήν έχουν γίνει σπουδαία βήματα προς την κατεύθυνση του πρακτικού συντονισμού. Γνωριστήκαμε με εκατοντάδες αγωνιστές και διαπιστώσαμε πως ότι και αν πίστευε ο καθένας μέχρι τώρα, τα προβλήματα ακόμα και σε χώρους που μικρή σχέση έχουν με την Ψυχική Υγεία, είναι κοινά. Ήρθαμε σε επαφή και σε συνεργασία με εργαζόμενους από το ΥΥΚΑ (υπουργείο Υγείας) που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει απομονωμένους από τους υπόλοιπους. Πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα δίκτυο συνδικαλιστών βάσης από το χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Ειδικής Αγωγής που συνεργάζεται και κινητοποιείται από κοινού σε σταθερή βάση. Τέλος ένα ακόμα βήμα που έγινε στην κατεύθυνση του κοινού αγώνα είναι η αρχή για τη δημιουργία ενός πανυγειονομικού συντονιστικού προς το οποίο να κοιτά και να συμμετέχει όλος ο εργαζόμενος κόσμος και τα σωματεία στην Υγεία (Ψυχική Υγεία, Ειδική Αγωγή, νοσοκομεία, κλινικές κλπ).
Η ΠΟΕΔΗΝ αναγκάστηκε να καλέσει 24ωρη απεργία
Η κατάληψη αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα ώστε να αναγκαστεί η ΠΟΕΔΗΝ (ομοσπονδία εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία) να καλέσει 24ωρη απεργία στις 23/02.
Ήδη σε συνεννόηση με νοσοκομεία και γιατρούς είχαμε αποφασίσει να πραγματοποιήσουμε 48ωρη απεργία στις 22-23/02. Αυτό είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της δύναμής μας όταν κινούμαστε οργανωμένα και από τα κάτω. Αυτή μας η απόφαση ανάγκασε την ΠΟΕΔΗΝ να καλέσει απεργιακή κινητοποίηση.
Δυναμικές μορφές πάλης
Πολύτιμο συμπέρασμα είναι ότι εδώ που έχουμε φτάσει η ενότητα στη δράση όλων των κλάδων είναι αναγκαία για να λυθούν πλέον και τα πιο βασικά και άμεσα προβλήματα του κάθε χώρου. Κανένας κλάδος δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Επιπλέον ένα μάθημα είναι ότι χρειάζονται πιο δυναμικοί τρόποι δράσης από μια απεργία. Αυτό δεν φτάνει πια. Οι καταλήψεις και οι κινητοποιήσεις διαρκείας από όσο το δυνατό περισσότερους χώρους είναι μονόδρομος αν θέλουμε να έχουμε πιθανότητες νίκης σε μια επόμενη φάση.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία
Ένα ακόμα συμπέρασμα είναι ο ρόλος που παίζει ξεκάθαρα η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και μέρος της μαζικής αριστεράς.
Ενώ κυβέρνηση και τρόικα διαλύουν εντελώς κάθε εργατικό δικαίωμα και παίρνουν πίσω κάθε κατάκτηση του κινήματος όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που ενδιαφέρει τους εργατοπατέρες είναι να μην ανοίξει μύτη σε αυτή την διαδικασία.
Αυτό το καταφέρνουν με το να σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης μιας ουσιαστικής αντίστασης, αφού είτε δεν καλούν σε κινητοποιήσεις, είτε όταν το κάνουν, αυτές έχουν τη μορφή των τουφεκιών στον αέρα για εκτόνωση.
Από την άλλη το ΠΑΜΕ διασπά τους εργαζόμενους σε «εργοδοτικούς» και «καθαρούς επαναστάτες» χωρίς πρακτική αντιπρόταση για κοινή δράση ώστε να ξεμπροστιαστούν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Σε αυτή την περίπτωση η ηγεσία του δείχνει καθαρά ότι δεν έχει καμιά πρόθεση να συνεργαστεί με δυνάμεις που δεν ελέγχει πλήρως, παρότι οι συνθήκες αποτελούν μια τεράστια ευκαιρία για τη μαζικοποίηση και οργάνωση του αγώνα από τα κάτω.
Δυναμικές και συντονισμένες κινητοποιήσεις – βάση σχεδίου
Ο κόσμος βράζει και το μόνο που λείπει στη φάση αυτή είναι η προοπτική μιας μάχης με δυναμικές μορφές πάλης στη βάση ενός συνολικότερου σχεδιασμού που θα μας δίνει πραγματικές πιθανότητες νίκης.
Αυτό πρέπει να είναι ο στόχος μας, κι όσο οι κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος αρνούνται να το υιοθετήσουν πρέπει να το χτίσουμε και να το επιβάλουμε σιγά-σιγά από τα κάτω.
