Του Νίκου Ρεμούνδου
Μόλις ένα χρόνο μετά την στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ στο Ιράκ και την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, ο αμερικάνικος στρατός κατοχής βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με μια πολλαπλή εξέγερση σουνιτών και σιιτών ανταρτών, που φέρνει στην μνήμη ανάλογες μεγάλες μάχες στο Βιετνάμ.
Σιίτες: Το νέο μέτωπο
Η επίθεση του στρατού κατοχής ενάντια στην ένοπλη πολιτοφυλακή του φανατικού ισλαμιστή, σιίτη ηγέτη Μοκτάντα Άλ Σάντρ και οι απειλές για σύλληψη και εκτέλεση του, άναψαν μια τεράστια φωτιά.
Η απόπειρα των ΗΠΑ να προκαλέσουν τον Σάντρ για να τον απομονώσουν και να τον συντρίψουν, ενισχύοντας έτσι τον μετριοπαθή και φιλοαμερικάνο σιίτη Αγιατολαχ Σιστάνι, είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Έκανε ήρωα και μάρτυρα τον Άλ Σάντρ, που απαιτεί την άμεση απομάκρυνση του στρατού κατοχής και ένωσε στη δράση σιίτες και σουνίτες.
Εκπρόσωπος του Ινστιτούτου Πίου, που διευθύνει η Μαντλίν Ολμπράϊτ, εκτίμησε πως : «Είμαστε μάρτυρες του μετασχηματισμού μιας αντιπαράθεσης με λίγους αντάρτες, σε καθολική εξέγερση εναντίον των ΗΠΑ».( Καθημερινή 11-4-04)
Σιίτες-Σουνίτες: «Είμαστε όλοι μουσουλμάνοι»
Από την Φαλούτζα και την Μακούμπα, μέχρι την Νατζάφ, την Βαγδάτη, την Νασιρίγια και την Βασόρα, εξεγερμένοι ένοπλοι σιίτες και σουνίτες κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικά τμήματα, συνοικίες και πόλεις ολόκληρες, απωθώντας τις δυνάμεις κατοχής.
Η αντεπίθεση του αμερικάνικου στρατού με ανελέητους βομβαρδισμούς τζαμιών και σπιτιών, η εξόντωση χιλιάδων αμάχων στη σουνίτικη Φαλούτζα και ο αποκλεισμός της Νατζάφ, ιερής πόλης των σιιτών, εξόργισε και ξεσήκωσε όλο τον λαό του Ιράκ.
Η Φαλούτζα, ιδιαίτερα, έγινε σύμβολο της αντίστασης και της αραβικής ενότητας. Το σύνθημα : «Γιοι της Μεγάλης Φαλούτζας : Είμαστε μαζί σας», αντηχούσε σ’ όλο το Ιράκ και τον Αραβικό κόσμο.
Τέτοια ήταν η πίεση επάνω στην νέα αστυνομία και τον νέο στρατό του Ιράκ, που εκπαιδεύουν για μήνες οι αμερικάνοι, ώστε την κρίσιμη στιγμή κυριολεκτικά κατάρρευσαν. Άλλα τμήματα τους αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενάντια στους εξεγερμένους κι άλλα έδωσαν τα όπλα τους ή ενώθηκαν με τους αντάρτες.
Ο ίδιος ο Πολ Μπρέμερ, ο αμερικάνος διοικητής του Ιράκ, αναγκάστηκε να ομολογήσει την αποτυχία του : «Οι εχθροί της δημοκρατίας κατέλαβαν σταθμούς της ιρακινής αστυνομίας και δημόσια κτίρια σε πολλά τμήματα της χώρας, ενώ οι ιρακινές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να τους αντιμετωπίσουν». (Καθημερινή 20-4-04)
Μύθος η παράδοση της εξουσίας στους ιρακινούς
Η υπόσχεση της αμερικάνικης κυβέρνησης ότι οι ΗΠΑ θα παραδώσουν την εξουσία στους ιρακινούς μετά τις 30 Ιουνίου 2004, ήταν αποτέλεσμα των μεγάλων πιέσεων, που δέχονται στο Ιράκ και μέσα στις ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, όμως, οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από το Ιράκ. Γιατί θέλουν να ελέγχουν άμεσα τα πετρέλαια του Ιράκ και όλης της Μέσης Ανατολής και γιατί το γόητρο τους παγκόσμια δεν τους επιτρέπει να φύγουν με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Θα φύγουν μόνο όταν, όπως και στο Βιετνάμ, τους αναγκάσει η λαϊκή αντίσταση μέσα στο Ιράκ, όταν ξεσηκωθούν ενάντια στον πόλεμο οι ίδιοι οι αμερικάνοι και το αντιπολεμικό κίνημα παγκόσμια και όταν αρνηθούν να πολεμήσουν άλλο οι αμερικάνοι φαντάροι.
Γι’ αυτό σχεδιάζουν να διατηρήσουν μόνιμα στο Ιράκ πολύ στρατό κι άμεσα ή έμμεσα να ελέγχουν την κυβέρνηση, την οικονομία και τον στρατό της χώρας.
Ωστόσο, οι εξεγέρσεις σιιτών και σουνιτών μέσα στον Απρίλη ήτανε μια αποφασιστική και κρίσιμη ιστορική καμπή, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα σχέδια τους.
Νέες εξεγέρσεις
Οι ΗΠΑ είχαν την στρατιωτική δύναμη να νικήσουν σχετικά εύκολα τον στρατό του Σαντάμ και να τον ανατρέψουν. Τώρα όμως, αντιμετωπίζουν ένα άλλο πόλεμο, που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σιιτών και σουνιτών ενάντια στην στρατιωτική κατοχή του Ιράκ.
Έντρομοι μπρος σ’ αυτή την προοπτική, οι ΗΠΑ προσπαθούνε απεγνωσμένα να εκτροχιάσουν αυτή την εξέλιξη, να σπάσουνε το μέτωπο στη δράση σιιτών και σουνιτών. Έφτασαν μέχρι του να κάνουν μυστικές διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη, παρ’ όλο ότι την έχουν εντάξει στον «άξονα του κακού» και ανώτερους αξιωματούχους του Σαντάμ.
Γιατί αυτόν τον πόλεμο δεν μπορούνε να τον κερδίσουν. 50 χρόνια προσπαθεί το Ισραήλ να συντρίψει την παλαιστινιακή αντίσταση και δεν το έχει κατορθώσει. Το Ιράκ μάλιστα, έχει 26 εκ. πληθυσμό και έκταση όσο η Γαλλία.
Το γεγονός ότι τελικά όχι μόνο αποφάσισαν να μην προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν τη Φαλούτζα και τη Νατζάφ, αλλά έλυσαν και την πολιορκία τους, χωρίς οι αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους και χωρίς να συλλάβουν ή να σκοτώσουν τον Σάντρ, αποκαλύπτει ξεκάθαρα τα όρια της δύναμης τους και το φόβο τους για μεγάλες απώλειες και νέες, ακόμα μεγαλύτερες εξεγέρσεις, που θα προκαλούσαν.
Η ιρακινή αντίσταση
Το άνοιγμα του σιίτικου αντάρτικου μετώπου και η κοινή δράση με τους σουνίτες αντάρτες, που κλόνισε τον στρατό κατοχής, έδειξε ήδη πόσο αποφασιστικό ρόλο μπορεί να παίξει η ενότητα του ιρακινού λαού.
Πολυδιάσπαση…
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, στην πραγματικότητα, η ιρακινή αντίσταση είναι σήμερα πολυδιασπασμένη και πολιτικά πολύ συγχυσμένη.
Οι δεκάδες αντιστασιακές και αντάρτικες οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί χωρίζονται κύρια σε θρησκευτική (σιίτες, σουνίτες κ.α.) και σε εθνική βάση (άραβες, κούρδοι, τουρκμάνοι).
Το γεγονός αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και της χρεοκοπίας των ισχυρών άλλοτε Κ.Κ., που απογοήτευσαν οικτρά τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Το Κ.Κ. Ιράκ έχει διασπαστεί σε τρία κομμάτια, ενώ η παλιά του ηγεσία συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και συμμετέχει στο διορισμένο Ιρακινό Συμβούλιο.
Παρόμοια τύχη είχαν και τα προσωποπαγή εθνικιστικά καθεστώτα, που εγκαταστάθηκαν αφού οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες έδιωξαν τους ιμπεριαλιστές (Αίγυπτος, Λιβύη, Αλγερία, Τυνησία κ.α.), αλλά έμειναν στα μισά του δρόμου και μέσα στα πλαίσια του καθυστερημένου καπιταλισμού. Έτσι, σταδιακά μετατράπηκαν σε αυταρχικά αστυνομικά καθεστώτα και πιόνια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
… και σύγχυση
Τι επιδιώκουν όμως οι φανατικοί ισλαμιστές ηγέτες, όπως ο Σάντρ, πέρα από το διώξιμο του στρατού κατοχής; Τη δημιουργία ενός αυταρχικού ισλαμικού κράτους, χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα, όπου την εξουσία θα έχουν οι μουλάδες, όπως στο Ιράν και το Αφγανιστάν.
Την ίδια ώρα, οι πιο μετριοπαθείς ισλαμιστές και αντιστασιακοί επιδιώκουν ένα πιο κοσμικό καπιταλιστικό καθεστώς (Αίγυπτος, Τουρκία, Ιορδανία), όπου την εξουσία θα την έχουνε οι πλούσιοι και θα είναι φιλικό στη Δύση (ΗΠΑ, Ε.Ε.).
Οι ηγέτες όμως, και των δύο αυτών πλευρών δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε δημοκρατία, ούτε ευημερία, ούτε ειρήνη και γι’ αυτό και δεν μπορούν και να ενώσουν τον λαό τού Ιράκ. Αυτό που του προτείνουν είναι να διαλέξει ανάμεσα στην βαρβαρότητα μιας ισλαμικής θεοκρατικής δικτατορίας και σ’ ένα αυταρχικό, αστυνομικό, τριτοκοσμικό καπιταλιστικό καθεστώς. Γιατί έχουνε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα και επιδιώξεις, όπως και οι γειτονικές του χώρες (Τουρκία, Συρία, Ιράν).
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, ο κίνδυνος ενός εμφυλίου πολέμου στο Ιράκ είναι πολύ πραγματικός. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν μια τέτοια εξέλιξη, που θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου σ’ όλη την περιοχή, δεν θέλουνε όμως, ούτε και την ενότητα του ιρακινού λαού ενάντια τους.
Ένα ταξικό πρόγραμμα
Για να ενωθεί ο ιρακινός λαός και να διώξει τον κατοχικό στρατό χρειάζεται ένα πολιτικό πρόγραμμα, που να στηρίζεται στα κοινά ταξικά του συμφέροντα.<br/>
Έξω οι ΗΠΑ και όλος ο στρατός κατοχής.
Κάτω όλα τα διορισμένα Ιρακινά Συμβούλια.
Άμεσες εκλογές για ιρακινή κυβέρνηση και Συντακτική Συνέλευση.
Κατοχύρωση όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων, πολιτικά, συνδικαλιστικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και ανθρώπινα.
Εγγύηση των δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων, μέχρι και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης αν το αποφασίσουν δημοκρατικά οι λαοί.
Σχέδιο ανοικοδόμησης και ανασυγκρότησης της χώρας, που να εγγυάται όσες θέσεις εργασίας χρειάζονται, δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία και κατοικία.
Κοινωνικοποίηση του εθνικού πλούτου της χώρας, των πετρελαίων και όλων των βασικών βιομηχανιών και τραπεζών, κάτω από την διοίκηση και τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων.
Χρειάζεται πραγματικός συντονισμός της δράσης των ανταρτών, στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ενιαίας ένοπλης πολιτοφυλακής (σιιτών, σουνιτών, κούρδων), που θα εκλέγει από κοινού τους αξιωματικούς της και θα αναλάβει την στρατιωτική αντίσταση ενάντια στις ΗΠΑ. Χρειάζεται η δημιουργία εκλεγμένων, μεικτών Επιτροπών Αγώνα, σε κάθε περιοχή και πόλη, που θα οργανώσουν την μαζική αντίσταση ενάντια στον καταχτητή (απεργίες, συγκεντρώσεις, πορείες, πολιτική ανυπακοή κ.α.), θα βελτιώσουν την καθημερινή ζωή των κατοίκων και θα προετοιμαστούν για να πάρουν την εξουσία.
Την ίδια ώρα, χρειάζεται παράλληλα η δημιουργία μέσα στο Ιράκ ενός νέου, ισχυρού αριστερού κόμματος, που στηριγμένο στις επαναστατικές ιδέες του Μαρξισμού, να ξαναχτίσει τα συνδικάτα και να δώσει ταξικό περιεχόμενο στην πάλη του ιρακινού λαού, ώστε να μην επιτρέψει στους διάφορους Αγιατολάχ ή επίδοξους Σαντάμ να καθήσουν ξανά στο σβέρκο του.
