Του Θανάση Μαρίνη
(αναπληρωματικού μέλους στο Δ.Σ. στο Σύλλογο Εργαζομένων της ΕΤΕ)
Μετά την απόφαση της Τρόικας να βάλει φρένο στην συγχώνευση Εθνικής Τράπεζας και Eurobank, δεχόμαστε ένα μπαράζ «ειδήσεων» και «πληροφοριών» καθημερινά. Στόχος τους είναι η παραπλάνηση των εργαζομένων και των καταθετών σε σχέση με το τι πραγματικά παίζεται στον τραπεζικό τομέα, και τι επιπτώσεις θα έχει στις ζωές όλων μας.
Η ουσία είναι η εξής: από την αρχή της κρίσης, γίνονται διαρκώς παρεμβάσεις με σκοπό να φορτωθεί το δημόσιο τα ιδιωτικά χρέη που προέκυψαν από την κερδοσκοπική δραστηριότητα των τραπεζιτών. Ταυτόχρονα, δίνεται μια μάχη των τραπεζιτών μεταξύ τους για το ποιός θα φάει τον άλλον, αφού όλοι γνωρίζουν ότι στην κρίση το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Επιπλέον, δίνεται μια μάχη των τραπεζιτών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τους ίδιους λόγους.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός! Πάντα έτσι ήταν, απλά η κρίση οξύνει τους ανταγωνισμούς και κάνει πιο εμφανείς τις διαμάχες. Διαμάχες με μοναδική αρχή και στόχο την οικονομική εξουσία, την κυριαρχία στην αγορά, με κάθε κόστος. Τα αρπακτικά αυτά σε μόνο ένα πράγμα συμφωνούν: ότι το κόστος για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν πρέπει να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και το δημόσιο ταμείο.
Στο πρόσφατο επεισόδιο, αυτό που βλέπουμε είναι μια σκλήρυνση της στάσης της Τρόικας μετά τα γεγονότα στην Κύπρο. Είναι εμφανές ότι το Γερμανικό κεφάλαιο υιοθετεί μια πιο επιθετική στάση προς τις χώρες της περιφέρειας, βάζοντας χέρι πλέον ανοιχτά στο χρηματοπιστωτικό τους σύστημα. Έτσι, χωρίς να ανατρέπεται η βασική πολιτική των τελευταίων χρόνων στον τραπεζικό τομέα (ιδιωτική ανακεφαλαιοποίηση με δημόσιο κόστος, εξαγορές – συγχωνεύσεις, κτλ) φαίνεται ότι επιδιώκεται να ξαναμοιραστεί η τράπουλα για να πάρουν οι ισχυρότεροι παίχτες καλύτερο χαρτί.
Κρατικοποίηση;
Είναι τεράστιο ψέμα ότι Εθνική και Eurobank θα «κρατικοποιηθούν» αν δεν βρουν τα κεφάλαια που αναζητούνται. Αυτό που θα γίνει στην πραγματικότητα, είναι ότι θα περάσουν στον έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Ο οργανισμός αυτός δεν είναι κρατικός, είναι αυτόνομος αλλά το κράτος υποχρεωτικά τον χρηματοδοτεί! Το ΤΧΣ από τον ιδρυτικό του νόμο διατηρεί οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια και το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να παρεμβαίνει στις αποφάσεις του.
Δηλαδή, το Ελληνικό Δημόσιο απλά αναλαμβάνει το βάρος χρηματοδότησης των πιστωτικών ιδρυμάτων, χωρίς να αποκτά κανένα προνόμιο και χωρίς να έχει κανένα έλεγχο στη διοίκηση των τραπεζών, που θα ανακεφαλαιοποιηθούν με επιβάρυνση των Ελλήνων φορολογουμένων.
Με λίγα λόγια, αν η ΕΤΕ καταλήξει στο ΤΧΣ, θα «εξυγιανθεί» με κρατικά χρήματα, ώστε μετά να μπορεί να πουληθεί σε ιδιώτες (και δεν είναι τυχαίο ότι ακούγεται το όνομα της Deutsche Bank). Αυτό βέβαια δεν είναι καμιά καινούρια τακτική, το ίδιο έγινε κατά κόρον στην Αμερική από το 2008: ο ιδιωτικός τομέας χρεοκόπησε, το δημόσιο μπήκε και ανέλαβε το βάρος των χρεών, και μετά παρέδωσε τις επιχειρήσεις πάλι στους ιδιώτες… Η παράνοια της «ελεύθερης αγοράς»… Περιττό ίσως να πούμε ότι η «εξυγίανση» θα περιλαμβάνει σκληρό χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η Τρόικα εξάλλου έχει δώσει αρκετά δείγματα γραφής σε σχέση με αυτό.
Η θέση της ηγεσίας ΣΥΕΤΕ-ΟΤΟΕ σε λάθος κατεύθυνση
Δυστυχώς, οι ανακοινώσεις της πλειοψηφίας του ΣΥΕΤΕ και της ΟΤΟΕ χρησιμοποιούν την προπαγάνδα που κυριαρχεί, και στην πραγματικότητα υποστηρίζουν την παραμονή των τραπεζών στα χέρια του (χρεοκοπημένου) ιδιωτικού κεφαλαίου! Λες και τα συνδικαλιστικά μας όργανα αποτελούνε λόμπι μετόχων της τράπεζας! Το μόνο που λένε, (για να φανεί πως λένε κάτι), είναι ότι είναι ενάντια στον «αφελληνισμό της ΕΤΕ»! Και βέβαια απλά το λένε – δεν κάνουν τίποτα για να τον εμποδίσουν.
Φυσικά έχει μεγάλη σημασία μια χώρα να έχει εργαλεία οικονομικής πολιτικής στα χέρια της. Αρκεί όμως αυτό;
Τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα είχαμε πολιτική τραπεζών που υπηρετούσε τη χώρα; Οι Έλληνες τραπεζίτες δεν είναι φανατικοί υποστηρικτές των Μνημονίων; Τόσα χρόνια δεν κερδοσκοπούσαν πάνω στις φούσκες των ακινήτων βυθίζοντας την κοινωνία στα χρέη και τώρα ως «σωστοί επενδυτές» φορτώνουν τις ζημιές τους στο λαό; Το ξεπούλημα της ΑΤΕ στον Σάλλα είναι θετική εξέλιξη γιατί ο Σάλλας είναι «Έλληνας»; Που είδανε το ιδιωτικό κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις; Οι Έλληνες τραπεζίτες και καπιταλιστές το μόνο που έκαναν τόσα χρόνια είναι να κερδοσκοπούν σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, καταληστεύοντας το ελληνικό δημόσιο…
Η πιο πάνω άποψη είναι ξεκάθαρα εργοδοτική και έχει ως στόχο να «ξεπλύνει τα αμαρτήματα» των τραπεζιτών και των Διοικήσεων των τραπεζών.
Ήρθε η ώρα οι τραπεζοϋπάλληλοι να βγούμε μπροστά επιθετικά με το αίτημα για:
- Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος,
- με αποζημίωση μόνο των μικρομετόχων και των ασφαλιστικών ταμείων,
- διασφάλιση/εγγύηση των λαϊκών καταθέσεων.
- λειτουργία κάτω από συνθήκες απόλυτης διαφάνειας, πράγμα που σημαίνει κατάργηση του τραπεζικού απόρρητου
- κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν οι τράπεζες να βοηθήσουν σε μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης, απαλλαγμένες από την κερδοσκοπία και τα golden boys.
Το μέτρο αυτό είναι απολύτως απαραίτητο τόσο για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας μας όσο και να για να χρησιμοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα ως εργαλείο ανάπτυξης μέσα από μαζικές επενδύσεις σε τομείς όπως η ενέργεια, οι υποδομές, ο τουρισμός, η αγροτική οικονομία, υγεία, παιδεία, κτλ. Αν αυτή η θέση συνδυαστεί και με μια συγκεκριμένη πρόταση για διαγραφή των χρεών των ανέργων και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, μπορεί να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτιστούν συμμαχίες με την κοινωνία που πλήττεται από το τραπεζικό κεφάλαιο. Αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι μας φέρνει σε ευθεία σύγκρουση με την κυβέρνηση και την Τρόικα και κάνει, έτσι, το αίτημα για ανατροπή τους, ζωτικής σημασίας.
Αγώνας με διάρκεια, κλιμάκωση και συντονισμό
Ας είμαστε ειλικρινείς: αν αφήσουμε στα χέρια της σημερινής συνδικαλιστικής πλειοψηφίας τα ηνία του αγώνα οδηγούμαστε σε ολέθρια ήττα. Πρέπει οι εργαζόμενοι της βάσης να πάρουμε πρωτοβουλίες:
1. Κάλεσμα σε περιοχές της Αθήνας αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα περιφερειακών συναντήσεων/συνελεύσεων των τραπεζοϋπαλλήλων, που σκοπό θα έχουν την όσο πιο μαζική συμμετοχή των συναδέλφων. Εκεί να τεθεί η πρόταση για αποφάσεις που να πιέζουν για την οργάνωση σοβαρών απεργιακών αγώνων σε συνδυασμό με καταλήψεις (σημαντικό παράδειγμα εδώ ο αγώνας του Ταχ. Ταμιευτηρίου) και ξεκάθαρο στόχο την υπογραφή Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης χωρίς μειώσεις και περικοπές σε δικαιώματα.
2. Ένα από τα βασικά συμπεράσματα από όλη την προηγούμενη περίοδο των μνημονίων και των μεγάλων αγώνων που δώσαμε είναι ότι κανένας κλάδος δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του, όσο ισχυρός και αν είναι. Απαραίτητος, λοιπόν, ο συντονισμός με άλλους κλάδους που πλήττονται και βρίσκονται σε φάση αγωνιστικών κινητοποιήσεων (παράδειγμα αποτελούν οι εργαζόμενοι σε ΔΕΗ και ΕΥΑΘ, οι οποίοι μέσα από αρκετούς αγώνες έχουν παγώσει ως τώρα τις επιχειρούμενες ιδιωτικοποιήσεις).
