Προκήρυξη του “Ξ”
σε pdf εδώ
Η ΟΛΜΕ (καθηγητές δημόσιων γυμνασίων και λυκείων) προχωρά από τις 16/9 σε 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Την απόφαση αυτή έλαβαν οι καθηγητές στις γενικές συνελεύσεις τους, και μάλιστα με μεγάλες πλειοψηφίες, μην έχοντας άλλο τρόπο να αμυνθούν ενάντια στην επίθεση που δέχεται η δημόσια παιδεία από την κυβέρνηση και την Τρόικα.
Οι καθηγητές παλεύουν (ανάμεσα σ’ άλλα) ενάντια:
- Στο κλείσιμο σχολείων (από το 2011 έχουν καταργηθεί και συγχωνευτεί 2.500 σχολικές μονάδες σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση).
- Στην κατάργηση των τομέων Υγείας–Πρόνοιας και Εφαρμοσμένων Τεχνών στα ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ όπου σπούδαζαν δεκάδες χιλιάδες μαθητές και την παράδοση αυτών των ειδικοτήτων αποκλειστικά στα ιδιωτικά ΙΕΚ κοκ.
- Στις «διαθεσιμότητες» των καθηγητών, πολλές από τις οποίες θα μετατραπούν σε απολύσεις.
- Στις υποχρεωτικές μεταθέσεις και αποσπάσεις που φέρνει τα πάνω κάτω στους προγραμματισμούς και τα οικονομικά χιλιάδων οικογενειών.
- Στο νέο νόμο που μετατρέπει το Λύκειο σε μαραθώνιο εξετάσεων και θα οδηγήσει σε αύξηση των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο χωρίς απολυτήριο λυκείου.
- Στη μείωση των λειτουργικών δαπανών για τα σχολεία κατά 60%
Σε αυτόν τον αγώνα οι καθηγητές δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Από τη μια γιατί η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας είναι πραγματικά υπόθεση όλων μας. Κυρίως όμως, αν το παράδειγμα της ΟΛΜΕ ακολουθήσουν κι’ άλλες ομοσπονδίες, κι’ άλλοι κλάδοι εργαζομένων, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένα δυνατό απεργιακό μέτωπο που να ανατρέψει αυτή την πολιτική και την κυβέρνηση που την εφαρμόζει. Αντιθέτως, αν οι καθηγητές μείνουν σ’ αυτή τη μάχη μόνοι, κανείς δεν μπορεί να αισιοδοξεί για το αποτέλεσμα. Η μέχρι τώρα ιστορία έχει δείξει πως κανένας κλάδος δεν μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση και την Τρόικα αν δώσει τη μάχη μόνος του.
Να χτιστεί ένα πλατύ απεργιακό μέτωπο!
Πέρα από την ΟΛΜΕ, 6 Ομοσπονδίες εργαζομένων στο Υπουργείο Εργασίας, στα ασφαλιστικά ταμεία και στον ΕΟΠΥΥ* καθώς και η ομοσπονδία των εργαζομένων στις εφορείες (ΠΟΕ-ΔΟΥ) είχαν πάρει αποφάσεις μέσα στο καλοκαίρι με τις οποίες καλούσαν την ΑΔΕΔΥ να συντονίσει και να οργανώσει γενική απεργία διαρκείας.
Όσο την ΑΔΕΔΥ ελέγχουν όμως οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι εξαιρετικά απίθανο να οργανωθεί από αυτήν οποιοσδήποτε αγώνας που να έχει πιθανότητες να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Επομένως, οι παραπάνω ομοσπονδίες είναι απαραίτητο να «προσπεράσουν» την ΑΔΕΔΥ, να μπουν άμεσα σε 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες μαζί με την ΟΛΜΕ και να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός κοινού κέντρου αγώνα που θα αναλάβει όλα όσα θα ‘πρεπε να αναλάβει η ΑΔΕΔΥ: το συντονισμό, το σχεδιασμό και την εξάπλωση των κινητοποιήσεων και σε άλλους κλάδους.
Tην ίδια στιγμή οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων έχουν ήδη εξαγγείλει απεργιακές κινητοποιήσεις για 10 μέρες, ενώ μια σειρά Σύγκλητοι ενισχύουν τον αγώνα κλείνοντας τα πανεπιστήμια – για μια βδομάδα κατ’ αρχήν. Είναι απαραίτητο στο απεργιακό μέτωπο να προσχωρήσουν και οι υπόλοιποι κλάδοι της δημόσιας παιδείας και κυρίως η ΔΟΕ (δάσκαλοι στα δημοτικά σχολεία) η οποία έχει ιδιαίτερο βάρος καθώς είναι μια από τις μεγάλες ομοσπονδίες.
Εξαιρετικής σημασίας είναι ο αγώνας αυτός να συνδεθεί και με τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ που παραμένει κατηλλειμμένη μπορεί να γίνει η φωνή του απεργιακού κινήματος.
Εργαζόμενοι στους Δήμους, Δημόσια Υγεία, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΛΑΡΚΟ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΣΕ – Τώρα είναι η ώρα!
Οι εργαζόμενοι στους Δήμους, ήταν από τους πρώτους που βρέθηκαν στο στόχαστρο της κυβέρνησης και της Τρόικας και παραμένουν στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αν δεν μπει φρένο στη λαίλαπα των μνημονίων, τους σχολικούς φύλακες και τους δημοτικούς αστυνομικούς θα ακολουθήσουν χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι, συμπεριλαμβανομένου των εργαζομένων στην καθαριότητα, η οποία σχεδιάζεται να δοθεί στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο – οι συνέπειες της διαχείρισης των απορριμμάτων στους «εθνικούς» μας μεγαλοεργολάβους θα είναι οδυνηρές τόσο για την τσέπη όλων μας όσο και για το περιβάλλον.
Οι ηγεσίες των ομοσπονδιών των εργαζομένων στους Δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΠΟΠ-ΟΤΑ) δεν φαίνονται μέχρι στιγμής διατεθειμένες να προσχωρήσουν σ’ ένα μέτωπο που θα μπει μπροστά και θα οργανώσει συντονισμένη απεργία διαρκείας πολλών κλάδων στην κατεύθυνση της γενικής απεργίας διαρκείας.
Χρειάζεται η πίεση από τη βάση να αυξηθεί και όσα πρωτοβάθμια σωματεία μπορούν, να πάρουν άμεσα απόφαση απεργιακής συμπόρευσης με την ΟΛΜΕ – αυτή είναι και η πιο ουσιαστική μορφή πίεσης.
Σ’ ένα απεργιακό μέτωπο όπως το πιο πάνω πρέπει άμεσα να προσχωρήσουν οι εργαζόμενοι στην δημόσια υγεία και να παλέψουν ενάντια στα Μνημόνια που προβλέπουν από 140 νοσοκομεία να μείνουν 80 και από 80.000 εργαζόμενοι σε αυτά μόλις 40.000 μέχρι το 2015.
Το ίδιο χρειάζεται να κάνουν και οι εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ, στην ΕΑΣ, στην ΕΑΒ, στη ΛΑΡΚΟ, στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ, στον ΟΣΕ και σε όσες ΔΕΚΟ βρίσκονται σε τροχιά ξεπουλήματος ή λουκέτου.
Και βέβαια ο αγώνας αυτός πρέπει να στηριχτεί από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, απ’ όλη την κοινωνία και να μετατραπεί σε γενική απεργία διαρκείας – το μόνο μέσο που μας έχει απομείνει για να αποσοβήσουμε την καταστροφή και να ανατρέψουμε αυτούς που την προκαλούν.
Γενική απεργία διαρκείας
Η απεργία διαρκείας είναι το πιο δυνατό όπλο που έχει το εργατικό κίνημα ενάντια στους δυνάστες του. Αν το όπλο αυτό χρησιμοποιηθεί με «ελαφρότητα», χωρίς σχέδιο και επαρκή προετοιμασία και εκστρατεία μέσα στους διάφορους χώρους δουλειάς μπορεί να εκπυρσοκροτήσει στα χέρια αυτού που το κρατά. Αν χρησιμοποιηθεί σωστά, αν δηλαδή η απεργία διαρκείας έχει μαζική συμμετοχή, αποφασιστικότητα, απλωθεί σε πολλούς χώρους και κλάδους και ιδίως αν κλιμακωθεί σε γενική απεργία διαρκείας μπορεί να ανατρέψει όχι μόνο μεμονωμένες πολιτικές αλλά την ίδια τη κυβέρνηση.
Την πρωτοβουλία για γενική απεργία διαρκείας δεν πρόκειται να την πάρουν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μια γενική απεργία διαρκείας μπορεί όμως να επιβληθεί από τα κάτω, με πλήρη επίγνωση ότι οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ακόμα κι αν συρθούν και υιοθετήσουν αυτή την πρόταση, θα το κάνουν για να την σαμποτάρουν και να την οδηγήσουν σε αδιέξοδο και ήττα. Γι’ αυτό χρειάζεται ο έλεγχος του αγώνα να περάσει στα χέρια του μαζικού κινήματος, με ταχτικές γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο, με εκλεγμένες (και ανακλητές) απεργιακές επιτροπές (που θα πλαισιώνουν, θα ελέγχουν και όπου χρειάζεται θα αντικαθιστούν τα ΔΣ), με επιτροπές περιφρούρησης, με ομάδες «επικοινωνίας» που θα απαντούν στην λάσπη των μεγαλοκαναλαρχών και μεγαλοεκδοτών που στηρίζουν την κυβέρνηση και την Τρόικα, και μ’ ένα κεντρικό Συντονιστικό Αγώνα, που δεν θα αφήνει περιθώρια στις γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες να απεμπολήσουν τα συμφέροντα του κινήματος για το δικό τους “βόλεμα”.
