Η 24ωρη απεργία που έχουν προκηρύξει για την Τετάρτη 28 Φλεβάρη η ΑΔΕΔΥ, δεκάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Πρωτοβάθμια Σωματεία σε όλη τη χώρα είναι μια σημαντική μάχη για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες.
Το Εργατικό Κέντρο Βόλου έχει πάρει ομόφωνη απόφαση για 24ωρη απεργία την ίδια ημέρα. Επίσης, την Τετάρτη 28/2 θα γίνει κοινή απεργιακή συγκέντρωση στις 11:00 στην πλατεία Ελευθερίας από το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΒ και το ΠΑΜΕ.
Αυτές οι αποφάσεις είναι σε θετική κατεύθυνση. Γιατί συμπεριλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους/ες, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μετατρέποντας την απεργία σε πανεργατική σε τοπικό επίπεδο. Δυστυχώς η ΓΣΕΕ δεν αποφάσισε συμμετοχή και ανακοίνωσε απεργία για τις 17 Απρίλη (!) γεγονός που λειτουργεί διασπαστικά. Η κοινή συγκέντρωση στο Βόλο, σε αντίθεση με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις στο παρελθόν, επίσης βοηθά στη μεγαλύτερη συμμετοχή.
Οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να απεργήσουμε και να βγούμε στο δρόμο είναι πολλοί.
Ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη
Πρώτα από όλα γιατί στις 28/2 συμπληρώνεται ένας χρόνος από το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη όπου 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ένα χρόνο μετά κανένας από τους πραγματικούς υπαίτιους της τραγωδίας δεν έχει τιμωρηθεί.
Οι οικογένειες των θυμάτων καταγγέλλουν αυτό που βλέπουμε όλοι μας, ότι η κυβέρνηση, οι δικαστικές αρχές και τα ΜΜΕ κάνουν τα πάντα για να συγκαλύψουν την κρατική δολοφονία. Ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, τα διορισμένα από αυτούς στελέχη, όλη η κυβέρνηση, όλοι τους γνώριζαν την άκρως επικίνδυνη κατάσταση των σιδηροδρόμων. Τα εξώδικά και οι διαμαρτυρίες των σιδηροδρομικών συνδικαλιστών προειδοποιούσαν ότι ένα μεγάλο δυστύχημα ήταν θέμα χρόνου. Όμως δεν έκαναν τίποτα! Γιατί η πολιτική τους είχε και έχει ως μόνο γνώμονα τα κέρδη της Hellenic Trains, τα κέρδη των εταιριών που είχαν αναλάβει να εγκαταστήσουν τα συστήματα ασφαλείας ενάντι πακτωλού κρατικών κονδυλίων.
Ένα χρόνο μετά η κατάσταση στους σιδηροδρόμους παραμένει το ίδιο τραγικά επικίνδυνη! Στις 28 Φλεβάρη πρέπει να απαιτήσουμε να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι της κρατικής δολοφονίας. Για να αλλάξει ριζικά η κατάσταση στους σιδηροδρόμους το εργατικό κίνημα χρειάζεται να βάλει ψηλά στα αιτήματά του το αίτημα για εθνικοποίηση του σιδηροδρόμου χωρίς καμία αποζημίωση σε κάθε Hellenic Trains. Για λειτουργία του σιδηρόδρομου με πλήρη διαφάνεια, υπό τον έλεγχο και τη διαχείριση των ίδιων των σιδηροδρομικών και της κοινωνίας και για μαζικές δημόσιες επενδύσεις ώστε ο σιδηρόδρομος να εκσυγχρονιστεί και να γίνει απολύτως ασφαλής.
Δυστυχώς, η εθνικοποίηση με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο λείπει από τα αιτήματα που έχουν θέσει τα συνδικάτα για τις 28/2.
Αυξήσεις στους μισθούς
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα της απεργίας είναι η ακρίβεια και το αίτημα για αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις τα επιδόματα.
Κάποια από τα κύρια αιτήματα της ΑΔΕΔΥ που αφορούν τους δημόσιους υπαλλήλους είναι: «αυξήσεις 10% …Να δοθεί πίσω ο 13ος και 14ος μισθός, να καταργηθεί το χαράτσι της εισφοράς αλληλεγγύης… να αυξηθεί το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ….Να στελεχωθούν άμεσα με μόνιμους υπαλλήλους όλοι οι κρίσιμοι δημόσιοι φορείς (υγεία, παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, ασφάλιση κ.α)».
Το ΠΑΜΕ βάζει αιτήματα όπως «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων …Αύξηση του κατώτερου μισθού στα 900€. Ρήτρα αναπροσαρμογής των μισθών με βάση τον πληθωρισμό. Καθολική επαναφορά των τριετιών… Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού …, 7ωρο – 5νθήμερο – 35ωρο.» (Β. Πετρόπουλος, Γραμματεία ΠΑΜΕ και Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ).
Το ΕΚΒ ανάμεσα σε άλλα μιλά για «επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης… Πάταξη της κερδοσκοπίας … Τιμαριθμοποίηση των φορολογικών κλιμακίων ώστε οι ονομαστικές αυξήσεις μισθών και εισοδημάτων να μην εξανεμίζονται με την αύξηση των φόρων…» κα.
Όλα αυτά τα αιτήματα είναι σωστά και αναγκαία. Γιατί ενώ ο πλούτος που παράγεται κάθε χρόνο στη χώρα αυξάνεται, το μερίδιο που πηγαίνει σε αυτούς που παράγουν αυτό τον πλούτο μειώνεται. Έτσι, ενώ οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, οι τράπεζες, οι μεγάλες βιομηχανίες, οι εταιρίες παραγωγής/ διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, οι εταιρίες τηλεπικοινωνίας κοκ σπάνε το ένα ρεκόρ κερδοφορίας μετά το άλλο, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα συμπιέζουν το βιοτικό τους επίπεδο περικόπτοντας ακόμη και τις δαπάνες για βασικά είδη πλατιάς κατανάλωσης, τρόφιμα κοκ.
Το ίδιο σκηνικό – δηλαδή ο συνδυασμός ανόδου της οικονομίας και των καπιταλιστικών κερδών και ταυτόχρονα ακρίβειας και μείωσης του εργατικού εισοδήματος – ήταν άλλωστε η κινητήριος δύναμη για τις μεγάλες απεργίες που έγιναν την προηγούμενη περίοδο σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ κα με κεντρικό αίτημα τις αυξήσεις στους μισθούς.
Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις τα εργατικά κινήματα πέτυχαν νίκες και εξανάγκασαν τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες σε σημαντικές μισθολογικές αυξήσεις. Αυτό όμως ήταν αποτέλεσμα σκληρών και απεργιακών μαχών με διάρκεια κι όχι μιας 24ωρης – έστω και μεγάλης – απεργίας.
Ποια η συνέχεια;
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής, αν τα συνδικάτα έχουν σκοπό να παλέψουν για αυξήσεις στους μισθούς τι θα κάνουν μετά τις 28 Φλεβάρη;
Μέχρι στιγμής κανένα ευρύτερο πρόγραμμα δράσης δεν έχει εξαγγελθεί ούτε από την ΑΔΕΔΥ ούτε και από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Χωρίς συνέχεια και χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης όμως, δεν υπάρχει προοπτική νίκης. Και η 24ωρη απεργία μετατρέπεται σε «ντουφεκιά στον αέρα» που στη συνέχεια προκαλεί απογοήτευση στο εργατικό κίνημα.
Επιπλέον, από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ελάχιστα σωματεία της περιοχής μας προχώρησαν σε γενικές συνέλευση ή άλλου είδους μαζικές διαδικασίες. Όμως, οι συνελεύσεις και οι δημοκρατικές διαδικασίες βάσης έχουν τεράστια σημασία για την οργάνωση και την επιτυχία της απεργίας. Εκεί πραγματοποιείται η συσπείρωση των εργαζομένων, εκεί σπάνε οι δισταγμοί και οι φόβοι, εκεί οι ίδιοι εργαζόμενοι/ες συζητάνε τους στόχους της απεργίας και αποφασίζουν τα μέσα για να τους πετύχουν.
Για να είναι νικηφόροι, οι αγώνες πρέπει να βρίσκονται στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων μέσα από ανοιχτές και πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.
Εν κατακλείδι, η απεργία της 28ης Φλεβάρη είναι μια σημαντική μάχη στην οποία πρέπει να συμμετέχουμε όλες και όλοι. Από μόνη της όμως δεν αρκεί. Όπως δεν ήταν αρκετή η τεράστια γενική απεργία της 8ης Μάρτη του 2023. Για να πετύχουμε νίκες χρειάζεται σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα και δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο εργατικό κίνημα.
