Με αφορμή το νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα αλλά και το μισθολόγιο των δημοσίων υπάλληλων η ΑΔΕΔΥ κάλεσε γενική απεργία στο δημόσιο τομέα για τις 10 Νοέμβρη. Τα βασικά αιτήματά της είναι:
?καθιέρωση νέου μισθολογίου με ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων
?βασικός μισθός στα 1.200 ευρώ
?εισαγωγή του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών σε τμήματα του δημόσιου με βάση το “μοντέλο› του ΙΚΑ
?αύξηση της χρηματοδότησης στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης
?Σε αυτά τα αιτήματα πρέπει να προσθέσουμε και την αντίθεση στον προϋπολογισμό που ετοιμάζει η κυβέρνηση για το 2006 αλλά και τα πολύ σημαντικά κλαδικά αιτήματα των διαφορετικών κλάδων του δημοσίου (εκπαιδευτικοί, νοσοκομειακοί, εργαζόμενοι στους δήμους κτλ).
Ήδη οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ και ΔΟΕ) έχουν μετατρέψει την 24ωρη απεργία σε 48ωρη δείχνοντας την αγανάκτηση των δημοσίων υπαλλήλων.
****
Από την πλευρά της η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά ενδιαφέρεται για την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων. Στον προϋπολογισμό του 2006 οι αυξήσεις στους μισθούς είναι για άλλη μια φορά αναιμικές ενώ ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων παραμένει σε μεγάλο βαθμό “επιδοματικός” με αποτέλεσμα να μειώνονται αρκετά οι συντάξεις τους.
Την ίδια στιγμή παρά τη δημόσια τοποθέτηση της κυβέρνησης από τον περασμένο Ιούνιο ότι “θα εξετάσει το ζήτημα” τίποτα δεν έχει γίνει για την εφαρμογή των βαρέων και ανθυγιεινών στο δημόσιο τομέα. Έτσι μία σειρά από εργαζόμενους (νοσοκομειακοί, εργαζόμενοι στην καθαριότητα κτλ) συνεχίζουν να εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες υγιεινής αλλά χωρίς αυτό να αντανακλάται ούτε στους μισθούς ούτε στα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα όπως γίνεται για τα αντίστοιχα επαγγέλματα στον ιδιωτικό τομέα.
Τέλος ο νέος δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας που ετοιμάζει το υπουργείο εσωτερικών αποτελεί σκάνδαλο. Με τον κώδικα αυτό η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει τους δημοσίους υπαλλήλους σε υποχείρια που δε θα αντιδρούν σε τίποτα από το φόβο της κακής κρίσης τους. Επιπλέον η αλλαγή στις βαθμίδες εξέλιξης των δημοσίων υπαλλήλων επηρεάζει τόσο τους μισθούς όσο και τις συντάξεις τους. Τέλος το ειδικό βάρος που προβλέπεται να έχει η προσωπική συνέντευξη για την εξέλιξη του υπαλλήλου πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι στόχος της κυβέρνησης είναι από τη μία η δημιουργία πειθήνιων εργαζομένων και από την άλλη το βόλεμα των “δικών μας παιδιών”.
****
Όλα αυτά μαζί με τη συνολική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και τη συνολική επίθεση της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα αποτελούν, και με το παραπάνω, την αιτία για δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Η απεργία λοιπόν στις 10 Νοέμβρη πρέπει να είναι μία πετυχημένη απεργία που να δείξει στην κυβέρνηση ότι έχει απέναντί της ένα δυνατό εργατικό κίνημα.
Για να πετύχει όμως η απεργία πρέπει να είναι καλά οργανωμένη. Αυτό στην πράξη σημαίνει όχι απλά να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες αλλά να τις πάρουν και στα χέρια τους. Σε κάθε χώρο δουλειάς πρέπει να γίνουν γενικές συνελεύσεις ώστε να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι. Η κινητοποίηση των εργαζομένων για τη συμμετοχή στην απεργία αλλά και στις πορείες στο κέντρο των μεγάλων πόλεων πρέπει να οργανωθεί σε λεπτομέρεια από συντονιστικές επιτροπές που να προκύψουν μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Αυτές οι συντονιστικές επιτροπές πρέπει να είναι κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτικές όλων των χώρων και να λειτουργούν συλλογικά, να αλώσουν όλους τους χώρους εργασίας, να μιλήσουν με όλους τους εργαζομένους, αφού η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις δεν είναι ποτέ πλήρης, να κινητοποιήσουν τους πάντες.
Οι αγώνες λοιπόν πρέπει να οργανωθούν από τη βάση των εργαζομένων για να πετύχουν αλλά και για ένα ακόμα σημαντικό λόγο. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σε όλες τις πρόσφατες κινητοποιήσεις οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ περιορίζονταν στο να τις καλούν (συνήθως μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων) χωρίς να κάνουν τίποτα όμως για να τις οργανώσουν ώστε να πετύχουν. Επιπλέον, όλη την προηγούμενη περίοδο οι ομοσπονδίες ουσιαστικά στήριξαν την πολιτική τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Οι εργαζόμενοι λοιπόν δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτές της ηγεσίες ακόμα και αν ο Παπασπύρος και κάποια στελέχη της ΠΑΣΚΕ προσπαθούν να υψώσουν τους τόνους απέναντι στην κυβέρνηση γιατί όλοι αυτοί έχουν δώσει εδώ και χρόνια τα χειρότερα δείγματα γραφής. Η απραξία λοιπόν των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι ακόμα ένας λόγος για να οργανωθεί η κινητοποίηση στις 10 Νοέμβρη και οι επόμενες (η ΓΣΕΕ καλεί σε απεργία στις 14 Δεκέμβρη κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού) δημοκρατικά από τη βάση των εργαζομένων ώστε να στεφθούν με επιτυχία.
Η επίθεση της κυβέρνησης είναι μεγάλη και οργανωμένη, το ίδιο μεγάλη και οργανωμένη πρέπει να είναι και η απάντηση του κινήματος.
ΚΚΕ:
εκτός τόπου και χρόνου
Και ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει την επίθεση στους εργαζόμενους και οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην ουσία τη βοηθούν θα περίμενε κανείς από το ΚΚΕ να μπει μπροστά στις μάχες των εργαζομένων. Αντίθετα όμως το ΚΚΕ συνεχίζει το μοναχικό δρόμο της διάσπασης του εργατικού κινήματος. Αντί λοιπόν να μπει μπροστά για την οργάνωση των επερχόμενων κινητοποιήσεων προβάλλει σαν ικανή απάντηση του εργατικού κινήματος το κομματικό πανελλαδικό συλλαλητήριο στο οποίο καλεί το ΠΑΜΕ για τις 12 Νοέμβρη. Φαίνεται λοιπόν ότι για τον Περισσό έχει μεγαλύτερη σημασία μία κομματική παρέλαση στο κέντρο της Αθηνάς που θα δείχνει τη δύναμη του κόμματος, παρά η νίκη των εργαζομένων στις μάχες που έρχονται. Και εις ανώτερα!
Δημήτρης Πανταζόπουλος
