Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που τα κεκτημένα των εργαζόμενων σε όλο σχεδόν το δημόσιο τομέα βρίσκονται στην κλίνη του Προκρούστη. Με πιλότο τις ΔΕΚΟ (ιδιαίτερα τον ΟΤΕ) προωθείται η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο. Ήδη έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση ο νόμος για την μερική απασχόληση στο δημόσιο ενώ οι σχεδιαζόμενες αλλαγές σε εργασιακό και ασφαλιστικό αγγίζουν όλους τους εργαζόμενους.
Επιπλέον σε μία σειρά χώρους του δημοσίου προωθείται η σταδιακή ιδιωτικοποίηση τους: στα νοσοκομεία μία σειρά υπηρεσίες έχουν δοθεί σε εργολαβίες, η χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης περικόπτεται ανοίγοντας το δρόμο για την είσοδο των ιδιωτών κτλ. Έτσι λοιπόν η ανάγκη για ενωτικούς και πετυχημένους αγώνες, ιδιαίτερα στο δημόσιο όπου οι εργαζόμενοι δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες εργοδοτικές απειλές με τον ιδιωτικό τομέα είναι μεγάλη.
Γι’ αυτούς τους λόγους η ΑΔΕΔΥ μετά την συμμετοχή της στην απεργιακή κινητοποίηση στις 11 Μάη για την πρωτομαγιά προσανατολίζεται να καλέσει και σε νέα γενική απεργία στο δημόσιο τομέα στις 18 Μάη. Το ζήτημα βέβαια όπως και για την απεργία στις 11 Μάη δεν είναι απλά το κάλεσμα της απεργίας το οποίο καλώς γίνεται από την ΑΔΕΔΥ αλλά τα αιτήματα και πάνω απ’ όλα η προετοιμασία της απεργίας στους χώρους δουλειάς.
Όμως η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ όπως και αυτή της ΓΣΕΕ δεν πείθουν ότι θέλουν να προετοιμάζουν επαρκώς τις απεργίες και να τις οδηγούν σε επιτυχία. μπορεί βέβαια ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ να ανέβασε τους τόνους την προηγούμενη περίοδο και μάλιστα να ήρθε σε σύγκρουση με τον Πολυζωγόπουλο μετά την πρόταση του τελευταίου για φορολόγηση των εισοδημάτων πάνω από 1200 ευρώ.
Όμως η προσπάθεια του Παπασπύρου να εμφανιστεί πιο αριστερός από τους υπόλοιπους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ δεν πείθουν πραγματικά. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ, φέρει τις ίδιες ευθύνες με την υπόλοιπη συνδικαλιστική ηγεσία για την κατάσταση που επικρατεί στο εργατικό κίνημα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν έκανε επί της ουσίας τίποτα για τις δραματικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα.
Για μία φορά λοιπόν πρέπει να κάνουμε την ίδια διαπίστωση: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μπορεί να καλούν σε κινητοποιήσεις αλλά δεν κάνουν και πολλά για την επιτυχία τους. Έτσι λοιπόν το βάρος για την επιτυχία και αυτής της απεργίας πέφτει στους αριστερούς συνδικαλιστές της βάσης που πρέπει να δώσουν την μάχη της προετοιμασίας και της ενημέρωσης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς ώστε να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι τόσο στην απεργία όσο και στις απεργιακές συγκεντρώσεις και «να στριμώξουν στην γωνία» τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες.
