Η φιλολογία τις τελευταίες μέρες για την απελευθέρωση των απολύσεων στην Ελλάδα έχει πάρει νέες διαστάσεις.
Πρώτα βγήκε ο κοινοτικός επίτροπος Αλμούνια και είπε πως θα πρέπει να αυξηθεί το επιτρεπόμενο όριο απoλύσεων σε ένα μήνα από το 2% που είναι σήμερα στην χώρα μας σε 10%, που είναι ο κοινοτικός μέσος όρος.
Στη συνέχεια, ο σύνδεσμος λιανικού εμπορίου υποστήριξε δημόσια την πρόταση αυτή.
Ο ΣΕΒ έχει ήδη κάνει παρόμοια πρόταση, στα πλαίσια της αναθεώρησης του συντάγματος, όπου έχει ζητήσει να συμπεριληφθεί άρθρο που θα εξαφανίζει τον όποιο έλεγχο του κράτους στις εργασιακές σχέσεις.
Ο υπουργός Απασχόλησης, Τσιτουρίδης, υποκριτικά και προεκλογικά δηλώνει πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα ανοίξει τέτοιο ζήτημα μετά τις εκλογές, μαζί με τις «μεταρρυθμίσεις» του ασφαλιστικού;
Πάντως, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, η τήρηση αυτού του ανώτατου επιτρεπόμενου ορίου απολύσεων 2%, καθόλου δεν ισχύει.
Κατ’ αρχάς, δεν εφαρμόζεται σε περιπτώσεις κλεισιμάτων εργοστασίων και μαζικών απολύσεων, όπως έχουμε δει σε τόσες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια. Ας θυμηθούμε παραδείγματα: Φωσφορικά Λιπάσματα Θεσσαλονίκης, Κλωστήρια Πρεβέζης, Κλωστήρια Νάουσας, Γκουντγίαρ, Σεξ Φορμ… και τόσα άλλα.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις ξέρουν καλά τον τρόπο να εισπράττουν επιδοτήσεις, να μετακομίζουν σε γειτονικές χώρες μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους, τη στιγμή που σπέρνουν την ανεργία και φτώχεια.
H όποια όμως αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου απολύσεων σε ένα μήνα, θα σήμαινε στην ουσία αύξηση της αλαζονείας των επιχειρήσεων και πολύ περισσότερες απολύσεις στην πράξη. Το ηθικό των εργαζομένων, που θα νιώθουν ακόμα περισσότερο αναλώσιμα εργαλεία και λιγότερο ανθρώπινα όντα, θα υποστεί ένα ακόμα πλήγμα.
Η ΓΣΕΕ έβγαλε μια ανακοίνωση, με την οποία συντάσσεται με τον Τσιτουρίδη. Δε λέει όμως τίποτα για το τι θα γίνει μετά τις εκλογές, λες και δεν ξέρει πως περνούν τέτοιοι νόμοι από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Το ζήτημα της απελευθέρωσης ή όχι των απολύσεων έχει μεγάλη πρακτική άλλα και συμβολική σημασία για τους εργαζόμενους.
Το εργατικό κίνημα θα έπρεπε κάποια στιγμή, όχι μόνο να αρνείται την επέκτασή του από 2% σε 10%, αλλά και να παλέψει επιθετικά για την μείωσή του και την κήρυξη παράνομων των μαζικών απολύσεων σε περιπτώσεις μεταφοράς εργοστασίων σε άλλες χώρες.
________________
