Δημοσιεύουμε πιο κάτω απάντηση του σ. Α. Νταβανέλλου σε κριτική που άσκησε το "Ξ" στη ΔΕΑ, σε άρθρο που δημοσιεύσαμε στις 10/7 στο σάιτ του Ξ (και σε συντομευμένη μορφή στο Ξ του Ιούλη). Μπορείτε να δείτε το άρθρο του Ξ στο www.xekinima.org 10/7/2009, ή https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=890
Ο διάλογος αλλά και η αντιπαράθεση ανάμεσα στις οργανώσεις της μαρξιστικής αριστεράς έχει μόνο να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια για το χτίσιμο ισχυρών μαρξιστικών οργανώσεων, που αποτελεί απαραίτητο όρο για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Δημοσιεύουμε το κείμενο του σ. Νταβανέλλου, χωρίς να μπαίνουμε σε νέα αντιπαράθεση, γιατί πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει η αντιπαλότητα με τη ΔΕΑ, παρατηρώντας, μόνο πως αν έλειπε η πρώτη παράγραφος η όλη ανταλλαγή θα ήταν πιο εποικοδομητική.
Στην πρώτη αυτή παράγραφο ο σ. Νταβανέλλος κατηγορεί το Ξ ότι στοχοποιεί την ΔΕΑ, τη στιγμή που η όλη αντιπαράθεση ξεκίνησε επειδή η "Εργατική Αριστερά" κατηγόρησε το αντίστοιχο τμήμα του Ξ στη Βρετανία για ρατσιστικές και εθνικιστικές θέσεις (!!), επειδή δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στην εκλογή του Τζο Χίγγινς (στελέχους της ιρλανδικής οργάνωσης της CWI, γνωστός και στο ελληνικό κίνημα από τη συμμετοχή του στο Κοινωνικό Φόρουμ) στο ευρωκοινοβούλιο και, τέλος, γιατί η ΔΕΑ κατηγόρησε δημόσια το Ξ σε εκδήλωση του 2ου κύματος, για κυβερνητισμό (που μεταφράζεται σε ρεφορμισμό)! Επομένως αυτή την αντιπαράθεση δεν την ξεκίνησε το Ξ, αντίθετα το Ξ ήταν υποχρεωμένο να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι σε βαρύτατες (και απρόκλητες) κατηγορίες.(Επίσης, για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις, η πρώτη επιστολή «διόρθωσης» που στείλαμε στη ΔΕΑ δεν είχε μέγεθος 6 σελίδων αλλά ½ σελίδας της εφημερίδας αλλά οι σ. δεν την δημοσίευσαν).
Σ’ ότι αφορά τον χαρακτηρισμό του Ξ σαν "μικρή οργάνωση ιδεολογικής κριτικής", δεν μπορούμε να κρύψουμε κάποια έκπληξη,
– από τη μια γιατί με την ΔΕΑ αναπτύσσουμε πάρα πολλές κοινές εκστρατείες και δράσεις,
– από την άλλη γιατί η ΔΕΑ δεν έχει τα μεγέθη που να της επιτρέπουν να εμφανίζεται σαν "μεγάλη"
– και, τέλος, γιατί αν δεν δούμε το θέμα σε εθνικό επίπεδο αλλά σε διεθνές (όπως είναι σωστό, γιατί αυτό που κρίνεται είναι η μεθοδολογία και ο τρόπος κτισίματος του επαναστατικού κόμματος) ο μοναδικός τροτσκιστής που κατάφερε να εκλεγεί στο ευρωκοινοβούλιο – έχοντας δηλαδή σημαντική μαζική απήχηση – προέρχεται από τη διεθνή οργάνωση στην οποία ανήκει το Ξεκίνημα (εκτός αν ο σ. θεωρεί ότι το ιρλανδικό τμήμα της CWI παλεύει με το σωστό τρόπο ενώ το ελληνικό όχι).
Από ‘κει και πέρα οι διαφορές παραμένουν.
Δυο λόγια μόνο θα πούμε σαν απάντηση στην διαφορά μας με τη ΔΕΑ για το σύνθημα της «κυβέρνησης της αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα». Το «Ξ» έθετε αυτό το αίτημα εμφατικά, στη διάρκεια του 2008, όταν η αριστερά από κοινού (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική) κυμαίνονταν στο 25%. Σήμερα με την αριστερά στο 12-13% το αίτημα αυτό δεν μπορεί παρά να υποχωρήσει, δεν σημαίνει όμως πως είναι λάθος – κάθε αίτημα και σύνθημα έχει την ώρα του και τις συνθήκες που το κάνουν επίκαιρο ή και επιτακτικό.
Όταν η αριστερά φτάσει σε ποσοστά του 25% τότε είναι υποχρεωμένη να θέσει θέμα εξουσίας! Αν δεν το κάνει ο κόσμος θα της γυρίσει την πλάτη! Αυτό εξηγούσε το «Ξ» και πάνω σ’ αυτή τη βάση πάλευε για να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλιστικό πρόγραμμα, να κάνει ανοιχτό κάλεσμα στο ΚΚΕ για συνεργασία και να θέσει θέμα εξουσίας. Εξηγούσαμε πως αν δεν κινηθεί σ’ αυτό το δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει όλη την κοινωνική δυναμική που είχε. Μήπως ήταν λάθος αυτή η άποψη;
Η ΔΕΑ αντίθετα έλεγε πως δεν πρέπει (γιατί δεν μπορούμε) να θέσουμε ζήτημα εξουσίας και δεν πρέπει να μας απασχολεί το θέμα του σοσιαλιστικού προγράμματος. Αυτό είναι που έκανε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ – ούτε σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ούτε θέμα εξουσίας. Το αποτέλεσμα;
_________________
Μια απάντηση στο Ξεκίνημα
21.07.09
Του Αντώνη Νταβανέλλου
Για δεύτερη φορά, σε ελάχιστες εβδομάδες, η ΔΕΑ έγινε στόχος πολυσέλιδων πολεμικών «πονημάτων» από την ηγεσία της οργάνωσης Ξεκίνημα. Είναι αστείο, αλλά οι σ. αυτοί καταλήγουν μια εξασέλιδη πολεμική, προειδοποιώντας τη ΔΕΑ ότι «προσεγγίσεις του είδους "μόνοι επαναστάτες είμαστε εμείς, όλοι οι άλλοι είναι ρεφορμιστές" είναι πολύ επικίνδυνες για την υγεία κάθε επαναστατικού οργανισμού». Συμφωνούμε απολύτως ότι αυτή η νοοτροπία είναι μια ασθένεια. Χαρακτηριστική των μικρών οργανώσεων ιδεολογικής κριτικής, που αντανακλά την αδυναμία τους να έχουν πραγματική πολιτική δράση και πραγματική πολιτική γραμμή. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ΔΕΑ αποφεύγει να καταναλώνει την ενέργεια και το χρόνο της σε μακροσκελείς καταγγελίες άλλων οργανώσεων της άκρας Αριστεράς.
Θα απαντήσουμε στο «Ξ» σε ένα μόνο σημείο που έχει κατά τη γνώμη μας πολιτικό ενδιαφέρον. Η ΔΕΑ έκανε κριτική στη θέση του Αλ. Αλαβάνου για «κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς», θεωρώντας ότι ήταν σημείο καμπής για το ΣΥΡΙΖΑ, ότι ήταν μια στροφή από την τακτική της «μαχητικής αντιπολίτευσης» (που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στο δημοσκοπικό 18%) προς τον «κυβερνητικό» ρεαλισμό, μια στροφή που εκδηλώθηκε τελικά και με το πρόγραμμα του ΣΥΝ και με το «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή την αντιπαράθεση χρησιμοποιήσαμε το επιχείρημα ότι ακόμα και με τη μορφή «κυβέρνηση Αριστεράς, με σοσιαλιστικό πρόγραμμα» (που όντως υποστηρίζει το «Ξ») η πολιτική πρόταση Αλαβάνου θα ήταν λαθεμένη και αποπροσανατολιστική για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έχουμε πολλές αποδείξεις ότι τα «σοσιαλιστικά προγράμματα» καταργούνται ευκόλως από κοινοβουλευτικές ομάδες και κομματικές ηγεσίες, όταν αυτές δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απειλήσουν πραγματικά τον καπιταλισμό (π.χ. ο Λούλα και οι «τροτσκιστές» υπουργοί του …). Γιατί, κυρίως, μεταξύ μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς» και μιας «εργατικής κυβέρνησης» υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά, που μοιάζει να υποτιμούν οι σ. του «Ξ». Η πρώτη μπορεί να προκύψει κοινοβουλευτικά σαν μια προσωρινή και ασταθής διέξοδος στην κρίση των κλασικών αστικών κομμάτων. Η δεύτερη μπορεί να προκύψει κυρίως μέσα από τους αγώνες και από ανατροπές που θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την εξουσία των καπιταλιστών και όχι (μόνο) την κοινοβουλευτική έμφασή της.
Το «Ξ» έχει κάθε δικαίωμα να εκτιμά ότι πέρσι την άνοιξη ο ΣΥΡΙΖΑ είχε να διαλέξει τακτική «όχι μόνο για τα καθημερινά ζητήματα και αγώνες», αλλά και «με στόχο την εξουσία, για την εφαρμογή ενός προγράμματος για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας …». Κάνει λάθος. Ο μόνος τρόπος που το ζήτημα της εξουσίας μπορούσε να τεθεί πέρσι την Άνοιξη ήταν ο κοινοβουλευτικός κυβερνητισμός που πρακτικά θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε κεντροαριστερή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ (και ελπίζουμε όχι ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από «μεταβατικές» φιοριτούρες …).
Το ζήτημα αυτό πιστεύουμε ότι έχει απαντηθεί από την εμπειρία των επόμενων μηνών και το σημερινό πραγματικό (και όχι δημοσκοπικό) συσχετισμό μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε η ηγεσία του ΣΥΝ και ο ίδιος ο Αλ. Αλαβάνος έχουν αποσύρει τα συνθήματα περί «κυβέρνησης της Αριστεράς». Παρατηρήσαμε ότι το ίδιο έκανε και το «Ξ» τόσο στην 2η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο πρόσφατο Πανελλαδικό Συντονιστικό, όπου συγκέντρωσε τις παρεμβάσεις του στα «καθημερινά ζητήματα και αγώνες» όπως και στα ζητήματα οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας στην μπάντα τη διεκδίκηση της κυβέρνησης με σοσιαλιστικό, βεβαίως, πρόγραμμα. Ποιος είχε, λοιπόν, δίκιο στην 1η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ;
Υπάρχει τέλος το σοβαρό ζήτημα του «μεταβατικού προγράμματος», της παρακαταθήκης των Λένιν-Τρότσκι. Είναι μια αναντικατάστατη μέθοδος. Όμως δεν έχει καμία σχέση με μια συνηθισμένη καρικατούρα: με το να ρίχνεις στο χαρτί «επαναστατικά» ή «μεταβατικά» συνθήματα που, τάχα, από μόνα τους έχουν την ιδιότητα να «εκθέτουν τις ρεφορμιστικές ηγεσίες». Αναντικατάστατο στοιχείο της μεταβατικής λογικής είναι η κίνηση των μαζών, η ανάλυση των καθηκόντων που βάζει το πραγματικό κίνημα, γιατί μόνο μέσα από την εμπειρία τους οι εργάτες και οι νέοι κάνουν πραγματικά πολιτικά προχωρήματα. Δεν μπορούμε, λοιπόν, απλώς να ανατυπώσουμε τα «μεταβατικά» προγράμματα του Λένιν και του Τρότσκι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι μεγάλοι κλασικοί άφησαν το έργο της συγκεκριμένης ανάλυσης των συγκεκριμένων συνθηκών σε εμάς …
Ποτέ δεν κατηγορήσαμε το «Ξ» ότι πέρασε στο ρεφορμισμό. Είναι μια οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς που (όπως όλοι μας) κάνει και λάθη. Δεν είχαμε επιλέξει εμείς να δώσουμε αυτή τη διάσταση και δεν σκοπεύουμε να επανέλθουμε.
