Της Σύνταξης του “Ξ”
Η εκεχειρεία που συζητιέται ανάμεσα στην ισραηλινή κυβέρνηση και την Χαμάς, έρχεται μετά από ενάμιση μήνα ασταμάτητων βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας, που έχουν μετατρέψει μεγάλο μέρος της σε κρανίου τόπο, που έχουν σκοτώσει και εκτοπίσει χιλιάδες αμάχους. Την ώρα που το «Ξ» βρίσκεται στον δρόμο για το τυπογραφείο, η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η συμφωνία θα περιλαμβάνει αρχικά τετραήμερη εκεχειρία και απελευθέρωση 50 ομήρων από τους 237 που κρατάει η Χαμάς από τις 7 Οκτώβρη, με αντάλλαγμα την απελευθέρωση 150 φυλακισμένων Παλαιστίνιων (η συμφωνία αφορά βασικά την απελευθέρωση παιδιών και γυναικών και από τις δύο πλευρές).
Στις φυλακές του Ισραήλ κρατούνται σήμερα πάνω από 7.200 Παλαιστίνιοι, οι 3.000 εκ των οποίων φυλακίστηκαν από τις 7 Οκτώβρη και μετά, κάποιοι μάλιστα με μοναδικό έγκλημα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανάμεσά τους βρίσκονται 170 παιδιά ή ανήλικοι, που φυλακίστηκαν επειδή πετούσαν πέτρες στις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις, αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση ως και 20 ετών.
Η εφαρμογή της συμφωνίας μπορεί να είναι μια σύντομη ανάσα για τους Παλαιστίνιους, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το πόσο θα κρατήσει. Εξάλλου, οι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας έχουν κάθε λόγο να είναι δύσπιστοι απέναντι στον ισραηλινό στρατό, αφού ακόμη και οι υποτιθέμενοι ασφαλείς διάδρομοι που ο ίδιος όριζε κατά την πρώτη φάση των επιθέσεων για να μετακινηθούν οι κάτοικοι του βόρειου τμήματος της Γάζας νοτιότερα, συχνά βομβαρδίζονταν, όπως εξάλλου συνέβη σε σχολεία, νοσοκομεία, χώρους λατρείας, εγκαταστάσεις του ΟΗΕ, κα.
Οι διαπραγματεύσεις για την εκεχειρία βρίσκουν την Λωρίδα της Γάζας διαλυμένη. Πάνω από 14.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, ανάμεσά τους 5.500 παιδιά, ενώ 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι, το 77% του συνολικού πληθυσμού της Γάζας έχουν εκτοπιστεί. Για τους περισσότερους από αυτούς δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες επιστροφής, καθώς τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά και οι πόλεις τους δεν είναι πια βιώσιμες.
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε άθλιες συνθήκες, στον δρόμο, στα ερείπια, ή σε σκηνές, χωρίς πόσιμο νερό, τροφή και ηλεκτρικό ρεύμα, μέσα στο κρύο και με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. Πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, 850 φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια περνούσαν καθημερινά στη Γάζα. Η ροή αυτή διακόπηκε ολοκληρωτικά με την έναρξη των βομβαρδισμών στις 7 Οκτώβρη και χρειάστηκε να περάσουν δύο εβδομάδες για να επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας και αυτή με το σταγονόμετρο. Μέσα σε έναν μήνα (από τις 21 Οκτώβρη ως τις 21 Νοέμβρη) πέρασαν στη Γάζα 1.409 φορτηγά, ενώ πριν την έναρξη της επίθεσης, σε διάστημα ενός μήνα περνούσαν περίπου 27.200 φορτηγά.
Ακόμη κι αν ο αριθμός αυτός αυξηθεί, όπως προβλέπει η συμφωνία, η δυνατότητα αξιοποίησης της βοήθειας (ιδιαίτερα του ιατροφαρμακευτικού υλικού) περιορίζεται σημαντικά από την πλήρη διάλυση των υποδομών, όπου πλέον μεγάλα νοσοκομεία όπως το Αλ Σίφα βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Ο στόχος της ισραηλινής κυβέρνησης να κάνει το μεγαλύτερο τμήμα της Γάζας μη κατοικίσιμο, έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία δεν περιλαμβάνει την άδεια στους κατοίκους του βόρειου τμήματος της Γάζας να επιστρέψουν στα σπίτια τους από τον νότο όπου βρίσκονται σήμερα.
Την ίδια ώρα στο εσωτερικό του Ισραήλ η σκληρή καταστολή κάθε φωνής αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους συνεχίζεται. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η περίπτωση του καθηγητή ιστορίας Meir Baruchin από την Ιερουσαλήμ που βρέθηκε για τέσσερις μέρες φυλακισμένος σε συνθήκες απομόνωσης για ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μιλούσαν για τα εγκλήματα εναντίον των Παλαιστινίων. Αν και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες και βέβαια έχασε τη δουλειά του. Παράλληλα οι δημόσιες διαμαρτυρίες που διοργανώνονται στο Ισραήλ ενάντια στην ισοπέδωση της Γάζας αντιμετωπίζονται με σκληρή καταστολή και συλλήψεις. Το ίδιο συμβαίνει εξάλλου (αν και σε μικρότερο βαθμό) και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου διαδηλώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων απαγορεύονται, εργαζόμενοι και φοιτητές αντιμετωπίζουν απειλές, ποινές, ή και απόλυση όταν τολμάνε να μιλήσουν για το έγκλημα που συντελείται.
Αυτός όμως είναι ο μόνος δρόμος που έχουν οι λαοί απέναντι στην καταπίεση και τον πόλεμο. Η διεθνιστική αλληλεγγύη, οι κοινοί αγώνες, η κατανόηση ότι ο πραγματικός εχθρός μας είναι οι κυβερνήσεις σε κάθε χώρα και οι μεγάλες επιχειρήσεις που πλουτίζουν από την εκμετάλλευση των απλών ανθρώπων. Αν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από πολέμους, εθνικισμούς, καταπίεση και ανισότητα, ο δρόμος των κοινών αγώνων απέναντι στο εθνικιστικό μίσος και την τρομοκρατία που καλλιεργεί ο ιμπεριαλισμός είναι μονόδρομος.
