Το αντιφασιστικό τριήμερο που ξεκίνησε την Παρασκευή 11 Απριλίου και τελειώνει σήμερα Κυριακή 13, αποδείχτηκε μια εξαιρετικά επιτυχημένη πρωτοβουλία, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την πολιτική της σημασία, αλλά και σ’ ό,τι αφορά την προσέλευση σ’ αυτό.
Η επιτυχία της προσέλευσης φάνηκε από την πρώτη μέρα, Παρασκευή, που ήταν και η πιο δύσκολη, καθώς είχαμε παράλληλα με το ξεκίνημα του 3ημέρου, από τη μια τις κινητοποιήσεις ενάντια στην Μέρκελ στο κέντρο της πόλης και από την άλλη την πολύ δυνατή βροχή. Όμως στην πρώτη συνέλευση των αντιφασιστικών κινημάτων, με ομιλητές απ’ όλη την Ευρώπη, η αίθουσα, χωρητικότητας 250 – 300 ατόμων ήταν πλήρης, με πολύ κόσμο να βρίσκεται εκτός της αίθουσας και πολλούς να έρχονται αργότερα για τα μουσικά συγκροτήματα.
Η προσέλευση στην δεύτερη μέρα, Σάββατο 12 Απρίλη, ήταν πραγματικά μεγάλη με όλους τους χώρους της Σχολής Καλών Τεχνών (αίθουσα συνέλευσης, χώρος μπαρ και εστιατορίων, χώρος συναυλιών) να είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Ακριβή μέτρηση των αριθμών δεν μπορεί να υπάρξει γιατί δεν υπήρχαν εισιτήρια εισόδου.
Η πολιτική σημασία βέβαια του 3ημέρου είναι προφανής. Μόνο και μόνο η παρουσία συλλογικοτήτων, αντιφασιστικών κινημάτων και πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων από 20 διαφορετικές χώρες, δίνει το στίγμα. Υπήρξε μια πολύ σημαντική μεταφορά πληροφόρησης από διαφορετικές χώρες, μια πολύτιμη ανταλλαγή απόψεων και ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση του συντονισμού των δυνάμεων του αντιφασιστικού κινήματος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Στόχος του αντιφασιστικού αυτού τριημέρου είναι να θέσει τις βάσεις για πανευρωπαϊκό συντονισμό ενάντια στον ανερχόμενο, σε όλη την Ευρώπη, κίνδυνο της ακροδεξιάς και των φασιστών. Όλα δείχνουν ότι τριήμερο αυτό μπορεί πραγματικά να αποτελέσει ένα καθοριστικό βήμα σε αυτό τον πολύ σημαντικό στόχο.
Δεν υπάρχει τρόπος μέσα σε μερικές γραμμές να μεταφερθούν τα συμπεράσματα από την εμπειρία αυτή. Θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια εικόνα μεταφέροντας τις εντυπώσεις κάποιων από αυτούς που έπαιξαν ρόλο ή συμμετείχαν στη διοργάνωση. Εφόσον κλείσουμε τον κύκλο των συνεντεύξεων, στις επόμενες μέρες, το «Ξ» θα παρουσιάσει μια συνολική αποτίμηση των εργασιών και της πολιτικής συμβολής του τριημέρου.
Ξεκινάμε με τις εντυπώσεις του σ. Σεραφείμ Σεφεριάδη, πανεπιστημιακού στο Πάντειο.
Σεραφείμ Σεφεριάδης: Ελπιδοφόρα παρακαταθήκη για τις μάχες που έρχονται
Η ευρωπαϊκή αντιφασιστική συνάντηση της Αθήνας (11-13 Απρίλη) που διοργανώθηκε από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας-Πειραιά αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες παρακαταθήκες της σημερινής πολιτικής συγκυρίας. Στελέχη κινημάτων από κάθε γωνιά της Ευρώπης –«από τη Γαλλία ως την Ουκρανία, από τη Νορβηγία ως την Ελλάδα»– ανέλυσαν το πρόβλημα της ανάκαμψης του φασισμού στις πραγματικές του διαστάσεις: ως σύμπτωμα ενός συστήματος σε δραματικό αδιέξοδο που, στην απέλπιδα προσπάθειά του να επιβιώσει, πρέπει να καταπιέσει, να καταστείλει, να δολοφονήσει. Ο φασισμός πατάει πάνω στα συντρίμμια του νεοφιλελευθερισμού και τη φαυλότητα του πολιτικού του προσωπικού, όμως είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους ότι δεν είναι παρά ο ύστατος μπράβος του συστήματος της ιδιωτικής κερδοφορίας, του καπιταλισμού. Είναι ο κυοφορούμενος επίγονος του κράτους έκτακτης ανάγκης, της καταβαράθρωσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων που ήδη βιώνουμε καθημερινά.
Πρέπει, στις συνθήκες αυτές, να κατανοήσουμε, να οραματιστούμε και να πράξουμε. Να καταλάβουμε πως διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει αν περιμένουμε την ανάπτυξη να έρθει από την ιδιωτική πρωτοβουλία που, ως προϋπόθεση για κάθε τι, θέτει την εξάλειψη του εργατικού δικαίου και τη θεσμοθέτηση της υπερεκμετάλλευσης· πώς μέλλον μας δεν είναι οι ανυπόληπτοι θεσμοί του αστικού κράτους –λαμπρό τελευταίο παράδειγμα: η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη της διαφθοράς και της εν κρυπτώ πολιτικής συναλλαγής. Όσο διατηρούνται τέτοιες αυταπάτες, ο φασισμός θα βρίσκει και θα αντλεί από τη δεξαμενή της οργής και της απογοήτευσης των λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται το όραμα του πραγματικού εκδημοκρατισμού στην παραγωγή, ώστε οι κοινωνίες να ορίζουν αυτές το πώς θα αξιοποιείται ο πλούτος που παράγουν, χρειάζονται νέοι θεσμοί δημοκρατίας και αυτοοργάνωσης. Ο συνδυασμός αυτός και δράσεις που τον υλοποιούν είναι η απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος –ενός κινήματος βαθιά πολιτικού.
Οι πραγματικότητες αυτές αναδείχθηκαν γλαφυρά σε πλειάδα τομέων που εξετάστηκαν κατά τη διάρκεια του τριημέρου: στην τέχνη, στον αθλητισμό, στην παιδεία, στα έμφυλες σχέσεις, στο συνδικαλισμό –ενώ συζητήθηκαν ακόμη διεξοδικά οι στρατηγικές και πρακτικές του κράτους στην Ελλάδα και διεθνώς: η «θεωρία των δύο άκρων», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η γενικευμένη καταστολή.
Ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, ήταν η πραγματική αποτύπωση μιας νέας κατανόησης που στις μέρες μας διατρέχει και δονεί τη συνείδηση και τις προσδοκίες κάθε μιας από τις κινηματικές συλλογικότητες που συμμετείχαν – 28 συλλογικότητες από 20 χώρες της Ευρώπης: ότι με συντροφικότητα, δημοκρατικό διάλογο, αμοιβαίο σεβασμό και κοινές δράσεις, το αντιφασιστικό και, κατ΄ επέκταση, το κοινωνικό και πολιτικό κίνημα της ανθρώπινης χειραφέτησης όχι μόνο δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, έχει αντίθετα έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσει…
