Προκήρυξη του «Ξ» – σε pdf εδώ
Μέσα σ’ ένα μήνα η κυβέρνηση καταδίκασε σε «ξαφνικό θάνατο» 12.000 εργαζόμενους. Απολύσεις στην ΕΡΤ και «διαθεσιμότητες» (δηλαδή απολύσεις μετά από μερικούς μήνες) χιλιάδων σχολικών φυλάκων, καθηγητών επαγγελματικών λυκείων και ξένων γλωσσών καθώς και δημοτικών αστυνομικών.
Σύντομα θα ακολουθήσουν πολλοί περισσότεροι κυρίως από τους ΟΤΑ και τη δημόσια Παιδεία και Υγεία. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το υπόλοιπο Δημόσιο και οι ΔΕΚΟ θα μείνουν ανέγγιχτες. Κάθε άλλο. Ήδη νέες απολύσεις σχεδιάζεται να προκύψουν από τη συγχώνευση της ΕΑΣ με την ΕΛΒΟ και την ΕΑΒ, από την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ κοκ.
Οι απολύσεις είναι προϋπόθεση για να εκταμιευτεί η δόση των 8 δις ευρώ. Χρήματα που θα πάνε για την αποπληρωμή των παλιότερων δανείων και όχι για μισθούς, συντάξεις, και στήριξη των φτωχών όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση και οι καναλάρχες. Για πολλοστή φορά άνθρωποι θυσιάζονται στο βωμό των τοκογλύφων τραπεζιτών, Ελλήνων και ξένων.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ;
Η κυβέρνηση προτίθεται να διατηρήσει μόνο εκείνες τις δημόσιες υπηρεσίες, «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς»
(Α. Μανιτάκης, πρώην υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, 7/1/2013)
Οι απολύσεις στο Δημόσιο δεν έχουν καμία σχέση με την εξυγίανση του. Είναι βήματα προς τη διάλυση και το ξεπούλημά του. Το Δημόσιο που ονειρεύονται είναι ένα Δημόσιο εργολάβων. Ιδιωτικές εταιρίες θα αναλαμβάνουν να εκτελέσουν το έργο που παρέχουν σήμερα οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι. Γι’ αυτές τους τις υπηρεσίες οι ιδιωτικές εταιρίες θα πληρώνονται αδρά από το κράτος, αλλά οι ίδιες θα πληρώνουν τους εργαζόμενους τους μισθούς πείνας, στερώντας τους παράλληλα βασικά εργασιακά δικαιώματα.
Αρκεί να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι εργολάβοι που έχουν αναλάβει την καθαριότητα στα υπουργεία, τα νοσοκομεία και στις ΔΕΚΟ ή τη μηχανοργάνωση στα ασφαλιστικά ταμεία, για να πάρει μια εικόνα από το Δημόσιο που σχεδιάζουν: Μισθοί των 400 και 300 ευρώ, συνθήκες εργασίας γαλέρας, ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, απειλές και εκβιασμοί από εργοδότες που λειτουργούν με όρους μαφίας.
Και βέβαια δεν είναι μόνο οι Δημόσιες Υπηρεσίες που οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση. Τα πάντα θέλουν κυβέρνηση και τρόικα να ξεπουλήσουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες (Έλληνες και Ξένους): ΔΕΚΟ, λιμάνια, αεροδρόμια, βουνά και δάση, παραλίες, ορυκτό πλούτο… Οτιδήποτε μπορεί να παράξει χρήμα και κέρδος θα περάσει στα χέρια των ιδιωτών. Αυτό εννοούν κυβέρνηση και τρόικα όταν μιλούν για «ανάπτυξη». Ενώ όταν μιλούν για «ανταγωνιστικότητα» εννοούν την προσπάθεια να επιβάλλουν στους εργαζόμενους στην Ελλάδα εργασιακές συνθήκες και μισθούς Κίνας.
ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Το Πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται την Τετάρτη στη Βουλή είναι ένα ακόμα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Εκτός από τις παράνομες και αντισυνταγματικές μαζικές απολύσεις που επιβάλλει στο Δημόσιο και στους ΟΤΑ, δίνει την δυνατότητα στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης σε συνεργασία με τον οικείο υπουργό, να καταργεί θέσεις σε όλο το στενό και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα (άρθρο 90).
Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στο υπουργικό συμβούλιο να καθορίζει τον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα «λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας» (άρθρο 103).
Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις διατάξεις που συνεχίζουν να οδηγούν την Ελληνική κοινωνία στον Καιάδα.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Όσον αφορά στο Δημόσιο, είναι φανερό πως κανενός εργαζόμενου η θέση δεν πια ασφαλής, ενώ δεν θα αργήσει και η στιγμή που θα επιβληθούν και νέες μειώσεις μισθών.
Την ίδια στιγμή κάθε κύμα απολύσεων στο Δημόσιο και κάθε μείωση μισθού, βαθαίνει την ύφεση της ελληνικής οικονομίας και οδηγεί σε νέες απολύσεις και νέες περικοπές και στον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα, είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να σχεδιάσουμε, όλοι οι εργαζόμενοι μαζί, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μόνιμοι, αορίστου, συμβασιούχοι, ενοικιαζόμενοι κοκ κινητοποιήσεις που να ανατρέψουν αυτή την κυβέρνηση και αυτές τις πολιτικές.
Άλλος τρόπος να υπερασπιστούμε τις δουλειές και τις ζωές μας δεν υπάρχει.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ
Για να είναι οι αγώνες μας αποτελεσματικοί απαιτείται σχέδιο, συντονισμός και διάρκεια. Το επόμενο διάστημα πρέπει να αξιοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Τα σωματεία, οι ομοσπονδίες και οι επιτροπές αγώνα διάφορων χώρων που έχουν ειλικρινείς αγωνιστικές διαθέσεις πρέπει, μέσα στις επόμενες μέρες και βδομάδες, να συναντηθούν, να δικτυωθούν και (πέρα απ’ ότι κινητοποιήσεις σχεδιάσουν τις επόμενες βδομάδες) να οργανώσουν από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ένα κύμα επαναλαμβανόμενων απεργιών και καταλήψεων που να κλιμακωθεί σε μια γενική απεργία διαρκείας του συνόλου του εργατικού κινήματος της χώρας μας και η οποία να σταματήσει μόνο όταν πέσει η κυβέρνηση.
Δυστυχώς, εκτός από την ΟΛΜΕ που στο συνέδριό της πήρε απόφαση να προτείνει στα πρωτοβάθμια σωματεία – μέλη της απεργία διαρκείας από το Σεπτέμβρη, κανένα άλλο σωματείο ή ομοσπονδία δεν έχει πάρει ανάλογη απόφαση. Ρόλος των συνδικαλιστών βάσης και της αριστεράς στους χώρους δουλειάς πρέπει να είναι η πίεση προς τις ηγεσίες των σωματείων και των ομοσπονδιών (ιδίως στους κλάδους που παίζουν κρίσιμο ρόλο για την λειτουργία της οικονομίας όπως η ΔΕΗ, τα διυλιστήρια ή έχουν ιδιαίτερο βάρος στο εργατικό κίνημα όπως π.χ. εργαζόμενοι στην καθαριότητα στους Δήμους, αστικές συγκοινωνίες κ.α.) να αναλάβουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες και βέβαια στη συνέχεια να τις κάνουν πράξη και όχι να μένουν μόνο στις εξαγγελίες.
Αν το εργατικό κίνημα ρίξει την κυβέρνηση μέσα από απεργίες και καταλήψεις διαρκείας, τότε έχει στα χέρια του ένα πανίσχυρο όπλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε κάθε μελλοντική επίθεση. Για να επιβάλει τις δικές του πολιτικές. Έτσι μπορεί να σπρώξει μια κυβέρνηση της Αριστεράς που είναι πιθανό να προκύψει στο σύντομο μέλλον, να εφαρμόσει μια πολιτική που να κάνει τους πλούσιους και το μεγάλο κεφάλαιο να πληρώσουν για την κρίση – αντί να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Το εργατικό κίνημα μπορεί μέσα από τους αγώνες του να επιβάλει τα μέτρα που απαιτούνται για να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Με δυο λόγια: να αρνηθεί να αποπληρώσει το χρέος, να επαναφέρει (για αρχή) τους μισθούς στα επίπεδα προ της κρίσης, να πάρει πίσω τις απολύσεις, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ και τις επιχειρήσεις-κλειδιά για την οικονομία, να εφαρμόσει κοινωνικό και εργατικό έλεγχο έτσι ώστε να ελεγχθεί η διαφθορά, τα σκάνδαλα, η φοροαποφυγή και εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών. Έτσι θα γίνει δυνατό ο πλούτος που παράγουμε να χρησιμοποιείται για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι να στοιβάζεται σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, έτσι θα γίνει δυνατό να υπάρξει ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός της οικονομίας με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου κι όχι για τα κέρδη μιας χούφτας τραπεζιτών, εφοπλιστών, βιομήχανων και εργολάβων.
