Ο σύντροφος Ανέστης Ταρπάγκος είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Θεσ/νίκης
Η επίκληση των εκλογών και η πολιτική στασιμότητα
Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, μετά την εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου 2012, επικαλούμαστε συστηματικά την αναγκαιότητα προσφυγής στην λαϊκή ετυμηγορία, έχοντας αναγάγει σε σημαία μας την απαίτηση διεξαγωγής εκλογών. Κύρια και εμπεδωμένα επιχειρήματά μας το γεγονός ότι οι σημερινές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις του πάλαι ποτέ δικομματισμού, ασκούν μια απροσχημάτιστη μνημονιακή πολιτική, παρόλο που στην προεκλογική τους επιχειρηματολογία την ξόρκιζαν και ήθελαν να την απομακρύνουν από πάνω τους. Συνεπώς η διάψευση του μισού σχεδόν εκλογικού σώματος που είχε δώσει την εκλογική του εμπιστοσύνη στις «υποσχέσεις» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης του τελευταίου χρόνου, θα έπρεπε να οδηγήσει στην πραγματοποίηση εκλογών. Και από την άλλη πλευρά, οι καταστρεπτικές συνέπειες της μνημονιακής διακυβέρνησης, προκαλούν ένα δίχως προηγούμενο κοινωνικό ολοκαύτωμα των λαϊκών τάξεων από κάθε άποψη (μείωση μισθών και συντάξεων, περιθωριοποίηση του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας, εκποίηση δημοσίου πλούτου κλπ.) έτσι ώστε η προσφυγή στις κάλπες για την απαλλαγή από την πολιτική του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού να γίνεται αναγκαία.
Εντούτοις τα πράγματα κάθε άλλο παρά έτσι είναι : Παρόλες τις οδυνηρές συνέπειες της εφαρμογής του 3ου μνημονίου από το φθινόπωρο του 2012 και μέχρι σήμερα, παρόλη την οικονομική καταστροφή και εξαθλίωση που έχει προκύψει, εντούτοις η εκλογική εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στα ίδια σχεδόν επίπεδα, μεταξύ 28% και 30%, στα οποία κινείται αντίστοιχα και η ΝΔ.
Κατά συνέπεια, με βάση αυτή την πολιτική της συνεχούς επίκλησης των εκλογών, η κυβερνητική φθορά ουδόλως εισπράττεται από την Ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά μάλλον παίρνει το δρόμο προς τις στρεβλές εκφράσεις του νεοναζισμού της ΧΑ.
Και από την άλλη πλευρά, παρά την καταφανή απονομιμοποίηση της μνημονιακής διακυβέρνησης, παρά τη λαϊκή μειοψηφικότητά της, παρά τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που συνεχώς προκαλεί (κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις στον δημόσιο τομέα κ.ά.) στόχος της είναι να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία, όχι γιατί πάσχει από το σύνδρομο της «νομής της εξουσίας», αλλά γιατί αυτό επιτάσσουν τα ελληνικά και ευρωπαϊκά αστικά συμφέροντα, και δεν έχει καμία αυτοκτονική πρόθεση να την παραδώσει στους πολιτικούς εκπροσώπους των εργαζομένων, των ανέργων, των πληττομένων λαϊκών στρωμάτων.
ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότης του κοινωνικού κινηματισμού
Μπορεί η σημερινή δικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να έχει περιορισμένη πολιτική επιρροή, εντούτοις όμως βασίζει την μακροημέρευσή της σε σημαντικούς παράγοντες, εσωτερικούς και διεθνείς:
Κατά πρώτο στη συστηματική της προσέγγιση προς το εκλογικό ακροατήριο τής νεοφασιστικής ακροδεξιάς, με την ίδια την κυβερνητική της πρακτική (αντιρατσιστικό, κλείσιμο ΕΡΤ κλπ.), υπολογίζοντας στην απόσπαση ενός τμήματός του.
Κατά δεύτερο στη συνεχιζόμενη άσκηση της πολιτικής της με όρους δικτατορικής εκτροπής παρά την ύπαρξη του κοινοβουλίου, όπως παλιότερα για αρκετό διάστημα λειτουργούσε το τουρκικό πολιτικό σύστημα με τον συνδυασμό αυταρχικών μεθόδων καταστολής με την συνύπαρξη με ένα περιορισμένων αρμοδιοτήτων κοινοβούλιο.
Κατά τρίτο στην παρεχόμενη πολιτική και οικονομική στήριξη από τις κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, οι οποίες και ανοιχτά κινούνται στην κατεύθυνση της αποτροπής οποιασδήποτε πιθανής ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής ετυμηγορίας.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η επί έναν χρόνο επίκληση της διεξαγωγής εκλογών που υποστηρίζουμε, αποδεικνύεται ανίσχυρη και αναποτελεσματική, εφόσον η διεύρυνση της επιρροής μας δεν είναι προϊόν επιχειρηματολογίας κοινοβουλευτικών διαδικασιών, αλλά αποτέλεσμα κοινωνικών κινηματικών διαδικασιών.
Ο εκλογικός εξαπλασιασμός της πολιτικής μας δύναμης δεν προήλθε μόνον από γόνιμες εκφράσεις της πολιτικής μας γραμμής (αντιμνημονιακή πρακτική, ενωτική αριστερή απεύθυνση, κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων) αλλά προέκυψε πρωτίστως από τις διετείς πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού, από το μαζικό κίνημα των πλατειών, που σκοντάφτοντας μπροστά στην αναποτελεσματικότητα των κοινωνικών αγώνων, στράφηκε στο πολιτικό επίπεδο της εκπροσώπησης από την Ριζοσπαστική Αριστερά.
Το συμπέρασμα που αναδεικνύεται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κατακτήσει την πρωτοκαθεδρία στην όποια εκλογική αναμέτρηση, όποτε κι’ αν αυτή πραγματοποιηθεί (πράγμα που εξαρτάται από την πρόθεση της μνημονιακής συγκυβέρνησης) ούτε να διαμορφώσει τους αναγκαίους όρους των συμμαχικών πολιτικών και κοινωνικών συμπαρατάξεων (εκτός κι’ αν ευλπιστούμε σε μια «αριστερή στροφή» της ΔΗΜΑΡ, ή σε μια «αντινεοφιλελεύθερη μετάλλαξη» των ΑΝ.ΕΛ.) παρά μόνον διαδραματίζοντας τον ρόλο του πολιτικού και κοινωνικού τροφοδότη ενός παλλαϊκού εργατικού κινήματος ανατροπής της συγκυβέρνησης της μνημονιακής καταστροφής και αντισυνταγματικότητας.
Αντιπολίτευση σε «αίθουσα αναμονής» της διακυβέρνησης;
Πρόκειται για έναν ρόλο πρωτότυπο, ωστόσο αναγκαίο, με δεδομένη μάλιστα την ολοσχερή αφερεγγυότητα, απουσία κοινωνικής εκπροσώπησης και αναξιοπιστία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ρόλο ριζοσπαστικά αντιπολιτευτικό: Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί ποτέ να μετατραπεί σε πολιτική κυβέρνηση, αν πρώτα δεν ασκήσει τον ρόλο της λαϊκής ριζοσπαστικής κινηματικής αντιπολίτευσης. Η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι σε καμία περίπτωση αναγκαστικά ο «προθάλαμος αναμονής» της διακυβέρνησης της χώρας που θα προέλθει μέσα από μια μονοδιάστατη εκλογική διαδικασία.
Άρα το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν παρά με την προηγούμενη κοινωνική κινηματική ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης, μέσα από έναν συντονισμένο απεργιακό «ανένδοτο διαρκείας» που ακριβώς μέσα από την κίνηση των λαϊκών τάξεων μπορεί να επιφέρει αλλαγή των ταξικών συσχετισμών, διαφοροποίηση των συνειδήσεων, και έτσι να διευρύνει τα μέγιστα τα όρια της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου αριστερού κινήματος.
Μια τέτοια πολιτικό – κοινωνική ανατρεπτική παρέμβαση των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι σε θέση σ’ ένα δεύτερο επίπεδο να διασφαλίσει τις αναγκαίες συμμαχίες για την κατάκτηση και ριζοσπαστική άσκηση της πολιτικής διακυβέρνησης. Στο κοινωνικό επίπεδο, αυτή η πολιτική κινηματική τροφοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να διαμορφώσει τους όρους συμμαχίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων (πρωτοβάθμιων συνδικάτων, οικολογικών κινήσεων, ΕΚ και Ομοσπονδιών, εκπαιδευτικού και υγειονομικού κινήματος κλπ.) γιατί ο συνασπισμός της ριζοσπαστικής πολιτικής εναλλαγής δεν μπορεί να υπάρχει παρά ως η πολιτική έκφραση μιας αγωνιστικής κοινωνικής συμμαχίας του μεγαλύτερου δυνατού εύρους.
Από την άλλη πλευρά στο πολιτικό επίπεδο, μια τέτοια κίνηση των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να οδηγήσει τις υπόλοιπες δυνάμεις του ελληνικού αριστερού κινήματος σε μια ντεφάκτο ενωτική κινηματική συμπαράταξη (η περίπτωση του κινήματος στις Σκουριές και της κινητοποίησης για το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν χαρακτηριστικές για την διασφάλιση της αριστερής λαϊκής ενότητας) γεγονός που εκ των πραγμάτων τις δεσμεύει, αν όχι τις ηγεσίες τους, τουλάχιστον τον κόσμο τους, σε μια μετωπική πολιτική συμπαράταξη.
