Της Γιώτας Βεκιάρη
Έως και 65 ώρες την εβδομάδα θα επιτρέπεται,(« υπό προϋποθέσεις»…), να δουλεύουν οι εργαζόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Απασχόλησης. Ειδικότερα, αν και οι υπουργοί Απασχόλησης συμφώνησαν πως το ανώτατο όριο εργασίας στην Ε.Ε. είναι οι 48 ώρες εβδομαδιαίως (για 6ημερη εργασία), αποφάσισαν ότι θα δοθεί στα κράτη- μέλη η δυνατότητα επιλογής επιπλέον χρόνου εργασίας έως 60 ώρες την εβδομάδα- και για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων οι 65 ώρες- εφόσον συμφωνήσουν οι κοινωνικοί εταίροι.
Σε μια εποχή όπως σήμερα, που όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά πως το 8ωρο ή αλλιώς 40ωρες εβδομαδιαίως αποτελεί πλέον παρελθόν, έρχεται αυτή η απόφαση της Ε.Ε. να επικυρώσει το γεγονός ότι θα ζούμε για να δουλεύουμε.
Μιλούν για κρίση στην οικονομία. «Ρευστό» δεν υπάρχει, ο πληθωρισμός αυξάνεται συνεχώς, τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν βρίσκονται στα επίπεδα που θα ήθελαν για να υπάρχει ανάπτυξη και για όλα αυτά θα πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η πρώτη αιτία του κακού που βρίσκουν για όλα τα παραπάνω είναι οι υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις. Πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν αρκετά ή δουλεύουν ακριβά και αυτό δημιουργεί το βασικό πρόβλημα.
Προσπαθώ να σκεφτώ κάποιον γνωστό, φίλο, συνάδελφο που να μου έχει μιλήσει για 8ωρη εργασία καθημερινά…δυστυχώς δεν μπορώ να βρω. Ψάχνω να βρω κάποιον που να πληρώνεται για αυτές τις έξτρα ώρες ..….βρήκα 2 στους 10 (που ακόμη και οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς). Ψάχνω να βρω κάποιον ξεκούραστο και χαλαρό στον ελεύθερο χρόνο του, όπου δεν θα μιλήσουμε για τα άγχη και την κατάσταση στην δουλειά…..και πάλι δεν βρίσκω κανένα.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη «μαύρη»-ανασφάλιστη εργασία και το επίπεδο των μισθών στην Ελλάδα που δεν ξεπερνά τα 700 με 800 ευρώ καθαρά με αυξήσεις της τάξης των 10 ευρώ το 8μηνο.
Προφανώς έχουμε δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μια αντικειμενική πραγματικότητα, την οικονομική κρίση παγκοσμίως, αλλά δυο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις.
Οικονομική κρίση για εμάς τους εργαζομένους είναι οι συνεχείς αυξήσεις των τιμών στα βασικά αγαθά, η καθήλωση των μισθών μας, η απορρόφηση της ζωής μας από τη δουλειά λόγω των πολλών ωρών εργασίας και της ανασφάλειας που αισθανόμαστε…
Για τους καπιταλιστές η οικονομική κρίση ερμηνεύεται από το γεγονός ότι κερδίζουν εκατομμύρια στις πλάτες μας και δεν μπορούν άμεσα να κερδίσουν τα τριπλάσια.
Το θέμα λοιπόν τελικά είναι από ποια μεριά της όχθης βρίσκεσαι. Ποιανού συμφέροντα εξυπηρετείς και για ποιον θέλεις να παλέψεις. Είμαστε νέοι, διεκδικούμε η ζωή μας να μην έχει απλά ανθρώπινη όψη αλλά να έχει την όψη που εμείς θα επιλέξουμε.
