Ανατροπές στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ!

Του Νίκου Μαλίνογλου
πρόεδρου του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο

Η πρώτη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών του Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ δίνει την εξής εικόνα: Οι κυβερνητικές παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) από 62 έδρες και 73% στο προηγούμενο συνέδριο (2010) και απόλυτη πλειοψηφία, έπεσαν στις 41 έδρες και 47% χάνοντας την απόλυτη πλειοψηφία!

Σε αυτή την εικόνα πρέπει να λάβουμε υπόψη και την παράταξη του Θ. Μπαλασόπουλου, ο οποίος κατέβασε χωριστό ψηφοδέλτιο από την υπόλοιπη ΠΑΣΚΕ παίρνοντας 63 ψήφους και 8 έδρες. Ο Θ. Μπαλασόπουλος δεν έχει διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από την πολιτική της ΠΑΣΚΕ στα συνδικάτα, η οποία καλεί αποσπασματικές κινητοποιήσεις με στόχο την εκτόνωση του κινήματος. Έτσι το πιο πιθανό είναι να στηρίξει τις πολιτικές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ και μ’ αυτή την έννοια να «ανεβάσει» τη δύναμή τους στις 49 έδρες και στο 57%.

Ωστόσο, γεγονός παραμένει, ότι το Συνέδριο αυτό σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή της κατάστασης και στην ηγεσία του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλιστικού κινήματος, με μεγάλη πτώση στις ψήφους του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αποσυσπείρωση των δυνάμεων τους, ρωγμές και διασπάσεις και σημαντική ενίσχυση των παρατάξεων της Αριστεράς.

Ηττημένοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Ο μεγάλος ηττημένος ήταν η ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ), η οποία έχασε πάνω από τη μισή της δύναμη.  Έχασε 202 ψήφους (από 376 σε 174), 20 ποσοστιαίες μονάδες (από 45% στο 25%) και 16 έδρες (από 38 στις 22)!

Και η ΔΑΚΕ (Ν.Δ) όμως, ήταν από τους μεγάλους χαμένους αυτού του συνεδρίου. Έχασε 83 ψήφους (από 236 σε 153), 6 ποσοστιαίες μονάδες (από το 28% στο 22%) και 6 έδρες (από 28 σε 22).

Νικητές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ) ήταν από τους μεγάλους κερδισμένους αφού αύξησε τη δύναμη της κατά 30 ψήφους (από 84 σε 114), 6,5 ποσοστιαίες μονάδες (από 10% στο 16,5%) και 5 έδρες (από 9 στις 14).

Το ίδιο και η παράταξη «Παρεμβάσεις» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) η οποία ουσιαστικά διπλασίασε τις δυνάμεις της.  Πιο συγκεκριμένα αύξησε τις ψήφους της κατά 25 (από 43 στους 68) τις ποσοστιαίες μονάδες της κατά 5, (από 5% σε 10%) και τις έδρες της κατά 4 (από 4 σε 8).

Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ-ΚΚΕ) ουσιαστικά κράτησε τις δυνάμεις της. Ποσοστιαία είχε μια μικρή αύξηση  3% (από 11% στο 14%), καθώς και αύξηση στις έδρες κατά 1 (από 10 στις 11) ενώ στις ψήφους έχασε 5 (από 96 στις 91).

Τιμωρία του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Οι κυβερνητικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, που έπεσαν κατακόρυφα, ουσιαστικά τιμωρήθηκαν για τις ιστορικές ευθύνες τους, για τις ήττες των προηγούμενων χρόνων, για τα χάλια και τον εκφυλισμό που διαπερνά τις ηγεσίες των συνδικάτων και κάνει τον κόσμο να ακούει «συνδικαλιστής» και να αηδιάζει. Παρόλα αυτά σε όλο το Δημόσιο τομέα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ακόμα ισχυρούς μηχανισμούς και συνεχίζουν σε σημαντικό βαθμό να αυτοσυντηρούνται πράγμα το οποίο δε πρέπει να υποτιμάται.

Η Αριστερά μπορούσε και καλύτερα

Η άνοδος της Αυτόνομης Παρέμβασης, αν και σημαντική, θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς τις αντικειμενικές συνθήκες, την επίθεση που δέχτηκε το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και τους αγώνες που αναγκάστηκε να δώσει. Στους περισσότερους χώρους όμως, η Αυτόνομη Παρέμβαση δεν μπήκε αποφασιστικά μπροστά στους αγώνες, δεν πήρε ουσιαστικές πρωτοβουλίες να καλέσει και να οργανώσει κινητοποιήσεις, συντονιστικά κοκ και να θέσει τολμηρά αιτήματα. Σε όσες Ομοσπονδίες το έκανε, παρά τις όποιες αδυναμίες και λάθη, αυτό αντανακλάστηκε εκλογικά όπως π.χ. στην ΟΛΜΕ. Ωστόσο τα παραδείγματα τύπου ΟΛΜΕ είναι περιορισμένα, ενώ την ίδια στιγμή συνυπάρχουν με εντάξεις στην Αυτόνομη Παρέμβαση στελεχών της ΠΑΣΚΕ και των μηχανισμών τους, όχι στη βάση συμπερασμάτων και πολιτικών συμφωνιών, αλλά πάνω σε μια βάση καιροσκοπική. Αυτή η αντιφατική εικόνα περιορίζει γενικά την άνοδο της Αυτόνομης Παρέμβασης στις Ομοσπονδίες και στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ.

Το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να αυξήσει καθόλου τις δυνάμεις του, «εξαργυρώνοντας» τη διασπαστική του τακτική στα συνδικάτα, αλλά και το γεγονός ότι πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ταυτίστηκε σε φάσεις σημαντικών αγώνων με τις προτάσεις των κυβερνητικών παρατάξεων. Αν και με διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που η συγκεκριμένη πρόταση δράσης του ΚΚΕ ταυτιζόταν απόλυτα με τις προτάσεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και εναντιωνόταν σε μεγαλύτερης έντασης κινητοποιήσεις και δράσεις, σε συντονισμό κοκ που πρότειναν οι υπόλοιπες παρατάξεις της αριστεράς.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκλογικά διπλασιάστηκαν. Παρά τη σημαντική αδυναμία της να κάνει στο κίνημα συγκεκριμένες προτάσεις για το σχεδιασμό και την οργάνωση των αγώνων (αντί τις γενικές φόρμουλες παντός καιρού όπως π.χ. «απεργίες διαρκείας μέχρι τη νίκη»), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΑΔΕΔΥ κατάφερε να αξιοποιήσει σε σημαντικό βαθμό το κενό που δημιουργούν οι αδυναμίες των μεγάλων συνδικαλιστικών παρατάξεων της Αριστεράς και να έχει αυτή τη μεγάλη, σε ψήφους και ποσοστά, εκλογική άνοδο.

Η Αριστερά ενίσχυσε σημαντικά τη θέση της. Δυστυχώς όμως το αρνητικό γεγονός της διάσπασης στις γραμμές της, δεν επέτρεψε την οριστική κατάρρευση των κυβερνητικών παρατάξεων!

Η αρχή έχει γίνει

Η αρχή της αλλαγής της κατάστασης στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ έχει ξεκινήσει και αυτό αντανακλά βεβαίως και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε Ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία.

Αυτή η προσπάθεια όμως πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την οριστική και πλήρη ανατροπή των δυνάμεων αυτών – κάτι το οποίο μπορεί να συντελεστεί μόνο μέσα από τη συσπείρωση και τις πρωτοβουλίες των αγωνιστών της βάσης.

Σε αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να συνεχίσουν να παλεύουν όλες οι δυνάμεις που προσπαθούν να ανατρέψουν τα ισοζύγια στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, με στόχο την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση του σε βάσεις αγωνιστικές, συλλογικές και δημοκρατικές.

Είναι απαραίτητο οι παρατάξεις της Αριστεράς να προχωρήσουν σε συνεργασίες, τόσο στις περιόδους κινητοποιήσεων, κατεβάζοντας κοινές προτάσεις, όσο και στις εκλογές, προχωρώντας σε εκλογικές συνεργασίες. Εκλογικές συνεργασίες, βέβαια, που δεν θα στερούν την ανεξαρτησία και την αυτόνομη δράση των παρατάξεων που τις αποτελούν, αλλά θα βασίζονται στη μίνιμουμ δυνατή συμφωνία των παρατάξεων που αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στους «πράκτορες» της κυβέρνησης μέσα στα συνδικάτα. Οι εκλογικές συνεργασίες της Αριστεράς, μπορούν να ανατρέψουν κατεστημένα δεκαετιών στα σωματεία και να τονώσουν πολύ την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων.