Απαράδεκτη για να μην πούμε αχαρακτήριστη είναι η σύγκρουση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του επικεφαλής της περιφέρειας Αττικής στις επερχόμενες τοπικές εκλογές.
Από όλη την αντιπαράθεση, σε όλη την διάρκεια της, ποτέ, σε κανένα σημείο και καμιά στιγμή δεν πήρε αυτή η αντιπαράθεση πολιτικά χαρακτηριστικά. Ήταν μια σύγκρουση μηχανισμών και μια προσπάθεια επιβολής απέναντι σε εσωτερικούς αντιπάλους η οποία δεν είχε καμία σχέση με πολιτικές αρχές και αξίες!
Ο Αλέκος Αλαβάνος και το «Μέτωπο» που εκπροσωπεί από την αρχή υποστήριζαν ότι μπορούσαν να διεισδύουν σε πολλά νέα στρώματα στην κοινωνία, σαν βασικό επιχείρημα υπέρ της καθόδου του. Όμως ποτέ δεν εξήγησαν με πιο πολιτικό πρόγραμμα και με ποιες πολιτικές δυνάμεις, με ποιες συλλογικές διαδικασίες θα τα κατάφερναν. Παρότι η υποψηφιότητα Αλαβάνου είχε την υποστήριξη μόνο 6 μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ το Μέτωπο δεν ήταν διατεθειμένο να υποχωρήσει! Η μοναδική παραχώρηση που έκανε δημόσια σαν δεύτερη επιλογή ο Α. Αλαβάνος, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, ήταν της Ν. Βαλαβάνη —αγνοώντας αγωνιστές στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα τον Θ. Δρίτσα που προτάθηκε από την (απόλυτη) πλειοψηφία της κεντρικής γραμματείας— και με βάση την απαράδεκτη και εκβιαστική λογική του «ή Βαλαβάνη» (δηλαδή κάποιος απ’ το Μέτωπο) «ή διάσπαση».
Ο Αλέξης Μητρόπουλος, που υποστηρίχτηκε από τον ΣΥΝ δεν ήταν ποτέ δυνατόν να παίξει ενοποιητικό ρόλο για τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω των διαφορετικών του πολιτικών καταβολών, της διαφορετικής του πολιτικής πορείας, του γεγονότος ότι δεν εκπροσωπούσε μια συγκεκριμένη αριστερή δύναμη απόσχισης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τέλος λόγω του ανύπαρκτου στην ουσία πολιτικού του προγράμματος. Η υποψηφιότητα Μητρόπουλου υποστηριζόταν στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποκλειστικά και μόνο από τον ΣΥΝ! Παρόλα αυτά ο ΣΥΝ επέμενε μέχρι τέλος στην άποψη του! Καίριο λάθος!
Η πρόταση για τον Θοδωρή Δρίτσα που υποστηριζόταν από την πλειοψηφία των μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (8 συνολικά) δεν έγινε δεκτή από τα δύο αντιμαχόμενα μπλοκ του Μετώπου και του ΣΥΝ. Παρότι ο ΣΥΝ δήλωσε έτοιμος να υποστηρίξει τον Θ. Δρίτσα αν συγκέντρωνε την υποστήριξη όλων των υπολοίπων, η κάθετη άρνηση του Μετώπου εμπόδιζε οποιαδήποτε συμφωνία.
Σε αυτά τα πλαίσια οφείλουμε να πούμε ότι δεν κατανοούμε τη στάση του σ. Παναγιώτη Λαφαζάνη ο οποίος αρνήθηκε την πρόταση για να είναι επικεφαλής της περιφέρειας τη στιγμή που ήταν αποδεκτός από όλες τις δυνάμεις και όλα τα μέλη της κ. γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «Ξ» υποστήριξε την υποψηφιότητα Θοδωρή Δρίτσα. Ενός ανιδιοτελούς αγωνιστή, έξω από μηχανισμούς, στην υπηρεσία των εργατικών και κοινωνικών αγώνων και της ενότητας της αριστεράς. Από τη στιγμή που δεν είχαν τεθεί πολιτικές διαφωνίες στο προγραμματικό πλαίσιο, τα διάφορα μέρη στην αντιπαράθεση αυτή όφειλαν να παραμερίσουν τις προσωπικές και μικροκομματικές στρατηγικές και να κοιτάξουν με ποιο τρόπο μπορούσε να διαφυλαχθεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Στοιχειώδης σεβασμός στη δημοκρατία από τις αντιμαχόμενες πλευρές θα απαιτούσε αποδοχή του Θ. Δρίτσα, αποδοχή δηλαδή της θέλησης της πλειοψηφίας!
Η προσπάθεια του Μετώπου να παρουσιάσει τον Α. Αλαβάνο σαν την «αριστερή εναλλακτική πρόταση» δεν αντέχει σε κριτική αν δει κανείς τις προγραμματικές προτάσεις του Α. Αλαβάνου: «Αναδιάρθωση του χρέους», «αναγέννηση του κοινωνικού κράτους», «ισχυρό δίκτυο δημόσιων τραπεζών», «αλλαγή οικονομικού προτύπου μέσω της παιδείας κλπ», «Αττική χωρίς φτωχούς», «διαπραγμάτευση με ΕΕ για όρους παραμονής σε ευρώ», «ριζική αλλαγή του οικονομικού πλαισίου του μνημονίου»… Πρόκειται για ένα ασαφές και γενικόλογο προγραμματικό πλαίσιο (στο οποίο θα επανέλθουμε) που καθόλου δεν απαντάει στα κρίσιμα διλήμματα της εποχής, δεν δίνει απάντηση σ’ αυτή την φοβερή κρίση που κτυπά αλύπητα τα λαϊκά στρώματα.
Δυστυχώς, ούτε η επιλογή Αλαβάνου, ούτε η επιλογή Μητρόπουλου μπορεί να δώσει αριστερή προοπτική στον κόσμο που αναζητά κάτι τέτοιο και μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσους ψήφους και να πάρει ο Α. Μητρόπουλος, αυτό δεν θα δικαιώνει τον ΣΥΝ γιατί αυτοί οι ψήφοι δεν αφορούν την πάλη για το κτίσιμο της αριστεράς που χρειάζεται ο τόπος και το κίνημα. Και τα ποσοστά του Α. Αλαβάνου ακόμα και αν είναι σεβαστά, δεν θα δικαιώνουν το Μέτωπο, γιατί επέλεξε να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν μπορούσε να πείσει παρά μόνο μια μειοψηφία στην κ. γραμματεία γι’ αυτή την επιλογή και παρότι δεν μπορούσε να προβάλει καμία πολιτική διαφορά.
Αυτή η εξέλιξη βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τροχιά μιας δεύτερης διάσπασης, πολύ σύντομα μετά την προηγούμενη. Οι πρωταγωνιστές αυτής της αντιπαράθεσης δεν σκέφτηκαν τον κόσμο και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μπήκαν στον κόπο να της προσφέρουν τη δυνατότητα να εκφράσει άποψη. Αυτό τον κόσμο που στενάζει από την κρίση την ίδια στιγμή που αυτοί δυσφημούν την αριστερά δίνοντας μάχες γύρω από πρόσωπα αντί γύρω από ιδέες, απειλώντας με κατάρρευση το μοναδικό σοβαρό ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς στην πρόσφατη ιστορία.
Ξεκίνημα
9 Σεπτεμβρίου 2010
