Ρεπορτάζ από την ανοιχτή εκδήλωση του «Ξ»
Σημαντική επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση που οργάνωσε το «Ξ» τον προηγούμενο μήνα στην Αθήνα με τίτλο «Αμερική και Ευρώπη – Κρίση και Αγώνες». Προσκεκλημένοι στην εκδήλωση ήταν η Σίντυ Σίχαν, γνωστή ακτιβίστρια του αντιπολεμικού και Αριστερού κινήματος της Αμερικής, ο Τζο Χίγγινς, Ευρωβουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιρλανδίας, η Ελένη Πορτάλιου, επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Από πλευράς προσέλευσης η εκδήλωση ήταν αρκετά επιτυχημένη παρότι η μέρα (Πέμπτη) κάθε άλλο παρά προσφερόταν για πολιτικές εκδηλώσεις – την παρακολούθησαν 165 με 170 σύντροφοι, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία έκατσε μέχρι το τέλος.
Αυτό δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο. Η συζήτηση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθώς ξεκινούσε από την κρίση και τα προχωρήματα της συνείδησης στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, ανέπτυσσε αρκετά διεξοδικά τους αγώνες και τις διεργασίες στην Ευρώπη και στεκόταν στη συνέχεια στην Ελλάδα και στα καθήκοντα της αριστεράς, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς.
Cindy Sheehan
Η Cindy Sheehan δεν είναι μια τυχαία συντρόφισσα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 δεν ήταν παρά μια «απλή» αμερικανίδα εργαζόμενη μέχρι τη στιγμή που ο γιος της έχασε τη ζωή του στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτό τη μεταμόρφωσε σε μια μαχήτρια του αντιπολεμικού κινήματος και εξελίχτηκε σε μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του αμερικανικού αριστερού κινήματος. Στην πρώτη φάση της πολιτικοποίησής της προσεγγίστηκε από τους Δημοκρατικούς στους οποίους έδωσε αρχικά εμπιστοσύνη. Στη συνέχεια όμως είδε τη λειτουργία του Δημοκρατικού Κόμματος από τα μέσα, είδε την υποκρισία και τη ψευτιά τους κι άρχισε να στρέφεται σε ταξικά συμπεράσματα και στην κατανόηση ότι τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο Μπους αλλά το σύστημα.
«Σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε σημαντικούς αγώνες να αναπτύσσονται ενάντια στα μέτρα λιτότητας», εξήγησε η Σίντι. «Το κίνημα στις ΗΠΑ είναι ακόμα πίσω… Στην Αμερική, μόνο κατ’ επίφαση υπάρχουν επιλογές στις εκλογές. Ουσιαστικά το σύστημα είναι μονοκομματικό σε μία χώρα μάλιστα που υπήρξε ο κύριος κατήγορος μονοκομματικών καθεστώτων όπως η ΕΣΣΔ… Πρέπει να υπάρξει μια σοσιαλιστική εναλλακτική – παρά το ότι η λέξη ‘σοσιαλισμός’ είναι ‘απαγορευμένη’ στις ΗΠΑ».
Η Cindy Sheehan καλείται σήμερα, από πολλά κομμάτια της αμερικανικής αριστεράς να κατέλθει σαν υποψήφιος της αριστεράς στις επόμενες προεδρικές εκλογές το 2012. Η συζήτηση για το θέμα αυτό δεν έχει καταλήξει ακόμα, αναμένεται να κριθεί μέσα στους επόμενους 3 – 4 μήνες.
«Το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι ο Λευκός Οίκος», είπε η Cindy Sheehan, αλλά πρέπει να δοθεί η μάχη για την κοινή κάθοδο της αμερικανικής αριστεράς. Αν η δική μου υποψηφιότητα θα βοηθήσει σε κάτι τέτοιο, με χαρά θα βοηθήσω».
Κλείνοντας την τοποθέτησή της, η Cindy τόνισε:
«…δεν χρειαζόμαστε πια ανθρώπους που θα κάθονται και θα διαμαρτύρονται αλλά ανθρώπους που δε θα υποχωρήσουν, δε θα συμβιβαστούν αλλά θα σηκωθούν να παλέψουν ενάντια στον καπιταλισμό…»
Joe Higgins
Ο σύντροφος Joe Higgins είναι πια αρκετά γνωστός στο ελληνικό κίνημα από την παρουσία του σε μια σειρά κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις. Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας σαν βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ιρλανδία (αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ», ιρλανδικό τμήμα της CWI) τα τελευταία χρόνια σαν ευρωβουλευτής.
Ο σ. Joe –μαζί με το ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα– κέρδισε την εμπιστοσύνη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων λόγων των σκληρών αγώνων που έδωσε μαζί τους για τα προβλήματά τους. Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας μπήκε μπροστά στο κίνημα της άρνησης των κατοίκων του Δουβλίνου να δεχτούν να πληρώνουν ειδικό φόρο για τα σκουπίδια, πέρα από τους δημοτικούς φόρους που ήδη πληρώνανε. Τα δικαστήρια κήρυξαν παράνομη την κινητοποίηση και προειδοποίησαν τον Τζο ότι αν συνέχισε να συμμετέχει στο κίνημα αυτό θα τιμωρούνταν με φυλάκιση. Ο Τζο είχε το θάρρος να επιμένει και τα ιρλανδικά δικαστήρια τον έστειλαν ένα μήνα φυλακή, παρότι βουλευτής. Ο Τζο συνεχίζει να δίνει τις μάχες για το εργατικό κίνημα, και από τον μισθό του ευρωβουλευτή κρατάει μόνο το αντίστοιχο του μέσου ιρλανδού εργαζόμενου προσφέροντας τα υπόλοιπα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και τις ανάγκες του κινήματος.
«Η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι σαν δίδυμες χώρες» είπε ο Τζο, εξηγώντας πως «η κρίση είναι το ίδιο βαθιά και η επίθεση ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, το ίδιο βάρβαρη». Εξήγησε πως «παρόλο που μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει στη χώρα μαζικούς και δυναμικούς αγώνες, αυτός, αλλά ακόμα και οι αναλυτές της άρχουσας τάξης, εκτιμούν ότι αυτό θα γίνει και μάλιστα σύντομα… Σε αυτή την καθυστέρηση στους αγώνες τον πιο σημαντικό ρόλο έχουν παίξει οι ηγεσίες των Ιρλανδικών συνδικάτων» εξήγησε ο Τζο «που κάνουν ότι μπορούν για να ανακόψουν τα κινήματα και τους αγώνες».
Κάνοντας ένα flashback ο σύντροφος εξήγησε πως το καπιταλιστικό σύστημα και ο νεοφιλελευθερισμός έφεραν χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία στο χείλος της καταστροφής. Σε αυτές τις χώρες τα κινήματα είναι ήδη πολύ μεγάλα και οι απεργίες συχνές. Ειδική αναφορά έκανε ο Τζο και στις κινητοποιήσεις στη Γαλλία.
«Παρόλα αυτά τα εργατικά συνδικάτα και τα μαζικά αριστερά κόμματα δεν έχουν ούτε πρόγραμμα, ούτε στρατηγική για το πώς θα απαντήσουν σε αυτές τις επιθέσεις» ανάφερε ο Τζο. «Δεν καταλαβαίνουν σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει η κρίση του συστήματος, πόσο σκληρή είναι η επίθεσή τους και πόσο απάνθρωπο είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν…
»Η αριστερά έχει ευθύνη να καλύψει το ιδεολογικό και πολιτικό κενό που υπάρχει στην κοινωνία…Να πει όχι στις αγορές, να αρνηθεί την πληρωμή των χρεών που δημιούργησε η άρχουσα τάξη, να αρνηθεί να πληρώσει την κρίση που προκάλεσαν οι καπιταλιστές και οι τραπεζίτες, να θέσει θέμα εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, να θέσει το θέμα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και για το σοσιαλισμό. Να επεξεργαστεί ένα σχέδιο πάλης, συνολικό, ολοκληρωμένο το οποίο να προτείνει στο εργατικό κίνημα. Μια τέτοια αριστερά χρειάζεται να χτίσουμε και αυτό δεν αφορά μία χώρα, αλλά όλη την Ευρώπη, όλο τον πλανήτη».
Ελένη Πορτάλιου και Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν επίσης οι τοποθετήσεις της σ. Ελένης Πορτάλιου, υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ στο δήμο της Αθήνας και του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, γνωστού στελέχους του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η προσέγγιση ήταν κοινή σε όλους τους ομιλητές -παρότι ασφαλώς υπάρχουν και διαφορές- για την ανάγκη ριζικής ανατροπής των δεδομένων της αριστεράς σήμερα, για το χτίσιμο μιας αριστεράς με τα χαρακτηριστικά της ρήξης με το σύστημα και της ανατροπής. Μιας αριστεράς που να σπάσει το φαύλο κύκλο του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και να θέσει το στόχο της σοσιαλιστικής κοινωνίας με τρόπο συγκεκριμένο και ορατό στην κοινωνία, το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα.
Οι σ. Τάκης Γιαννόπουλος, από τη θέση του προέδρου της εκδήλωσης και Ανδρέας Παγιάτσος σαν κύριος ομιλητής, ανέπτυξαν αναλυτικά τις θέσεις του «Ξ» για τα αποτελέσματα των εκλογών και για το τι αριστερά χρειάζεται το κίνημα.
Η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο, ομιλητών από διαφορετικά φάσματα της αριστεράς, και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, ασφαλώς. Ήταν ενταγμένη στην γενική κατεύθυνση του «Ξ» που επιζητά την συνεννόηση και συνεργασία ανάμεσα στα πιο υγιή και σοβαρά τμήματα της αριστεράς, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να τεθούν οι βάσεις για ριζικές ανατροπές και εξελίξεις στην αριστερά, σε μαζικό επίπεδο, στα χρόνια που έρχονται. Και, Έλληνες ομιλητές μαζί με τη Σίντι και τον Τζο έστειλαν ένα δυνατό διεθνιστικό μήνυμα που διαπέρασε όλους τους παρευρισκόμενους.
__________________________
Σημ: Αναλυτικά οι ομιλίες όλων των συντρόφων στο σάιτ του Ξεκινήματος, ημερομηνία 24/11.2010, https://xekinima.org/arthra/view/article/ameriki-ki-eyropi-krisi-kai-agones/
