Οι Έλληνες εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δείχνουν ξανά την αλληλεγγύη τους στους εξουθενωμένους πρόσφυγες των πολέμων που προκαλούν οι «πολιτισμένοι» της Δύσης με τις πολιτικές και με τις βόμβες τους. Κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», απέναντι στα τείχη που χτίζουν οι «εταίροι» (με τέτοιους «εταίρους» τι τους θέλεις τους εχθρούς;) απέναντι στις προσπάθειες των ακροδεξιών να σπείρουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Τα ποσοστά που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις είναι πραγματικά εντυπωσιακά! Ένα 58% έχει με κάποιο τρόπο εμπλακεί στις προσπάθειες να βοηθηθούν οι πρόσφυγες, είτε προσφέροντας είδη είτε συμμετέχοντας στις σχετικές εκστρατείες συλλογής ειδών! Κι ένα 66% δηλώνει πως η χώρα μας δεν πρέπει να κλείσει τα σύνορά της στους ανθρώπους που φεύγουν κυνηγημένοι από τις βόμβες, τα ερειπωμένα χωριά και πόλεις και τους μανιακούς του Ισλαμικού Κράτους, ακόμα και αν η Αυστρία με τις βαλκανικές χώρες τα κλείσουν!
Η ΕΕ συγκλονίζεται συθέμελα από τα αδιέξοδα του συστήματος. Όσοι στην Αριστερά είχαν αυταπάτες για τα «ιδεώδη», την «ανθρωπιά» και τον «πολιτισμό» της Ευρώπης είναι καιρός να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Η ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από μια λυκοσυμμαχία. Για όσο καιρό το σύστημα προχωρά, εμφανίζει οικονομική ανάπτυξη και κέρδη για τις πολυεθνικές, παραμερίζει τις διαφορές μεταξύ των «εταίρων». Όταν όμως χτυπήσει η κρίση, ο καθένας είναι για την πάρτη του.
Κι όμως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η λύση του προβλήματος των προσφύγων θα ήταν απλή και πανεύκολη: με 15 σχεδόν εκατομμύρια σπίτια και διαμερίσματα άδεια θα μπορούσαν να στεγαστούν 3 φορές όλοι οι πρόσφυγες του πολέμου στη Συρία!
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, παλιοί και νέοι, κρατάνε ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης. Συλλέγοντας είδη πρώτης ανάγκης και συμμετέχοντας ενεργά στους αλληλέγγυους που βοηθάνε τους πρόσφυγες από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι την Ειδομένη.
Η ΕΕ είναι αντιμέτωπη με την πιο μεγάλη κρίση στην ιστορία της. Η διεθνής οικονομία οδεύει σε νέα βουτιά, πράγμα που θα ανοίξει ξανά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το θέμα της βιωσιμότητας του ευρώ. Η Βρετανία ετοιμάζεται για δημοψήφισμα σε σχέση με την παραμονή της ή όχι στην Ε.Ε. Το θέμα των προσφύγων απειλεί τη βιωσιμότητα της ζώνης Σέγκεν και ορθώνει τείχη για να κλείσει ο λεγόμενος βαλκανικός διάδρομος των προσφύγων προς τη βόρεια Ευρώπη.
Η απάντηση στην κρίση αυτή δεν είναι ο εθνικός απομονωτισμός – το «να φύγουμε από την ΕΕ» δηλαδή νομίζοντας πως υπάρχουν λύσεις στα κολοσσιαία προβλήματα των κοινωνιών σε εθνικό επίπεδο. Λύσεις μπορούν να δοθούν μόνο μέσα από την κοινή πάλη των λαών της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής μας και διεθνώς. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να χτίσουμε οργανώσεις που να είναι πραγματικά διεθνιστικές και πραγματικά, βέβαια, αριστερές.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός. Και έχουμε σαφή δείγματα ότι «κάτι αλλάζει» σε διεθνές επίπεδο. Ότι σταδιακά δημιουργούνται οι συνθήκες για νέους μαζικούς πολιτικούς φορείς που να είναι συνεπείς ως προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργατικών στρωμάτων και για τις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ανατροοπές που απαιτούνται. Συνεπείς στο στόχο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, με την πραγματική έννοια του όρου. Στη μία χώρα μετά την άλλη, από τη νότια Ευρώπη μέχρι τη Βόρεια Αμερική βλέπουμε ριζικές αλλαγές στις συνειδήσεις εκατομμυρίων. Τελευταίο παράδειγμα η Ιρλανδία στην οποία το κατεστημένο πανηγύριζε ότι βγήκε από την κρίση και τα Μνημόνια, για να έρθουν οι εκλογές της 26ης Φλεβάρη, οι οποίες ταρακούνησαν την άρχουσα τάξη και εδραίωσαν την παρουσία των μαρξιστών, επαναστατών σοσιαλιστών στην ιρλανδική κοινωνία.
