Δηλώσεις του Α. Ιωαννίδη στη συναυλία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Σαβατο 5/10/13
Αισθάνομαι ότι είναι σημαντική η συμμετοχή σε μια τέτοια εκδήλωση, γιατί δεν μπορείς να απέχεις όταν άνθρωποι αγωνίζονται για τον τόπο τους, για τη ζωή τους, για τις ζωές των παιδιών τους, για τα δέντρα τους, για τα νερά τους, για τα χώματά τους, για τα σπίτια τους, για το μέλλον τους, το παρόν τους. Δεν μπορείς να απέχεις!
Είναι πάρα πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο, το ότι γεννιέται ένα τέτοιο πράγμα σε μια περιοχή της Ελλάδας.
Eκεί που ήμασταν όλοι κοιμισμένοι, ξαφνικά διάφορα πράγματα μας ανάγκασαν έρθουμε μαζί, να βγούμε από το σπίτι μας, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να κάνουμε πράγματα, να αγωνιστούμε, με όλο το κόστος’ με φυλακές, με διώξεις, με κινδύνους, με συνέπειες τεράστιες στο σπίτι του καθενός.
Δε μπορείς να απέχεις από αυτό το πράγμα! Αυτό είναι πατριωτισμός!
Πατριωτισμός είναι το να αγαπάς τον τόπο σου και να παλεύεις με νύχια και με δόντια, πως κι αυτός ο τόπος θα συνεχίσει να υπάρχει, και θα μπορέσουν να τον χαρούν οι άλλοι άνθρωποι που έρχονται μετά από σένα.
Κι όταν είσαι τέτοιος πατριώτης, τότε αγαπάς και τις πατρίδες όλων των ανθρώπων, όλων των άλλων, που είναι αλλού, που έχουν άλλους τόπους δικούς του, και που και αυτοί πρέπει να αγωνίζονται για τον τόπο τους.
Όχι ο ένας τόπος με τον άλλον. Αλλά ο καθένας για τον δικό του τόπο, και μέσα από αυτόν, για τον τόπο όλων των άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι το σπουδαίο μέσα σ’ αυτή την ιστορία…
Και μέσα από αυτή την σκέψη, μέσα από αυτή την αντίληψη που δημιουργείται στους ανθρώπους αυτούς, στα χωριά αυτά της Χαλκιδικής, δημιουργείται και η ανάγκη ταυτόχρονα, να παλέψουν για τους ανθρώπους οι οποίοι συμφωνούν με το να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, γιατί είναι άνεργοι.
Για τους ανθρώπους που λένε, εγώ προτιμώ ένα μεροκάματο από την υγεία μου… Αυτοί είναι οι απελπισμένοι άνθρωποι! Και πρέπει να το καταλάβουμε. Και πρέπει να τους στηρίξουμε.
Κανένας απελπισμένος! Κανένας! Γιατί θα έχει τον δίπλα του, θα έχει το γείτονά του, θα έχει τον άνθρωπό του, θα έχει την κοινότητά του, την συλλογικότητα που θα τον στηρίξει. Όχι όχι σαν ελεημοσύνη! Όχι σαν ελεημοσύνη, αλλά σαν βαθειά υποχρέωση, για να μπορέσει ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Αυτοί οι άνθρωποι που λένε ότι προτιμώ ένα μεροκάματο από τη φύση, προτιμώ ένα μεροκάματο από τον τόπο μου όπως τον ήξερα, προτιμώ ένα μεροκάματο από το μέλλον των παιδιών μου. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να στηριχτούν!
Κι αυτό θα γίνει, μόνο με τεράστια προσπάθεια μέσα από τη συλλογικότητα, μέσα απ’ αυτό που ο καθένας δίνει στον αγώνα. Το οποίο είναι η ζωή όλη, στο τέλος.
Δεν μπορείς να δώσεις κάτι άλλο. Δίνεις τη ζωή σου όλη σ’ αυτό το πράγμα, στον συνάνθρωπό σου, στον τόπο σου. Αυτό είναι ο τόπος σου, ο συνάνθρωπος.
Και είναι μεγάλη ευλογία, που ασχολούμαστε με τη μουσική και τα τραγούδια, και μας προσκαλούν και μας κάνουν συμμέτοχους αυτοί οι άνθρωποι του αγώνα τους, της προσπάθειάς τους, των αγωνιών τους, των ερωτημάτων τους.
Είναι μεγάλη ευλογία, και τους ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι καλή συνέχεια στον αγώνα!"
